Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι αυτό το σύνολο δυνάμεων, το οποίο κάνει το καθήκον για
χάρη του καθήκοντος. Η επίγνωση του καλού φαίνεται, ότι συνιστά την βασική
ηθικονομική δικαιολόγηση των ιστορικών πεπραγμένων της, ακόμη κι αν αυτά έχουν
εγκληματικό χαρακτήρα ή επίδραση. Το περιεχόμενο του σοσιαλδημοκρατικού
καθήκοντος είναι το κοινό καλό, η κοινωφέλεια (Wohl). H σοσιαλδημοκρατική βούληση εντοπίζει σε αυτό το καλό την υποχρέωσή της
ως τέτοια.[1]
Ανά ιστορικές περιστάσεις, η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία φτάνει έως την αυτοκατάργησή της, δηλαδή έως το σημείο στράτευσής της ενάντια στον σοσιαλισμό. Έγινε στα 1914, έγινε στα 1918, έγινε σε κάποιες χώρες στα 1936, έγινε στα 1989. Κι αφού αυτοκαταργηθεί, αναφωνεί, ότι ο κομμουνισμός και η επανάσταση ξεπεράσθηκαν, αναγγέλλοντας τον ερχομό ενός Κριτικού Κυρίου. Σε αυτές τις περιστάσεις καθίσταται κλακαδόρος κάθε τι υπάρχοντος, το οποίο ταυτίζει με την ιστορία.
Η Φραγκική σοσιαλδημοκρατία πιο πολύ από τις άλλες ιστορικά έχει την ικανότητα οργάνωσης των μαζών, οργάνωσης της εργασίας: η εισδοχή των μαζών στην πολιτική κοινωνία, η διάλυση των παλιών σχέσεων, είναι η ίδια η οργάνωση των μαζών. Αυτό παρουσιάζει κάθε φορά ως Ηράκλειους άθλους, έναντι αυτού, που της ξεφεύγει, ακόμα κι αν αυτό δεν έχει εισέτι λάβει τα ευκρινή χαρακτηριστικά του υλισμού, της επανάστασης, του κομμουνισμού.
Αδιαμφισβήτητα, διαθέτει μεγαλύτερο
βαθμό ειλικρίνειας από τον παραδοσιακό αστισμό. Όταν, είναι να επιτεθεί κατ’
αυτού, που στέκεται εις βάρος της σαν κριτική, δεν παρουσιάζει μια
φαντασμαγορική εικόνα κράτους, αλλά το πολιτικό κράτος απογυμνωμένο ως όργανο επιβολή
ταξικής κυριαρχίας. Τα επί Ολάντ CRS στα 2017 είναι η
βασική οργανικότητα του πολιτικού κράτους, όπως ακριβώς τα επί Έμπερτ FreiKorps στα 1918.
Συχνά, μερίδες και από την με
κομμουνιστική αναφορά αριστερά κάνουν το λάθος, να ταυτίζουν την
σοσιαλδημοκρατία με τον πασιφισμό, ενώ στις οριακές στιγμές τα
σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι αυτά που υπεραμύνονται του κρατικού μονοπωλίου
στην χρήση βίας με μεγαλύτερη λύσσα κι απ’ τα κάθε τόσο παρατημένα
μπουρζουάδικα κόμματα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η οργάνωση των μαζών, η
οργάνωση της εργασίας με ταχύ βήμα, όπως απέδειξε και ανέλυσε η Ρόζα
Λούξεμπουργκ, μετατρέπονται σε μιλιταριστική διαχείριση του συνολικού
κοινωνικού, στις μέρες μας σε υπηρεσιακό κρατικισμό.
Όμως, θα πρέπει να επιμείνουμε πιο
πεισματικά στην περιγραφή των βασικών στρατηγικοπολιτικών οριζουσών της Φραγκικής
σοσιαλδημοκρατίας κατά το τέλος της θητείας του Προέδρου Ολάντ (15/5/2012 –
14/5/2017).
Η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία Ολάντ δεν ήτο ένα αυτοκρατορικών στοχεύσεων parti de l’ ordre, αλλά κόμμα προώθησης και εμβάθυνσης της διαρκούς κατάστασης εξαίρεσης και ανάγκης, η οποία θεσμοθετήθηκε επί Σιράκ ως κατασταλτική απάντηση στις τότε εσωτερικές εξεγέρσεις (2004 – 2005).[2] Έκτοτε δομήθηκε ένα κρατικό παράδειγμα τόσο in actu αντι-εξέγερσης, όσο και άμεσα κατασταλτικής διακυβερνητικότητας (gouvernementalité).
Στις 11/1/2013, ο Πρόεδρος Ολάντ στα πλαίσια της στρατηγικής της Françafrique εξουσιοδότησε την Επιχείρηση Serval στο Μαλί, προς πάταξη του ισλαμικού κινδύνου.[3] Παρόμοια πολιτική ακολούθησε και στις συγκρούσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Γάζα (8/7 – 26/8/2014), και στην περίπτωση της επέμβασης της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη (26/3/2015). Η πολιτική αυτή απέκτησε πιο βαθιά δομικά χαρακτηριστικά λόγω των επιθέσεων στο Σαρλί Εμπντό (7/1/2015) και στο Μπατακλάν (13/11/2015).[4] H laïcité βρήκε στον επίσημο θεσμικό αντιμουσουλμανισμό την κολυμβήθρα του Σιλωάμ της, και έτσι ένα στρεβλωμένο ιουδαϊκό ζήτημα το οποίο περικλείει εκατομμύρια πληβείων και προλετάριων από το Μαγκρέμπ, την Αίγυπτο, την Μέση Ανατολή αναδύθηκε ξανά, του οποίου η επί Σαρκοζύ απαγόρευση της μαντίλας (4/2011) στους δημόσιους χώρους είναι μόνο η σημειωτική αλληλεπικάλυψη[5]. Ώστε, όλοι μας που λέγαμε, ότι το «je suis Charlie Hebdo» είναι η πολεμική ιαχή των (όπως αποδεικνύεται, σε υποχώρηση) πρωτοκοσμικών ευρωπαϊκών κοινωνιών, βγήκαμε σωστοί.
Σ’ αυτό το κλίμα, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Μεγάλη Βρετανία (13/7/2016) ενίσχυσε συγκυριακά τόσο τα εθνικά, όσο και τα ευρωενωσιακά αντιδραστικά αντανακλαστικά της Φραγκικής άρχουσας τάξης, καθ’ όσον οι ελίτ της Γαλλίας αντελήφθησαν, ότι σε αυτές πέφτει ο άχαρος ρόλος του βασικού εκφραστή του τι έχει μείνει από το ευρωενωσιακό project, κάτι που τροφοδοτεί συνεχώς συνθήκες σκλήρυνσης στο εσωτερικό της.
Ώστε θα ρωτήσει κάποιος: επρόκειτο
για μια κυβέρνηση σε διατεταγμένη υπηρεσία, μια κυβέρνηση που ήλθε να κάνει
αυτά που έκανε, και μετά έφυγε; Η αλήθεια είναι, ότι ήτο μια επαρκώς μη-ιδεολογικοποιημένη
κυβέρνηση. Το οικονομικό όραμά της ήτο η ίδια η διαχείριση των καταστάσεων
εξαίρεσης και κατεπείγουσας ανάγκης, και –αν θέλετε- να βγάλει την χώρα από το προοπτικά
πολιτικό τέλμα. Απείχε παρασάγγας αυτή η στάση από την επιδίωξη σύναψης ενός
νέου κοινωνικού συμβολαίου, μιας νέας μεγάλης ρύθμισης εμπέδωσης
σοσιαλδημοκρατικής ηγεμονίας. Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με την κυβέρνηση,
αλλά με την ίδια την αδιαφορία, την απροθυμία και την μακρά ιστορική γνώση της
πολυεθνικής εργατικής τάξης.
Η διενέργεια των εκλογών τον Μάιο του 2017 εν μέσω κοινωνικής αναταραχής και έντασης της πάλης των τάξεων, και η έλευση του Μακρόν στην κυβέρνηση ήταν μια καισαρικού τύπου αλλαγή.[6] Ο ίδιος επέμεινε στην ανάδειξη των αρετών ενός βασιλικού τύπου συγκεντρωτισμού.[7] Είχε διαφανεί πριν τις εκλογές με τις, όπως χαρακτηρίστηκαν από την αριστερά, προβοκατόρικες, αντι-σεχταριστικές διακηρυκτικού χαρακτήρα δηλώσεις του στο Puy du Fou της Βανδέας (19/8/2016), οι οποίες προσλήφθηκαν από την δεξιά ως «fin de règne».[8]
Ο Πρόεδρος Μακρόν εκφράζει την προσπάθεια υπέρβασης του εγωισμού της ιδιότητας του εἶναι έθνος ως προσπάθεια υπέρβασης του φυσικού εγωισμού της γενικής κρατικής παρουσίας. Είναι όχι μόνο ο Κριτικός Κύριος, αλλά το ανώτερο ον του γιακωβινισμού των σύγχρονων δυσμενών περιστάσεων. Ωστόσο, έχει την ικανότητα να κρατά στάση αποστασιοποίησης από την «συναισθηματική άβυσσο» της Φραγκικής Επανάστασης, και γι’ αυτό ικανότητα εξόδου από τον γιακωβινισμό, φανερώνοντας δι’ αυτού του τρόπου το Εγελιανό υπόβαθρό του.[9]
«Είναι
δύσκολο να το πούμε, διότι δεν γνωρίζουμε, αν είμεθα σε ένα σημείο εν τω χρόνω,
που μας επιτρέπει να στοχασθούμε επ’ αυτής της περιόδου (1945, 1989). Δεν γνωρίζω, αν είναι αρκετά έρεβος για
την Γλαύκα της Αθηνάς να κοιτάξει πίσω, τι αργοσβήνει, ώστε να το καταλάβει.
Αλλά νομίζω, ότι οι δύο υδροκριτικές χρονιές που ανέφερες, είναι τέτοιες
στιγμές, και το 1968 προφανώς είναι μια τέτοια επίσης. Βλέπουμε, ότι έχουμε μια
κρίση εντός του πολυμερούς πλαισίου του 1945: μία κρίση στους όρους της
αποτελεσματικότητάς του, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο σοβαρό στην γνώμη μου, μια
κρίση στους όρους της οικουμενικότητας των αξιών, οι οποίες ερείδονται στις
δομές του … Νομίζω, ότι είμαστε επίσης σε ένα σημείο ρήξης αναφορικά με το μετά του
1989. Οι γενιές, γεννημένες μετά το 1989, δεν δοκίμασαν την τελευταία μεγάλη
πάλη, που σχημάτισε την Δυτική διανοητική ζωή, ως επίσης τις σχέσεις μας: τον
αντι-ολοκληρωτισμό. Βασίσθηκαν σε μεγάλο εύρος, εξ ίσου ακαδημαϊκά και πολιτικά
σε μια φιλολογία που ήταν «το τέλος της ιστορίας» και σε μια υπονοούμενη ιδέα,
ότι αυτό ήταν το άπλωμα των δημοκρατιών, των ατομικών ελευθεριών κλπ.»[10].
Σε αυτό, η υψηλή πολιτική γίνεται φιλοσοφία της ιστορίας, ενώ το πιο ενδιαφέρον είναι η επίγνωσή του περί ρήξης.[11]
Πολλά μπορεί να του καταλογίσει κανείς, αλλά σίγουρα δεν είναι μια απ’ τα ίδια. Μέσα στο απόθεμα της πολιτικής ορμής του επανεπικαιροποιεί την προβληματική του ατόμου εντός της πολιτικής κοινωνίας, δηλαδή δείχνει τα όρια και την εξάντληση της δυναμικής της ατομικότητας, την ανάγκη συνδέσεων, εκεί όπου το άτομο προβάλλει μοναχικό και απομονωμένο, ως μη έχον ιδιότητες. Η εκλογική άνοδος της αριστεράς στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις έχει να κάνει και μ’ αυτό: με την υποχώρηση του ατομικισμού μέσα στην πολιτική κοινωνία, με την αποδιάρθρωση του εγωισμού της εθνικότητας, και την εμφάνιση της διαφοράς μεταξύ της αφέλειας της ατομικότητας και της συλλογικοποιημένης υπευθυνότητας της πυρηνικής κατάστασης.
ΙΙ. Χρέωση, πηγή αποθέματος, τυπική υπαγωγή
Στις
20/2/2012 ο τότε Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης Σαρκοζύ François Baroin συναντήθηκε
με τους εκπροσώπους των τραπεζών εν όψει των κλιμακούμενων φόβων από τις
εκθέσεις στο Greek χρέος, και δήλωσε ότι «οι φραγκικές τράπεζες δεσμεύονται να κρατήσουν την χρέωση ρέουσα στην
ευρύτερη οικονομία … Οι τράπεζες ανανέωσαν την δέσμευσή των να κάνουν τα πάντα,
ώστε να συνδράμουν τις μικρού και μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις στην λήψη
χρηματοδότησης και στην ώθηση χρεωστικής μεγέθυνσης σε συσχέτιση με την
οικονομική κατάσταση»[12].
Στην χώρα, κάτι το οποίο άρχισε να
διαμορφώνεται από τα πρώτα χρόνια της Δεύτερης Αυτοκρατορίας, παρατηρείται ενεργή
εμπλοκή του κράτους στο τραπεζικό σύστημα και στην χρέωση. Η χώρα αναφέρεται ως
το «καλύτερο παράδειγμα ενός κρατικά
καθοδηγούμενου βασισμένου στην χρέωση χρηματιστικού συστήματος»[13]. Ωστόσο,
το Φραγκικό σύστημα κατάφερε να απορροφήσει τους εσωτερικούς κραδασμούς της
κρίσης του 2008, διότι εμπέδωσε μια «τραπεζική,
βασισμένη στην αγορά»[14] ένεκα της
φιλελευθεροποίησής του στα μισά της δεκαετίας του ‘80. Πρόκειται για το
λεγόμενο «ισορροπημένο μοντέλο». Ο
ισορροπημένος χαρακτήρας αυτού του μοντέλου έγκειται στο τεθειμένο από το
κράτος νομοθετικό πλαίσιο εμπράγματων εξασφαλίσεων, καθώς και σε χαλαρές μορφές
προστατευτισμού.
Η έγνοια του τραπεζικού συστήματος για τα εκτεταμένα μικροαστικά, μικρεμπορικά, μικρεπενδυτικά στρώματα είναι φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό του Φραγκικού καπιταλισμού από τα χρόνια της αλματώδους ανάπτυξης του. Το 1858, την επαύριο της πρώτης παγκόσμιας εμπορικής κρίσης του καπιταλισμού, η Société Générale και η Crédit Mobilier αύξησαν τόσο τις τιμές, όσο και τις ποσότητες των διαθέσιμων ομολόγων. Την ίδια πολιτική εφάρμοσε και η κεντρική τράπεζα.
«Αυτά τα γεγονότα δείχνουν ποια είναι τα στοιχεία στην βάση της φραγκικής χρέωσης μέχρι σήμερα, και πώς από την ίδια την φύση των πραγμάτων η Γαλλία έχει οδηγηθεί στο να τα υιοθετήσει.
Πράγματι, όχι μόνο οι μεγάλοι καπιταλιστές ανέλαβαν αυτές τις εκδόσεις ομολόγων, αλλά και η μάζα των μεσαίου μεγέθους καταθετών. Και είναι εξ αιτίας αυτών των μεσαίου μεγέθους καταθετών, και ύστερα, εξ αιτίας των μικρών καταθετών, που δημιουργείται και παρέχεται ο μεγάλος όγκος κεφαλαίου σε αυτήν την χώρα, ώστε τα ιδρύματα της χρέωσης έχουν υποχρεωθεί να ρυθμίζουν την πρόοδό τους με έναν συντηρητικό τρόπο, επειδή οι θεματοφύλακές τους και ένας μεγάλος αριθμός πελατών τους έχουν οι ίδιοι την εκ γενετής πρόνοια όλων εκείνων, που κατέχουν ένα μικρό κεφάλαιο, και έτσι δεν επιθυμούν να διατρέχουν κινδύνους με αυτό».[15
Σε αυτό, η χρέωση κατατείνει στην δημιουργία πηγής αποθέματος, πηγής συσσώρευσης χρήματος. Αυτό το απόθεμα χρήματος μπορεί να εισέρχεται στο κυκλικό προτσές του κεφαλαίου, χωρίς να λαμβάνει αναγκαστικά την μορφή της παραγωγής κεφαλαίου ως τέτοιας, επιτελώντας απλά επικουρικές υπηρεσίες. Οι πηγές αποθέματος χρήματος δεν είναι συστατικό του λειτουργούντος κεφαλαίου, ή ακριβέστερα του χρηματοκεφαλαίου, αλλά είναι συστατικό του κεφαλαίου, που βρίσκεται σε προκαταρκτικό στάδιο συσπείρωσης, είναι συστατικό της πρόσθετης αξίας, που δεν έχει μετατραπεί εισέτι σε ενεργό κεφάλαιο. Γενικά, αυτές οι πηγές αποθέματος χρήματος είναι ήδη η ύπαρξη του κρυπτόμενου χρηματοκεφαλαίου, η δυνητική μεταμόρφωση του χρήματος σε χρηματοκεφάλαιο, ωστόσο στην Φραγκική περίπτωση η μεγάλη μάζα αυτού του χρηματικού αποθέματος δεν συγκεντρώνεται, μέσω του προτσές συσπείρωσης και κεντρικοποίησης, αλλά αφήνεται ή/και επιστρέφει διανεμημένη στους μικροαστούς. Φαίνεται, ότι η Φραγκική χρέωση διαφεύγει κάποιων εκ των καθηκόντων της αναφορικά με την παραγωγή του κεφαλαίου, και εμπλέκεται στην διανομή, στις σχέσεις διανομής και στις μορφές διανομής, έχοντας ανάμεσα στις βασικές επιμέλειές της την ρύθμισή της διανομής, και όχι μόνο την ρύθμιση της ταχύτητας κυκλοφορίας του νομίσματος και του χρήματος. Έτσι, το σε χρηματομορφή κοινωνικό κεφάλαιο, ευρισκόμενο στις τράπεζες, δημιουργεί μέσω των μηχανισμών και πρακτικών διανομής, πλείονα αδιαίρετα, ατομικά κεφάλαια. Στην πλήρη εκτύλιξή του καθίσταται πρόβλημα πυρηνικής μηχανικής και πυρηνικής ασφάλειας.[16] Άλλωστε, η πρόσφατη κρατικοποίηση της EDF, αλλά και οι εξαγγελίες του Προέδρου Μακρόν περί «πυρηνικής αναγεννήσεως» αυτό δείχνουν.[17
Κάποιος θα μπορούσε να αποδώσει αυτό το σύνολο μακρο-οικονομικών ποιοτήτων σε μια αφηρημένη έννοια Ρουσσοϊκής γενικής βούλησης, ή ακόμη σε μια Φραγκική εκδοχή μακρο-πολιτικής με Σταλινικά χαρακτηριστικά, η οποία προφανώς κρατάει από τον Ντεγκολισμό.[18] Δίπλα σ’ αυτά, μπορεί να προστεθεί ο ατομικισμός του μικροαστικού αγροτικής κουλτούρας Φραγκικού χαρακτήρα
Ο Βανδεϊκός ατομικισμός δεν είναι μόνο ένα ιδεολογικό ή πολιτισμικό χαρακτηριστικό, αλλά ενεργή δυναμική της αναπαραγωγής του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου σε αυτήν την χώρα. Επομένως, μπορεί να ειπωθεί, ότι η ελεύθερη ροή χρέωσης, στην οποία ορκίζεται και δεσμεύεται κάθε τόσο το Υπουργείο Οικονομικών και οι τράπεζες, είναι η ίδια η κεφαλαιοποίηση της κάθε Βανδέας, η κεφαλαιοποίηση των βασικών πηγών του Φραγκικού σοβινισμού, μια σε τελική ανάλυση κρατικά ελεγχόμενη επιτάχυνση της όποιας δημιουργικής καταστροφής.[19]
Αυτά ωθούν ερευνητές και οικονομολόγους να κάνουν λόγο για τον ακτιβισμό του Φραγκικού κράτους και για την διαμόρφωση ενός μετα-ντιριγκισμού.[20]
Το σύστημα χρηματικό απόθεμα – ελεύθερη ροή χρέωσης – αναπαραγωγή μεγάλης μάζας αδιαίρετων κεφαλαίων στοχοποιεί με οργανικούς όρους την ίδια την ύπαρξη της εργατικής τάξης ως τέτοιας, καθ’ όσον προωθεί τον στόχο μετατροπής της σε μεγάλη μάζα εργασίας. Μετατροπή των εχόντων πολιτικά δικαιώματα και πολιτική ύπαρξη εργατών σε μικροαστούς (ειδικά αυτών που εργάζονται στους μεγάλους εργοδότες)[21] μέσω της χρέωσης, παραγωγή με την μεγάλη μάζα των πληβείων και προλετάριων μεταναστών, μετατροπή των υψηλά ειδικευμένων εργατών (εργάτες σε μεγάλες εταιρείες με υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου)[22] σε «επιστήμονες» και «ειδικούς». Αυτό φαίνεται να είναι η κρατική στρατηγική, και πήρε παραδειγματικά χαρακτηριστικά, έγινε δηλαδή εξαγώγιμο παράδειγμα. Αυτό το παράδειγμα ταξικής στρατηγικής των αφεντικών προκαλεί de facto απόκλιση απ’ το Γερμανικό παράδειγμα ένταξης των εργατών ως συνταγματικά κατοχυρωμένων και υπεύθυνων πολιτών, δηλαδή απόκλιση απ’ την ορντοφιλελεύθερη πρόνοια.
Έτσι, ο εχθρός του προλεταριάτου δεν είναι απλά η δίψα των Φράγκων καπιταλιστών για υψηλή κερδοφορία, ούτε κυρίως αυτή –οι νομοθετικές παρεμβάσεις στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού δεν επιβάλλονται τόσο από έναν ευκαιριακό οικονομισμό, αλλά μέσα από την ίδια την προοπτική στρατηγική της κυρίαρχης τάξης στον ταξικό πόλεμο.
Η «ελεύθερη ροή χρέωσης στην ευρύτερη οικονομία» μεταφράζεται στο επίπεδο των συσχετισμών ισχύος στην άμεση υλική παραγωγή σε αναδιάρθρωση του κεφαλαίου ως σχέσης μεταξύ εργάτη και διεύθυνσης, μεταξύ εργάτη και αφεντικού. Στα πλαίσια αυτά η εθνικά υπεύθυνη δεύτερη κυβέρνηση Εμμανουέλ Βαλς και δη η Υπουργός Εργασίας Μύριαμ Ελ Χομρί εισηγήθηκαν τον ομώνυμο αυτής Νόμο περί των εργασιακών.[23]
Δι’ αυτού δίδεται στα αφεντικά μεγαλύτερο περιθώριο, όσον αφορά την αύξηση και ένταση της τυπικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο. Η τότε κυβέρνηση θέσπισε ένα σαρωτικού-ισοπεδωτικού τύπου εργασιακό νομοσχέδιο, μεταβικτωριανής έμπνευσης, με το οποίο κατ’ άμεσο τρόπο αυξάνεται το ποσοστό πρόσθετης αξίας, χωρίς στον ίδιο χρόνο να ανεβαίνει η οργανική σύνθεση κεφαλαίου. Είναι προφανές, ότι οι εργασιακές συνθήκες των Φραγκικών μητροπόλεων προσιδιάζουν όλο και πιο πολύ στις κακουχίες και στην σκληρότητα πχ. των εργοστασίων στην Ινδία, της κλωστοϋφαντουργίας στο Μπαγκλαντές και στην Αίγυπτο, των εξορύξεων στο Κασμίρ, και πάει λέγοντας.[24]
Από την άλλη, η μέσω της έντασης της τυπικής υπαγωγής αύξηση της μάζας της πρόσθετης αξίας ως τέτοιας δίνει την υλική ικανότητα για τεχνολογική αναδιάρθρωση στις βιομηχανίες υψηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου, δηλαδή για την γενναία είσοδο της βιομηχανίας της χώρας στην πρωτοπορία των δυνάμεων της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.[25]
Εδώ, ο στόχος δεν είναι τόσο η εξασφάλιση της αδιαίρετης κερδοφορίας, αλλά ή ίδια η ανάπτυξη και επέκταση του κεφαλαιακού προτσές. Η μάζα της απόλυτης πρόσθετης αξίας θα μετατραπεί σε κεφάλαιο υψηλής οργανικής σύνθεσης πάλι μέσα από τους μηχανισμούς και τις πρακτικές διανομής, καθώς ανακατευθύνεται μετατρεπόμενη σε χρήμα, κι ακόμα πιο προωθημένα σε λειτουργούν χρηματοκεφάλαιο, στις υψηλής τεχνολογίας βιομηχανίες. Η βαίνουσα αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας φαίνεται να είναι το κλειδί για την επίλυση των όποιων προβλημάτων αναπτύσσονται επί της εκάστοτε συγκυρίας.
Το κεφάλαιο δεν είναι μια στατική ποσότητα, αλλά ως η κυρίαρχη μορφή κοινωνικού πλούτου, διακυμαίνεται με την παραγόμενη καινούρια πρόσθετη αξία, καθώς αυτή μετατρέπεται και χωρίζεται σε εισόδημα και πρόσθετο κεφάλαιο. Οι πηγές αποθέματος χρήματος υπάρχουν χάριν των πηγών εργασίας (Arbeitsfonds) ως αποθέματος, το οποίο στα μυαλά των αφεντικών αποδίδει το ίδιο το κυκλοφορούν, το πρόσθετο κεφάλαιο, έτοιμο να εξαχθεί. Σ’ αυτές τις πηγές αποθέματος εργασίας συνωθούνται εκατομμύρια αόρατων, κακοπληρωμένων, χωρίς χαρτιά, αποκλεισμένων, χιλιάδες που το αφεντικό τους κατ’ εφαρμογή του νόμου Χομρί, μπορεί να κατεβάσει το μεροκάματο, να αυξήσει τον εργασιακό χρόνο, να απολύσει, χωρίς να δώσει λογαριασμό πουθενά. Είναι βέβαια, όλοι αυτοί, που καμιά στατιστική δεν τους πιάνει, καμιά εκλογική δημοσκόπηση, διότι στην πλειοψηφία τους δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα. Αλήθεια, σε ποια φιλοσοφία της ιστορίας χωράνε όλοι αυτοί;
ΙΙΙ.
Για τα επεισόδια της πάλης των τάξεων
Dommage
Η καταχρηστικότητα της μεθόδου επισκιάζει
τις αρετές του περιεχομένου, και έτσι το περιεχόμενο αποκτά προσχηματικό
χαρακτήρα. Το πρόβλημα με τις συνομωσίες και τις σκευωρίες σε συνθήκες υπεραναπτυγμένης
καπιταλιστικής πολιτικής κοινωνίας είναι, ότι είναι πάντα έκθετες και ευάλωτες
σε αντίρροπες συνομωσίες και σκευωρίες, ώστε συχνά φαίνεται, όταν έρχονται σε
επαφή και διατομή, ότι οι πρώτες καταλήγουν κομμάτι των τελευταίων. Μια
ριζοσπαστικής πολιτικής φυσιογνωμίας συνομωσία, που διακηρύττει μάλιστα το
εαυτό της, μπορεί λιγότερο ή περισσότερο, αργά ή γρήγορα να εμφανισθεί ενώπιον
των δημοσίων πραγμάτων ως μπερδεμένη με μια σκευωρία φασίζουσας υφής, που
εκδιπλώνεται στο επίπεδο της κοινής ποινικής εγκληματικότητας. Επομένως,
κάποιοι πρέπει να αντιληφθούν, ότι δεν ζουν στην Φλωρεντία των αρχών του 16ου
αιώνα, ούτε στην Ζυρίχη ή στην Λυών της περιόδου των Θρησκευτικών Πολέμων.
Κατά
πως το λέει η λαϊκή έκφραση, η ζωή είναι αμείλικτη και σκληρή. Έτσι, η
ποινικοκατασταλτική λειτουργικότητα του πολιτικού κράτους, κάθε φορά που αποφασίζει
να ασχοληθεί μ’ αυτά, θα τ’ αντιμετωπίσει, να αξιοποιήσω μια αγαπημένη έκφραση
της σφισσας Αλέκας, ως βούτυρο στο ψωμί της.
Πέρα,
όμως, από την εξέταση της μεθοδολογίας και της ιστορικοπολιτισμικής πλαισίωσης,
αυτό που αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι η ανεύρεση των οικονομικών
συμφερόντων, τα οποία εκφράζει στην εποχή μας ο κατ’ επίκληση της Μακιαβελικής
οργανωτικότητας συνωμοτισμός.
Εδώ,
μια πιο διεισδυτική και εμβριθέστερη έρευνα αυτής της ιστορικής εποχής μπορεί να
ενισχύσει την επιχειρηματολογία. Ο Μακιαβέλι, εξόριστος στον Άγιο Κασσιανό,
παρουσιάζει καταστασιακά μια αναλογία προς τον εξόριστο Δάντη, αμφότεροι, -να
το πώς, όπως το λέει ο Γκράμσι- ηττημένοι της ταξικής πάλης, αν όχι ναυάγιά της,
να το πω κι αυτό, όπως το έλεγε ένας σφος που πέρασε. Από την άλλη, αυτό δεν
πρέπει να φτάσει κάποιον να επαναλάβει το Vae victis, αλλά θα πρέπει να γίνει
κατανοητό, ότι η επί της τότε ιστορικής συγκυρίας στρατηγική γραμμή, που έβαλε
ο Μακιαβέλι, δηλαδή η πολιτειακή ενοποίηση των πόλεων-κρατών της Ιταλίας (το
πολιτικό σχέδιο της Λίγκας του Βορρά) ήτο αποτυχημένη. Και τούτο διότι, δεν
έγινε δεκτή με τα ίδια τα ηγεμονικά κριτήρια, που εισήγαγε, ούτε από τις ελίτ,
ούτε από το popolo.
De facto, ο συνωμοτισμός κάθε είδους είναι τέτοιος, επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει τον χαρακτήρα και την ποιότητα της εργατικής τάξης στο επαναστατικό προτσές. Θεωρεί τα προβλήματα που προκύπτουν από το προτσές της άμεσης υλικής παραγωγής, από την κοινωνική εργασία, ως αμιγώς θεωρητικοπολιτικά προβλήματα, και έτσι αντιμετωπίζει την εργατική τάξη, ως κάτι παράπλευρο των πλατιών λαϊκών μαζών, ως κάτι εξωτικό προς τον κάθε εθνικό κορμό, ως κάτι, που καλείται να συμμετάσχει, για να ξελασπώσει κάποιους στα δύσκολα, λόγω της υλικής ισχύος του.
Ισχύει, ότι όλο και πιο πολύ η πολυεθνική εργατική τάξη των μητροπολιτικών πεδίων αναπτύσσει δυναμική εξωτερικότητας ως προς την εδραία και εσωτερικοποιημένη πολιτική κοινωνία. Ωστόσο, άλλο αυτό, που είναι κάτι, το οποίο προκύπτει από την ταξική ανάλυση και την εργατική έρευνα, και άλλο ο εξωτικιστικός και οριενταλιστικός τρόπος, με τον οποίο συγκεκριμένα κομμάτια της ιντελιγκέντσιας αντιμετωπίζουν τους εργάτες.
Ερχόμεθα
αντιμέτωποι με μια κατά Julien
Benda
νέα «προδοσία των διανοούμενων»; Στην οπτική της εργατικής κριτικής, η
ιντελιγκέντσια δεν είναι κάτι ενιαίο, αλλά διαχωρίζεται και σπαράσσεται από τις
ίδιες τις ταξικές αντιθέσεις. Έτσι, μπορείς να δεις εντός της νομάδες εργάτες
της ψηφιακότητας, free-launchers με
επισφαλείς συνθήκες εργασίας, κάποια εκ των τμημάτων της γνωσιοπληροφοριακής
εργασίας, που όλ’ αυτά ανήκουν και εντάσσονται οργανικά στην εργατική τάξη, όπως
και κομμάτια της γραφειοκρατίας και του μανταρινισμού, και φυσικά την
πολυπλοκότητα της μπουρζουάδικης τάξης και των ελίτ. Οι τελευταίοι, δηλαδή οι
ανοιχτά και φανερά αστοί οργανικοί διανοούμενοι με πολιτικοδημοκρατική
συνείδηση, σε οριακές καταστάσεις, που έχουν να κάνουν με την πάλη ενάντια στον
φασισμό και ενάντια στον πλέον αντιδραστικοποιημένο σοβινισμό, αποδεικνύονται
πιο ειλικρινείς και πιο τίμιοι, συγκριτικά προς τους ενδιάμεσους. –Όσο κι αν
αυτό ενέχει στοιχεία ιστορικής πολιτικής τραγωδίας ή ιστορικού πολιτικού δράματος.
Το
κομμάτι της ιντελιγκέντσιας, που πολιτικά ριζοσπαστικοποιείται με έναν αιφνίδιο
και αρχικά ανεξήγητο τρόπο, αξιώνοντας έτσι να εισέλθει στο προσκήνιο των
πολιτικών και ταξικών ανταγωνισμών, είναι αυτό, που με επίσης αιφνίδιο τρόπο
έχασε τις θέσεις, το κύρος, τα φωτοστέφανά του, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων
λόγω υπερχρέωσης. Σε αυτό, στον ίδιο χρόνο αναπτύσσονται λαϊκοδημοκρατικά
μπεμπεκίσματα και υπερήλικοι γιακωβίνικοι ρεπουμπλικανισμοί.
Η χώρα της Φραγκίας είναι το προνομιακό πεδίο και ο προνομιακός χώρος για την ανάπτυξη τέτοιων τάσεων, λόγω της βαρύτητας, που έχουν τα ζητήματα της κουλτούρας, της παιδείας κλπ, αλλά και εξ αιτίας του ότι η ιντελιγκέντσια είναι πολυπληθέστερη και με πιο άμεση πολιτική φωνή.
Ωστόσο, και για να μην κατηγορηθώ πάλι για εργατισμό, λέω, ότι η αντιπαράθεση, που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και φλέγοντα χαρακτήρα, είναι σε συνθήκες και περιστάσεις πλήρους ανάπτυξης της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, πού εντοπίζεται η υποδειγματική πηγή της εξέλιξης της επιστήμης σαν άμεσης παραγωγικής δύναμης;
Το επίπεδο ανάπτυξης της πάλης των τάξεων
Το νομοθέτημα, το οποίο εκτίθεται στο εναρκτήριο κεφάλαιο του παρόντος κειμένου, συνάντησε εντός του 2016 την ανάπτυξη δύο βασικών κινημάτων, αμφότερα στην πλειοψηφία τους συντιθέμενα από την μεγάλη έκταση της εργατικής τάξης. Πρόκειται για το κύμα απεργιών και διαδηλώσεων των εργατικών σωματείων, και για την ανάπτυξη των συγκεντρώσεων και των συνελεύσεων στην Place de la République στο Παρίσι και σε πλατείες άλλων μητροπόλεων, κάτι που ονομάσθηκε Nuit debout.[26]
Είναι λογικό, οι πειθαρχίες της κοινωνιολογίας, της πολιτικής επιστήμης, της επικοινωνίας να επιδοθούν στην πραγματολογική διύλιση όλου αυτού. Όμως, είναι κάτι, που δεν έχουμε την πολυτέλεια να παρακολουθήσουμε στην λεπτομερειακότητά του. Από την άλλη, αυτό που έχει πραγματικά ενδιαφέρον, είναι η απόσταση μεταξύ των σε νεαρή ηλικία τμημάτων της γνωσιοπληροφοριακής εργασίας, που εκφράσθηκαν στις πλατείες, και της εκπροσώπησης τμημάτων της σταθερά συνδικαλισμένης εργατικής τάξης απ’ την CGT.
Αυτό, το οποίο αντελήφθημεν, είναι ότι η CGT, ως συνήθως, φοβήθηκε μην χάσει τα αβγά και τα καλάθια, και επομένως επέλεξε πρακτικές εκτόνωσης και στεγανοποίησης. Επ’ αυτού αναδείχθηκαν τόσο η εξάντληση, όσο και τα επί πρακτέου αδιέξοδα της συντεχνιακής και εθνικά υπεύθυνης αντίληψης για τους εργατικούς αγώνες και διεκδικήσεις.
Η πολιτική συμμαχία γύρω απ’ τον Μελανσόν σε ένα εύρος εκφράζει την ανάγκη γεφύρωσης αυτής της απόστασης, και πιο προωθημένα την υπέρβαση των συντεχνιακών αντιλήψεων, χωρίς να σημαίνει, ότι η ψήφος στον Μελανσόν συνιστά για εμάς κριτήριο πολιτικού διαχωρισμού σε εχθρούς και φίλους, αλλά, όπως το θέτει ο Λένιν, είναι ένας σοβαρός δείκτης εκτίμησης και αξιολόγησης της πολιτικής συμπεριφοράς, της πολιτικής κινησιολογίας και των πολιτικών απαιτήσεων.
Αυτό,
όμως, που έκανε την έκπληξη, και φανέρωσε την ανεξάντλητη δυναμική του
προλεταριάτου και των πληβειακών μαζών των μητροπόλεων, ήταν οι ταραχές και οι
συγκρούσεις[27],
οι οποίες αναπτύχθηκαν, επ’ αφορμής των μπατσικών δολοφονιών του Theo L στις
4/2/2017, και ενός Κινέζου εργάτη στα τέλη Μαρτίου του ίδιου έτους, οι οποίες
κράτησαν ως τέτοιες, έως και τον δεύτερο γύρο των Προεδρικών Εκλογών του Μαΐου,
όπου έλαβαν και περιεχόμενο ανοιχτής μάχης ενάντια στους φασίστες και ενάντια
στους Λεπενιστές εθνικιστές, και κάμποσες μέρες αργότερα. Εδώ, να σημειώσουμε,
ότι αμέσως μετά την δεύτερη δολοφονία, εργάτες, μέλη του Κομμουνιστικού
Κόμματος Κίνας, ως τέτοια, διαδήλωσαν στο Παρίσι.[28] Αυτό από μόνο του είναι
μια συγκλονιστική πολιτική και ταξική πρωτοβουλία.
Η συμμετοχή των Κινέζων εργατών στις συγκεντρώσεις, στις πορείες και στις συγκρούσεις, μαζί με τους «συνήθεις ύποπτους», τους εργάτες και τους πληβείους από το Μαγκρέμπ και τις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, ήταν η ειδοποιός διαφορά αυτών των ταραχών, και όχι μία από τα ίδια. Η ανεξάρτητη συμμετοχή των δυνάμεων του Κομουνιστικού Κόμματος Κίνας από μόνη της προσέδωσε διεθνιστική δυναμική και προοπτική στον ταξικό αγώνα.
Μέσα από τις ταραχές βγήκαν στην μητροπολιτική ορατότητα τμήματα Κινέζων προλετάριων, καθώς και η συνέχειά τους μέσα στις Φραγκικές χώρες και στην Φραγκική επικράτεια.[29] Η εργατική έρευνα πρέπει να στραφεί στις κομμουνικές εμπειρίες αυτών των εξεγερσιακών μηνών, στις εκτεταμένες πρακτικές προλεταριακής άρνησης της εργασίας, στις ζωντανές αντιπαραθέσεις ενάντια στα αφεντικά. Εδώ, είναι που η επανάσταση αντλεί την ποίησή της, τις τέχνες της και την θεωρητικότητά της, και όχι στα αναμασήματα περασμένων ενδόξων μεγαλείων.
Γι’
αυτό στεκόμεθα με απέραντη συμμαχητικότητα, αλληλεγγύη και μ’ απεριόριστο
σεβασμό από κοινού με τους εξεγερμένους αδελφούς μας εργάτες στην Φραγκία.
Ξέρουμε,
ότι μετά την επικράτηση του Μακρόν, αυτό, το οποίο πρωταγωνίστησε, ήταν το
κίνημα των λεγόμενων Κίτρινων Γιλέκων. Προσωπικά, δεν έχουμε άμεση γνώση, ούτε
εμπλοκή, ούτε αντίληψη. Εμπιστευόμεθα τις επί τούτου αναλύσεις και αναφορές των
σφων μας της Εργατικής Αυτονομίας.
[1] Παράβαλε Hegel,
Georg Wilhelm Friedrich, Grundlinien der Philosophie des Rechts, Zweiter Teil,
Die Moralität, Das Gute und das Gewissen, § 133, 134.
[2] Ενδεικτικά βλ. https://www.nytimes.com/2005/11/08/international/europe/france-declares-state-of-emergency-to-curb-crisis.html,
https://www.aljazeera.com/news/2006/1/3/france-lifts-state-of-emergency
[3] Βλ. Tony
Chafer, «Chirac and ‘la Françafrique’: No Longer a Family Affair», Modern and Contemporary France, Volume 13,
2005 - Issue 1: France and Africa in the Global Era, 2006, pp. 7- 23, Michael Shurkin,
France’s War in Mali, Lessons for an
Expeditionary Army, Prepared for the United States Army, RAND Corporation,
Santa Monica, Calif, 2014, Sergei Boeke &Bart Schuurman, «Operation
‘Serval’: A Strategic Analysis of the French Intervention in Mali», 2013–2014, Journal of Strategic Studies, Volume 38,
2015 - Issue 6, pp. 801-825.
[4] Ενδεικτικά βλ. Didier
Bigo, Sergio Carrera, Elspeth Guild, Emmanuel-Pierre Guittet, Julien
Jeandesboz, Valsamis Mitsilegas, Francesco Ragazzi and Amandine Scherrer, The
EU and its Counter-Terrorism Policies after the Paris Attacks, CEPS Paper in
Liberty and Security in Europe No. 84, November 2015, Sarajevo, περιοδική ανασκόπηση της καπιταλιστικής κρίσης σαν αυτό που είναι: μηχανή καταστροφής, αόρατες πόλεις, Τετράδια
για εργατική χρήση (#01 - Μάϊος 2017), Τρομοκρατία: ο “πόλεμος 4ης γενιάς”.
[5] Βλ. European
Court of Human Rights, Grand Chamber, CASE OF S.A.S. v. FRANCE (Application no.
43835/11), Strasbourg, 1 July 2014.
[6] Βλ. https://www.theguardian.com/books/2017/nov/20/revolution-emmanuel-macron-review-andrew-hussey,
Kutayba Al Kanatri, The Politicization of
History and National Identity. A Critical Analysis of Macronism,
Univerrsity College Freiburg, Thesis, June 2021.
[7] Βλ.
https://www.gq-magazine.co.uk/article/emmanuel-macron-policies-beliefs-philosophy
[8] Βλ.
https://www.lemonde.fr/election-presidentielle-2017/article/2016/08/20/je-ne-suis-pas-socialiste-la-declaration-de-macron-au-puy-du-fou-agace-la-gauche_4985511_4854003.html
[9] Βλ. Marc
Olivier Baruch, Emmanuel Macron and (French) history, Politika,
https://www.politika.io/en/notice/emmanuel-macron-and-french-history
[10] The Macron Doctrine, Groupe d’ études géopolitiques,
https://geopolitique.eu/en/2020/11/16/the-macron-doctrine/
[11] Παράβαλε Αντώνης Λιάκος, Ρήξη στην
Ιστορία,
https://www.ieidiseis.gr/opinions/155674/antonis-liakos-riksi-stin-istoria?fbclid=IwAR0XbaxqFlTX3STVg1Zb-EFpVf6iO7g7rLCLDr4UcmHt9ReW1uqifRzcIfs
[12] Βλ.
https://www.reuters.com/article/france-economy-banks-idUKL5E8DK6DO20120220
[13] David
Howarth, «The Legacy of State-led Finance in France and the Rise of Gallic
Market-Based Banking», Governance,
Vol. 26, No. 3, July, pp. 369–395.
[14] Βλ. οπ.
[15] Βλ. André
Liesse, Evolution of Credit and Banks in France, From the Founding of the Bank
of FRANCE to the Present Time, National Monetary Commission, Washington:
Government Printing Office, 1909, p. 94.
[16] Ενδεικτικά βλ. https://www.ft.com/content/0df04c06-83c0-4080-a68b-c00fd4bc4a11, https://fsr.eui.eu/nuclear-power-france-overseas/, ex contrario: https://e360.yale.edu/features/industry-meltdown-is-era-of-nuclear-power-coming-to-an-end
[17] Βλ. https://www.dw.com/en/macron-calls-for-french-nuclear-renaissance/a-60735347
[18] Βλ. Monetary
Policy, Selective Credit Policy, and Industrial Policy in France, Great
Britain, West Germany and Sweden, A Staff Study Prepared for the Use of the
Joint Economic Committee Congress of the United States, US. Government Printing
Office, Washington, June 26 1981, pp. 6-35.
[19] Βλ. Peter
Dizikes, MIT News Office, Does free flow of capital make the economy more
efficient?, September 26 2018,
https://news.mit.edu/2018/does-flow-capital-make-economy-efficient-0927
[20] Βλ. Ben
Clift, «The New Political Economy of Dirigisme: French Macroeconomic Policy,
Unrepentant Sinning and the Stability and Growth Pact», The British Journal of Politics
and International Relations, Volume 8, Issue 3, 2006, pp. 388-409, «French
Responses to the Global Economic Crisis: The Political Economy of
“Post-Dirigisme” and New State Activism» in Wyn Grant and Graham K. Wilson
(eds), The Consequences of the Global
Financial Crisis: The Rhetoric of Reform and Regulation, Oxford University
Press, Oxford, 2012 pp. 206-225, Economic Patriotism, the Politics of
Market-Making, and the Role of the State in Twenty-First-Century Capitalism, in
Tamás Gerőcs, Miklós Szanyi (eds.), Market
Liberalism and Economic Patriotism in the Capitalist World-System, Palgrave
Macmillan Cham, 2019, pp. 9-20
[21] Βλ.
https://www.statista.com/statistics/787243/ranking-companies-according-to-workforce-france/
[22] Βλ.
https://www.cnbc.com/2019/04/03/linkedin-top-companies-to-work-for-in-france-2019.html
[23] Βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/El_Khomri_law
[24] Βλ. Invisible
and Forgotten: France’s undocumented workforce, École de journalisme de
Sciences Po, 19 avril 2022, Investigation,
https://sciencespoedj2022.fr/2022/04/19/invisible-and-forgotten-frances-undocumented-workforce/
[25] Βλ. Speech by
Arnaud de Montebourg, Minister of Industrial Renewal, Boston, November 18,
2013, The new industrial policy in France, https://franceintheus.org/spip.php?article5074,
The New Face of Industry in France, République Française, Le Gouvernement, https://investinfrance.fr/high-technology-industry/,
https://world.businessfrance.fr/nordic/2020/04/23/frances-paying-strategy-in-the-industry-of-the-future/,
Industrial policies in France Developments and international comparisons, Note
de synthèse, Dec. 2020
[26] Ενδεικτικά βλ.
https://en.wikipedia.org/wiki/Nuit_debout
[27] Ενδεικτικά βλ. https://en.wikipedia.org/wiki/2017_French_riots
[28] Βλ.
https://www.nytimes.com/2017/03/28/world/europe/paris-police-shooting-chinese.html
[29] Βλ. Juan Du, «Endurance,
identity, and temporality: the ethnic labor market and labor process of Chinese
migrant workers in France», The Journal
of Chinese Sociology, 15, 2020, σε https://journalofchinesesociology.springeropen.com/articles/10.1186/s40711-020-00125-8#citeas
No comments:
Post a Comment