Παραλειπόμενα περί χρήματος και διακυβερνήσεων

 

Fürs erste nun ist die Objektivität in ihrer Unmittelbarkeit, deren Momente um der Totalität aller Momente willen in selbständiger Gleichgültigkeit als Objekte außereinander bestehen und in ihrem Verhältnisse die subjektive Einheit des Begriffs nur als innere oder als äußere haben, – der Mechanismus.

Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Wissenschaft der Logik, Zweiter Teil: Die subjektive Logik oder die Lehre vom Begriff, Zweiter Abschnitt: Die Objektivität, στο του ιδίου Werke, Band 5, Φρανκφούρτη, Suhrkamp Verlag, σ. 407-408, απόσπασμα

 

0_

Οι δασμοί της Τραμπικής διακυβέρνησης, και οι εν Λονδίνω χωρούσες συνομιλίες μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας για συμφωνίες επί των δασμών συνιστούν μια υλική ανατροπή στη ρίζα του Μαρξικού επιταχυντισμού: σε αυτή της ab initio τακτικής υπεράσπισης του ελεύθερου εμπορίου. Κατά την ανάπτυξη της διαλεκτικής αυτής της εξέλιξης και κατά την θεσμική ολοκλήρωσή της -πιθανά- η κάθε αυτοαναγορευόμενη Μαρξιστική σχολαστική ορθοδοξία -ακόμα και στην Κίνα- θα προσομοιάζει (από την σκοπιά του κοινωνικού συνολικού κεφαλαίου και της αυτοτελούς κρατικής λειτουργίας) σε αφαίρεση.

Αυτό συμπαρασύρει και τη θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς για τις εμπορευματικές τιμές είτε εμφανίζονται ταυτισμένες με την αξία των εμπορευμάτων ως τιμές παραγωγής (βλ. “Das Kapital”, Τόμος Γ΄, Κεφ. Θ΄), είτε -λίγο έως πολύ- εμφανίζονται ως ιδεατότητα στην περίπτωση των αγοραίων εμπορευματικών τιμών προκύπτουσες μέσα από θεωρησιακή διαδικασία  (βλ. οπ., Κεφ. Λ επ.).

Παρομοίως, αυτό επιθέτει μια maga-πρόκληση σε όλα τα ιστορικά συστήματα της φιλελεύθερης αγγλικής πολιτικής οικονομίας.

Αν και είναι νωρίς, ξεφανερώνεται ότι στην Τραμπική διακυβέρνηση πλείστα όσα στοιχεία και δυναμικές τόσο του Χαρταλισμού (κάτι που είχε φανεί και επί Μπάιντεν) αλλά κύρια της Συνταγματικής/Καταστατικής κατανόησης εκ μέρους της Γερμανικής Ιστορικής Σχολής Οικονομίας έχουν ενταχθεί. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός της παρουσίας του κρυπτο-μεταλλισμού. 

Απ’ αυτήν την άποψη τόσο δυνητικά, όσο και ενεργά, όλα τα συστημικά οικονομικά θεωρητικά όπλα είναι στη φαρέτρα της US διακυβέρνησης, καθώς και όλες οι αντιφάσεις οι οποίες παράγονται απ’ αυτές τις συνυπάρξεις.

1_

Η θεωρία των Μαρξ-Ένγκελς για την αναπαραγωγή και κυκλοφορία του κοινωνικού συνολικού κεφαλαίου έχει ως κόμβο τη θεωρία περί σχηματισμού ορδής/αποθησαυρισμού (“auf-schatz”, “schatzbildung”) μέσα από τη μετατροπή της πρόσθετης αξίας σε χρήμα, κατά τη διαδικασία συσπείρωσης και διευρυμένης αναπαραγωγής. Σε αυτό, το σημαντικό δεν είναι τόσο η διαίρεση των καπιταλιστών σε έχοντες σκοποθεσία την παραγωγή και σχηματιστές ορδών/αποθησαυριστές (διαίρεση επί της οποίας θεμελιώνεται η παραδοσιακή ηθική οικονομία του αντιιμπεριαλισμού), αλλά η διαπιστωθείσα ρητά απ’ τους ίδιους μορφοποίηση επιπρόσθετου χρηματοκεφαλαίου μέσα από τις χρηματικές ορδές/μέσα από το χρηματικό αποθησαυρισμό της κυκλοφορούσας-μετατρεπόμενης πρόσθετης αξίας: το δυνητικό επιπρόσθετο χρηματοκεφάλαιο.

Σε αυτό, η διαφωνία μεταξύ Μαρξικής και Σμιθικής πολιτικής οικονομίας αναστρέφεται σε θεμελιώδη.

Οι Μαρξ-Ένγκελς στο Β΄ Τόμο, κεφ. ΚΑ΄ το δηλώνουν ρητά:  “Geld an sich selbst ist kein Element der wirklichen Reproduktion” (“Το χρήμα an sich καθ’ εαυτό δεν είναι Στοιχείο της ενεργής Αναπαραγωγής”). Παρότι στον Τόμο Α΄ (προτσές παραγωγής κεφαλαίου) προκρίνεται μια μεταλλιστική παρουσίαση του χρήματος, στον Τόμο Β΄ (κυκλοφοριακό προτσές κεφαλαίου) και δη στο σημείο-κλειδί του σχηματισμού χρηματικής ορδής/αποθησαυρισμού προκρίνεται μια Πλατωνικού τύπου αναπαραστατική-ομοιωματική-απεικασματική κατανόηση και παρουσίαση του χρήματος.

Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το Σμιθικό σύστημα, όπου “το χρήμα εκλαμβάνεται/καθίσταται αντικείμενο αναλογισμού ως ιδιαίτερο τμήμα του γενικού αποθέματος/κεφαλαίου της κοινωνίας, ή του εξόδου διατήρησης του εθνικού κεφαλαίου” (βλ. Περί του Πλούτου των Εθνών, Βιβλίο Β΄, Κεφ. Β΄).  

Η αντίθεση είναι μη συνθέσιμη, μη διαμεσολαβήσιμη, ενεργά υλική. Από φιλοσοφική σκοπιά, σε ένα διευρυμένο επίπεδο είναι αντίθεση μεταξύ πραγματικού και εικονικού, μεταξύ ενεργότητας και αναπαράστασης.

Αν σύμφωνα με τον Σμιθ το χρήμα είναι κοινωνικό κεφάλαιο, αυτό σημαίνει ότι ο οντο-λογικά διαμεσολαβητικός ρόλος τον οποίο επιτελεί στο Μαρξικό κυκλοφοριακό και αναπαραγωγικό προτσές είναι ουδέν, αν όχι ανύπαρκτος, ή κατά την οπτιμιστική εκδοχή ότι η συνολική παρουσίαση της αναπαραγωγής οφείλει να αλλάξει.

2_

Εφ’ όλων, το γεγονός που καθίσταται όλο και πιο ευκρινές, ότι οι κεντρικές καπιταλιστικές και μη-καπιταλιστικές διακυβερνήσεις πραγματεύονται και ασκούν την τρέχουσα πολιτική διαπάλη επί των θεμελιακών (και όχι μόνο επί των κάθε τόσο πρόσκαιρων τάσεων) ζητημάτων της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας, δηλώνει ότι μια εποχή συστημικών αλλαγών πάει να ξεκινήσει στην οικονομική διάρθρωση.

Μπορεί να ειπωθεί ότι ένα καινούριο σύστημα πλειόνων μάτριξ πολιτικής οικονομίας πάει να παραχθεί 

3_

Η σε UK και Commonwealth σύγχρονη εφαρμογή της Ρικαρντιανής αρχής της υπερφορολόγησης με κομβική την παραδοχή ότι στο κυκλοφοριακό και συνολικό προτσές δημιουργείται αξία που συνίσταται από την ενεργοποίηση και πραγμάτωση της δυνητικότητας επιπρόσθετου χρηματοκεφαλαίου μέσα από την μετατραπείσα σε χρηματική ορδή επιπρόσθετη αξία/μεσα από την αποθησαυρηθείσα σε χρηματομορφή πρόσθετη αξία (κάτι που με την σειρά του καθιστά συστημικά το φόρο επί των επιχειρηματικών κερδών και επί της εδαφικής προσόδου genuine μορφή πρόσθετης αξίας) διαμορφώνει μια νέα συνολική οικονομική πραγματικότητα.

Σε αυτό, το με αυτοκρατορικό προσανατολισμό κράτος στην κυριαρχική μορφή του “fiscum”/treasury αναγνωρίζει μια διαφοροποιημένη ενεργή λειτουργία των οικονομικών κατηγοριών του κεφαλαίου, έχοντας στα επίπεδα και στις περιστάσεις του ελέγχου (audit) και της θεσμικής, κανονιστικής αξιολόγησης υπερβεί τον δυισμό/δυαδικότητα των διακριτών φάσεων του κεφαλαιακού κυκλώματος.

Πρόκειται για κάτι κατακλυσμιαίο, από την στιγμή που αντικειμενικά διαφοροποιεί τον Αξιακό Προσδιορισμό, αφ’ ής στιγμής δι’ αυτού σε κάθε περίπτωση ab initio συνυπολογίζεται η κυκλοφοριακά δημιουργούμενη αξία.

4_

-Σ' όλους τους κομματικούς κόσμους είμαστε αυτόνομα γκρουπούσκουλα

 

Η κριτική σε βάρος μας έχει ως προμετωπίδα ότι η κριτική ανάγνωσή μας στο “Das Kapital” είναι εξωτερική, και όχι internal. Αυτό είναι ένα κομματικό επιχείρημα. Απ’ αυτό συνάγεται και ο εν μέρει σωστός κομματικός νεο-χαρακτηρισμός ημών περί leftcoms (αριστεροί κομμουνιστές).  

Αν ληφθεί ως μια άσκηση θεωρίας συνόλων συνεπάγεται ότι η εξαγόμενη εξωτερικότητά μας ισχύει έναντι οποιασδήποτε κομματικής μορφής.

Ωστόσο, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η κριτική ανάγνωση των έργων της πολιτικής οικονομίας μέσα από την οπτική της διαδικασίας αδιαμεσολάβητης εργασίας και του εκάστοτε συλλογικού εργασιακού εμπειρισμού.

-Η εξωτερικότητά της εργασίας an sich έναντι της κομματικότητας fur sich είναι Αντικειμενική, προσδιορισμένη υπό της ιδίας.

 

Εξορύκτες του Πραγματικού