Παρότι τα αποτελέσματα της 1ης Σεπτέμβρη στις κρατιδιακές εκλογές σε Θουριγγία, Σαξονία, ως τέτοια δεν είναι έκπληξη, ωστόσο η ανάδειξη πολιτικών ισορροπιών δυνάμεων μέσα από την κάλπη είναι κάτι ποιοτικά διαφορετικό και αναβαθμισμένο -ακόμα και για μας τους απολίτιστους που μας αρέσει να τρώμε μπέργκερς και να βλέπουμε μπάλα.
Καταγράφεται παγίωση μιας αντίστροφης πολιτικής του σοκ που αυτή την φορά στρέφεται εις βάρος της μπουρζουάδικης πολιτικής τάξης. Όλο και πιο πολύ τους τελευταίες μήνες ακούμε από ευαγείς φιγούρες της μπουρζουαζίας, ότι έχουν πάθει σοκ, με αφορμή ακόμη και επεισόδια της τρέχουσας κοινωνικής καθημερινότητας. Αυτό υποψιάζει, ότι εμφανίζονται δυναμικές πολιτικού μετασχηματισμού της Γερμανικής αστικής κοινωνίας. Πρόκειται για κάτι που άπτεται τόσο της τρέχουσας στρατηγικής του κεφαλαίου (ήτοι έχει αντικειμενικότητα), όσο και των εκβάσεων της μη διαμεσολαβημένης ταξικής πάλης. Επομένως, είναι ανεδαφική -και θα συνεχίσει όλο και πιο πολύ να είναι τέτοια- η ανάλυση περί του ότι όλο αυτό είναι αποκλειστικά και μόνο ένας ενδοαστικός ανταγωνισμός στα πλαίσια της ΕΕ.
Προς επίρρωση αυτής της προσέγγισης, κεντρικά μπουρζουάδικα μέσα και μπουρζουάδικες πολιτικές δυνάμεις στην Γερμανία επανασύρουν ρητορικές πλευρές και πολιτικές τακτικές από την θεωρία των δύο άκρων ως προς το BSW. H Bild πριν τις εκλογές δημοσίευσε ότι η Ζάχρα “έχει κάποιο Στάζι παρελθόν”, ο τύπος ο οποίος της επιτέθηκε δυο μέρες πριν τις εκλογές σε δημόσια συγκέντρωση με ροζ μπογιά φώναξε “Ουκρανία”, ο εκπρόσωπος του CDU την είπε κομμουνίστρια, όπως και κάποιο ΕΕ μέσο χαρακτήρισε το BSW κομμουνιστικό, ενώ η σταθερή προμετωπίδα του μπουρζουάδικου τύπου είναι ότι αμφότερα BSW και AfD ουδεμία σχέση έχουν με την αστική δημοκρατία. Στον ίδιο χρόνο, οι πολιτικές δυσκολίες -κύρια για το SPD- αυξήθηκαν από το ότι το Die Linke κράτησε σε επαρκή ποσοστά δυνάμεις.
Σίγουρα, αν κάποιος πιστεύει, ότι η τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση στην Γερμανία είναι νέτα-σκέτα ένα θέαμα, ένα θέατρο, και το βλέπει όλο αυτό ως κάτι στημένο, μάλλον θα έχει αλλάξει άποψη, έως ότου συνειδητοποιήσει τις συνέπειες από τις πρωτιές του AfD, έως ότου βρει μπροστά του στα εργατικά σωματεία και τους μαζικούς φορείς την ατζέντα του BSW.
Αυτές οι εξελίξεις θραύουν την χωνεμένη απολίτικη (και εν κρυπτώ βαθιά νεοφιλελεύθερη) βεβαιότητα περί μετα-δημοκρατίας, όπου όλοι είναι το ίδιο, και “απλά αλλάζουμε CEO”.
Μαζί μ' αυτά, αυτό που είναι εντυπωσιακό, είναι η καταβαράθρωση των πιο σύγχρονων αστικοδημοκρατικών δυνάμεων, των Πρασίνων και του FDP, τα οποία κρατούν τα δυο κρίσιμα υπουργεία, Εξωτερικών και Οικονομικών. Αυτό είναι που έχει το μεγαλύτερο βάθος, καθ' όσον εμπεριέχει κοινωνική αμφισβήτηση με μαζικούς όρους των ιδεολογιών των πολιτικών των ταυτοτήτων. Άλλωστε, η διαδεδομένη εκτίμηση είναι ότι το Die Linke απώλεσε την ηγεμονία μέσα στα πιο πολιτικοποιημένα και ριζοσπαστικά τμήματα της εργατικής τάξης, επειδή ακριβώς εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία έχει υιοθετήσει ταυτοτικές και γενικά post- πολιτικές, αρνούμενο επί του πρακτέου σε κομβικά σημεία την μη διαμεσολαβημένη ταξική πάλη, την κεντρικότητα της αντίθεσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Μετακινούμενοι, μπορούμε να παραθέσουμε κάποια επιπρόσθετα στοιχεία:
Η Σαξονία και η Θουριγγία για διαφορετικούς λόγους είναι δύο περιοχές με πλούσια συμβολή και συμμετοχή στην πολιτική ιστορία της Γερμανίας. Η Σαξονία ιστορικά λόγω των ανθρακωρυχείων είναι εκ των κοιτίδων του Γερμανικού εργατικού κινήματος, επίσης η Λειψία, λόγω και της πνευματικής κίνησης, πάντοτε επιτελεί κρίσιμο ρόλο στο πολιτικό κίνημα. Η Θουριγγία, λόγω των σε αυτήν Πανεπιστημιών είναι εκ των κοιτίδων της Γερμανικής διανοητικότητας, ο βασικός συστηματικός χώρος της Κλασικής Γερμανικής Φιλοσοφίας. Αμφότερες έχουν σημαντικές κωδικώσεις και σημειολογίες στην μεσοπολεμική και πρώιμα μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας, ωστόσο αυτό που μάλλον ενοικεί σε κρίσιμες μάζες και καθορίζει επιλογές σε κάποιο εύρος, είναι η DDR εμπειρία.
Παρότι, η οικονομία αμφοτέρων (Θουριγγίας, Σαξονίας) έχει εδώ και αρκετά χρόνια αναπτυχθεί με σύγχρονους και σχετικά προηγμένους καπιταλιστικούς όρους και έχει αμετάκλητα ξεπεράσει το post-DDR επίπεδο αναδιάρθρωσης και συσσώρευσης παραγωγικού κεφαλαίου και χρηματοκεφαλαίου, και παρότι η Ostalgia των πρώτων χρόνων δείχνει να έχει εκλείψει ως τέτοια, ωστόσο φαίνεται ότι η DDR εμπειρία έχει μεταστοιχειωθεί σε κάποιες νέες ποιότητες:
Για τις εργατικές και λαϊκές μάζες, η DDR εμπειρία inter alia σημαίνει, ότι είτε με σφυροδρέπανα και πεντάκτινα αστέρια, είτε χωρίς, πρέπει (Καντιανά προσδιορισμένο) να επιτευχθεί μια συλλογική οργάνωση βασικών πλευρών της ζωής που να παρέχει κάποιες σιγουριές τουλάχιστον για ζητήματα, όπως δημόσια και οικιακή ασφάλεια, ανθρώπινο αστεακό περιβάλλον, ελεύθερες συνθήκες πολιτιστικής ανάπτυξης, σεβασμός και προάσπιση του δημόσιου χώρου, περιεχόμενο εκπαίδευσης. Αυτό ως minimum πολιτικής απαίτησης εκφέρεται από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ανεξάρτητα εκλογικών προτιμήσεων. Απ' αυτήν την άποψη, η DDR εμπειρία στις σύγχρονες συνθήκες και περιστάσεις λαμβάνει την μορφή της αξίωσης για μια ελάχιστη πρέπουσα “κοινωνική οικολογία” και συμπεριφορά αναπτυσσόμενη μέσα στους χώρους των πόλεων, που περιλαμβάνει και τις πιο μικρές κοινότητες δίπλα στις βιομηχανικές ζώνες.
Τούτου δοθέντος, η με απαξιωτική ως προς την ίδια την σήμανση της DDR εμπειρία λέει ότι ήταν κάτι εντελώς γελοίο, το ότι επί 30 χρόνια, έλεγαν την Ιένα, το Βερολίνο, την Λειψία, την Δρέσδη και άλλες τέτοιες πόλεις ως Ανατολή, από την στιγμή που όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η Ιένα και η Λειψία, μαζί με την Χαϊδελβέργη και την Φρανκφούρτη στην ανατολική πλευρά του Ρήνου, είναι τα ιστορικά κέντρα της stricto sensu Γερμανικής διανοητικότητας.
Το ότι το BSW παλεύει για τέτοια ζητήματα, είναι ο λόγος για τον οποίο χαρακτηρίζεται ως “κοινωνικά συντηρητικό” και ότι δήθεν μοιράζεται κοινά στοιχεία με το AfD, συν το ότι επειδή έχει μη-ταυτοτικό λόγο περί εργατικής μετανάστευσης, καθώς και ότι σε αμφότερα Μεσανατολικό και Ουκρανικό τηρεί αντιπολεμική στάση.
Ένα χρήσιμο πολιτικά ερώτημα είναι, ποιό είναι το διανοητικό υπόβαθρο το οποίο προσδίδει ευελιξία στο AfD. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι προωθεί μια ρευστή όψη περί Φιλοσοφίας της Ζωής: αυτό το οποίο λέει στις μάζες όπου απευθύνεται, είναι ότι το πιο σημαντικό είναι να είσαι στο επίκεντρο, κι αυτό αυτοί εγγυώνται. Λόγω αυτού, έχει αισθητικές εμφανίσεις (παρότι από κάτω -εδώ και κάμποσο καιρό- οι σημαίες έχουν αρχίσει να είναι παλαιά Γερμανικές) οι οποίες δεν κινούνται στα παραδοσιακά κιτς πρότυπα της Γερμανικής ακροδεξιάς. Ωστόσο, στην περιεχομενικότητα του πολιτικού discourse του, διατρέχεται από την εσωτερική αντίφαση μεταξύ ενός αφηρημένου εθνοκοινωνικού πατερναλισμού και μιας απροκάλυπτα φιλελεύθερης αντεργατικής κατεύθυνσης, την οποία φαίνεται ότι εκφράζει η Weidel μέσω των επανειλημμένων διαπιστευτικών δηλώσεων ότι είναι κατά του βασικού μισθού.
Παρακινούν αυτές οι εξελίξεις κάποιον να πει: ουδέν καλό νέο από την Γερμανία; -Δεν νομίζουμε ότι, αν κάποιος θέλει ν' ακούει καλά (δηλαδή στρογγυλεμένα και ταξικά συμφιλιωτικά) νέα, o Γερμανικός χώρος είναι ενδεδειγμένος για κάτι τέτοιο, και αυτό ισχύει ανά τους αιώνες.
Βέβαια, σε ένα γενικότερο επίπεδο υπάρχει ένα προηγούμενο: μια πολιτική εκλογική επιτυχία της σύγχρονης ακροδεξιάς στην καρδιά της Ευρώπης (και όχι κάπου στην Ανατολή ή σε κάποιο εξωτικό μέρος). Αυτό είναι κάτι ανησυχητικό: με τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο ήτο ανησυχητική η επίθεση στο Καπιτώλιο και ο Τραμπισμός, με τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο είναι ανησυχητική η για πολλά χρόνια ποδηγέτηση της προσφυγικής μάζας από πλευράς της άρχουσας τάξης για το σπάσιμο του εργατικού μισθού και την διάσπαση των γραμμών της εργασίας, με τον ίδιο τρόπο κατά τον οποίο είναι ανησυχητική η παγίωση μέσα στον χρόνο και η μακροημέρευση-κανονικοποίηση των τρεχόντων πολεμικών σφαγείων.
Αυτό που είναι εμφανές απ' όλ' αυτά είναι ότι η παράπλευρη χρησιμοποίηση του μιλιταρισμού, του καπιταλιστικού αυταρχισμού, ως μοντέλου συσσώρευσης και ως πολιτική πειθάρχησης και καθυπόταξης της εργασίας αναπόδραστα επιφέρει τέτοιες μη-δημοκρατικές δυναμικές. Επομένως, η καθημερινή βασική μάχη ενάντια στις δοσμένες συνθήκες εκμετάλλευσης και τυπικής υπαγωγής εκ των πραγμάτων είναι καθημερινή κριτική μάχη για πολιτική δημοκρατία.
Εύκολα γίνεται κατανοητό, ότι με τις εξελίξεις και τις τροπές της πολιτικής αντιπαράθεσης και της ταξικής πάλης σε ΗΒ, Φραγκική Επικράτεια, Γερμανία, ολοκληρώνεται ένας μεγάλος ιστορικός πολιτικός κύκλος (1998-2015) συγκρούσεων, και κατά πάσα πιθανότητα ανοίγει ένας νέος. Αυτό αφορά και τις πολιτικές και ταξικές δυνάμεις που δεν μετέχουν ως τέτοιες στην επίσημη πολιτική διαπάλη.
Με δεδομένο αυτό, αντικειμενικά ολοκληρώνεται σε αυτήν την εργαστηριακή μορφή η κριτική ανάλυση βασικών και κρίσιμων πλευρών των μετασχηματισμών του κεφαλαίου και της πολιτικής οικονομίας του, ώστε να λάβει μετασχηματισμένες και πιο αναβαθμισμένες μορφές.