Kάποιες πρώτες στο μέτρο του δυνατού συλλογικά επεξεργασμένες θέσεις για την απεργία στην US αυτοκινητοβιομηχανία

Η απεργία των εργατών στις τρεις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες (Ford, General Motors, Stellantis) με την συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων συνδικαλισμένων εργατών, οργανωμένη και ελεγχόμενη από το κλαδικό σωματείο που καλύπτει τις τρεις εταιρείες, με την επωνυμία United Auto Workers, είναι και θα συνεχίσει να είναι ο προσδιοριστικός φορέας ισχύος για όλο το εργατικό κίνημα και συνολικά για την εργατική κινητικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο για τα επόμενα χρόνια. 

Στο εργατικό κίνημα των εργοστασίων των βιομηχανιών υψηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου, η πρωτοβουλία περνάει από τα εργοστάσια τεχνολογίας αιχμής και παραγωγής υλικού πληροφορικής και υπολογιστών (κάτι που ηγεμόνευσε από τα 2005 περίπου και μέχρι πρότινος λόγω της τέτοιας μαζικής παραγωγής και των εργατικών αγώνων σε τέτοια εργοστάσια στην Κίνα), στα μεταλλεργοστάσια.

Πρόκειται για επιθετική απεργία και όχι για τοπική εξέγερση ή άγρια απεργία ενάντια σε υπέρβαση βαθμού υπερεκμετάλλευσης, κάτι που είναι η βασική μορφή και το παράδειγμά στην Κίνα.

Ο δρόμος για τον επιθετικό χαρακτήρα της απεργίας ανοίχθηκε με τις περσινές και φετινές εξίσου επιθετικές και ανά περιστάσεις ανεξάρτητες, αυτόνομες και άγριες απεργίες σε Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία (βιομηχανία μεταφορών, βιομηχανία υγείας, μέταλλο, τομείς κυκλοφορίας και αναπαραγωγής), με το εντός του έτους μεγαλειώδες απεργιακό κίνημα στην Φραγκική Επικράτεια. Η εργατική τάξη των Ευρωπαϊκών χωρών έχει κάθε συμφέρον να συνεχίσει και να επεκτείνει την αγωνιστική και απεργιακή δραστηριότητά της, να προσδώσει μη διαμεσολαβημένα πολιτικό χαρακτήρα στις βιομηχανικές δράσεις της, θέτοντας συνολικά το ζήτημα των όρων και των συνθηκών αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.

Ένα νέο ποιοτικό χαρακτηριστικό και κόμβος πολιτικοποίησης (και πρόσδοσης σε αυτήν ατόφια επιστημονικών χαρακτηριστικών) της απεργίας είναι το ζήτημα της αναδιάρθρωσης της παραγωγής, της τεχνολογίας και της εξειδίκευσης εν όψει της μετάβασης στην πιο μαζική παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Επ’ αυτού τα απεργιακά αιτήματα διεκδικούν μη διαμεσολαβημένα νομικοθεσμική εξουσία. Δεν πρόκειται για την κλασική μορφή σοσιαλδημοκρατικής ή Φορντιστικής ρύθμισης, αλλά μπορεί να εκληφθεί ως επιδίωξη επέκτασης της εργατικής ισχύος εκτός εργοστασίου στο θεσμικό επίπεδο.  

Η τεχνική σύνθεση των απεργών δεν έχει να κάνει με εργάτη μάζα, αλλά για υψηλά ειδικευμένους εργάτες. Σε αυτό ένα κρίσιμο ζήτημα είναι η επίδραση των αυτοματισμών τόσο στην κινησιακή και τασιακή εσωτερικότητα της οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου, όσο και στην διαμορφωνόμενη πολιτική σύνθεση των εργατών.

Ένα νέο θεσμικοπολιτικό χαρακτηριστικό είναι η κίνηση του Πρόεδρου Μπάιντεν να συνομιλήσει με απεργούς στο Μίσιγκαν και να στηρίξει τα απεργιακά αιτήματα. Επ’ αυτού μπορεί να πεις κάποιος, ότι η  «κομματική» συνείδηση στον εργάτη “έρχεται απ’ έξω απ’ το εργοστάσιο”, αλλά πλέον με την συνείδηση του Προέδρου των ΗΠΑ. Όπως είναι γνωστό και ισχύει πάντοτε, όσο οι αγώνες των εργατών χαράσσουν τον δρόμο της πολιτικής ανεξαρτησίας, της αυτονομίας της εργατικής τάξης, τόσο συσσωρεύουν τις προϋποθέσεις για νικηφόρα αποτελέσματα.

Το σημαντικό νέο χαρακτηριστικό είναι ότι ανευρίσκεται μια δυναμική της εν λόγω απεργίας περί συνάρθρωσης σε αυτήν όλων των τρεχόντων εργατικών αγώνων και συγκρούσεων, χωρίς αυτή η ικανότητα αγωνιστικής «υπαγωγής» να στηρίζεται στην ύπαρξη κάποιου κομματικού κέντρου ή σε άμεση πολιτική ρητορική. Αυτό αντανακλά τόσο τους συσχετισμούς ισχύος μέσα στα τμήματα του κεφαλαίου, όσο και την λειτουργία της πραγματικής υπαγωγής των βιομηχανιών χαμηλής και μεσαίας οργανικής σύνθεσης στις βιομηχανίες υψηλής οργανικής σύνθεσης. Επομένως, από εδώ βγαίνει το συμπέρασμα, ότι μέσα στην αντικειμενικότητα του ζώντος βιομηχανικού οργανισμού, μέσα στην αντικειμενικότητα του συλλογικού εργάτη ενεργοποιούνται λειτουργίες κεντρικού σχεδιασμού.

Ένα κομβικό ζήτημα από την σκοπιά του μέλλοντος, είναι το πώς θα «συμπεριφερθούν» οι λειτουργούσες με τεχνητή νοημοσύνη μηχανές τόσο στα αποτελέσματα της απεργίας, όσο και στην επικείμενη μετάβαση. Αυτό προκειμένου να γίνει συγκεκριμένο και απτό, χρειάζεται στον ίδιο χρόνο με την ανάπτυξη της απεργίας παρακολούθηση του τρόπου συμπεριφοράς του συστήματος και των μηχανισμών της Γενικής Νοημοσύνης.

Δεν είναι καθόλου προς υποτίμηση οι αγώνες και οι εξεγερτικές στάσεις που ξεσπούν σε αποσπασμένους εργασιακούς χώρους και εργοστάσια σε άλλους τομείς κάτω από την επίδραση της απεργίας στην αυτοκινητοβιομηχανία, καθ’ όσον λειτουργούν ως σπινθήρες για το άναμμα και την πυροδότηση της συνολικής πάλης της εργατικής τάξης, για την σφυρηλάτηση και το σφίξιμο των ατσαλένιων γραμμών της προλεταριακής ενότητας.

 

Πολιτικοδημοκρατικό προτσές και η κατανόηση της σύγκρουσης στην Μέση Ανατολή

 

Το χθεσινό (21/10/2023) άρθρο της Kirsten Achtelik στην Neues Deutchland με τίτλο “Antisemitismus in der Linken: Free whom from what now? Die Probleme der linken Palästina-Solidarität” (https://www.nd-aktuell.de/artikel/1177194.nahost-konflikt-antisemitismus-in-der-linken-free-whom-from-what-now.html) συμπυκνώνει την θέση ενεργητικής ανοχής/κριτικής στήριξης προς το Ισραήλ όσον αφορά το εντός των ορίων της αρχής της αναλογικότητας δικαίωμά του να αμύνεται της ύπαρξής του, και υπό τον όρο ότι σέβεται την αρχή της αναλογικότητας.

Το ζήτημα, το οποίο θέτει ως προς τις αλληλέγγυες στην Παλαιστίνη Αριστερές δυνάμεις, είναι ο σεβασμός των λειτουργιών του προλεταριακού διεθνισμού, σχετικά με την έγκλησή τους για κάποια «Γερμανική Ενοχή», κάτι το οποίο οδηγεί στην ίδια την κατάργηση του στοχασμού και της κριτικής έρευνας του Ολοκαυτώματος, επομένως, ειδικά για την Γερμανία, και στην απεμπόληση της ξεχωριστής σημασίας που έχει η πάλη ενάντια στον Φασισμό και ενάντια στον Ναζισμό. Με άλλα λόγια, συχνά αυτή η έγκληση εξοκείλει σε μια με αριστερό φρασεολόγιο εκδοχή του ιστορικού αναθεωρητισμού των eighties.

Επειδή κάποιος χτυπιέται, επειδή κάπου διεξάγεται πόλεμος, δεν δίνει ab sich το δικαίωμα στην αναφερόμενη σε αυτό εσωτερικότητα ευρισκόμενη σε έδαφος τρίτης χώρας να διεκδικεί το μονοπώλιο της πολιτικής συζήτησης και δράσης, περισσότερο από το τρέχον συνέδριο της Ομοσπονδίας Μετάλλου ή από τις απεργίες και τους αγώνες στον δημόσιο τομέα μέσα στην χώρα, ή ακόμη και από την επικείμενη ίδρυση νέας πολιτικής οργάνωσης από την Ζάχρα Βάγκενκνεχτ.

Η στάση της a priori αλληλέγγυας στην Παλαιστίνη Ευρωπαϊκής Αριστεράς θυμίζει περίπου την στάση εκείνων των δυνάμεων της Αγίας Οικογένειας, οι οποίες μετά τα 1815 και εν όψει του 1848 συνέχιζαν μέσα στην χώρα να διακηρύττουν την Φραγκική Επανάσταση και το Ναπολεόντειο Καθεστώς, ώστε πάλι η γνωστή διαλεκτική της ιστορικής επιτελεστικής επαναληπτικότητας ενεργοποιείται. Η στενομυαλιά έως και ανοησία των κυρίως με Αμερικανική αναφορά μαζών έχει στριμώξει το Πνεύμα, και επομένως ο αγώνας για πολιτικό έθνος καθίσταται σύμβολο και φανταστική έκφραση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην περιοχή η δημοκρατική πάλη για πολιτικό έθνος και συνεπακόλουθα για πολιτικό κράτος, σε αντίθεση προς το θρησκευτικό, αφαιρείται από τους υλικούς όρους και τις υλικές συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης, και εμφανίζεται ένθεν και ένθεν κατά τους όρους του Γιακωβίνικου πατριωτισμού και του Διευθυντηρίου.

Από την άλλη, εντός της εβδομάδας προτάθηκε μια «ολιστική» προσέγγιση στο ζήτημα, μέσα από την εγκόλπωσή του στην Σχμιτιανή θεωρία του Νόμου της Γης (βλ. Gray Mirror, Gaza and the Nomos of Earth, 18/10/2023, https://graymirror.substack.com/p/gaza-and-the-nomos-of-the-earth).

Ισχύει, ότι η έννοια της Κατοχής, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Σχμιτ, βρίσκει σχετικά εφαρμογής στην περίπτωση του Ισραήλ, ή αποτελεί μια πηγή δικαιολόγησης των καταπιεστικών χαρακτηριστικών της πολιτικής του. Στο ίδιο μήκος κύματος, η θεωρία του Αγκάμπεν περί Στάσεως και Πολιτικού Πολέμου βρίσκει σχετικά εφαρμογή για το τι συντελείται στο εσωτερικό του Ισραήλ. Το θέμα είναι, ότι όπως λέει ο Σχμιτ στον Πρόλογο του Βιβλίου, ένας νέος Νόμος της Γης ανήκει στους ειρηνοποιούς.

Ωστόσο, κατά την τρέχουσα σύγκρουση, μια ακόμα αναγωγή μέσα στους ποικίλους αναγωγισμούς που διακινούνται στην περιοχή, σε ένα μυθικοϊστορικό πλαίσιο συμφωνιών και κληροδοσιών λειτουργεί μόνο υπέρ της Σταυροφορικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Αν κάποιος θέλει να επιδοθεί σε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ξεκινήσει, έχοντας ως credo, ότι στην περιοχή, αυτό που αναπτύσσεται ως πραγματικό, είναι λόγω αυτού αυτοματοποιημένα λογικό, ειδάλλως θα τρελαθεί. Η εφαρμογή αυτού, ιδιαίτερα στα πεδία των πραγματώσεων, διαταράσσει πολλές Ευρωπαϊκές σταθερές και αφηγήσεις, σε τέτοιο βαθμό που, ενώ κάποιοι ακόμα εξανίστανται για το περιεχόμενο της Διδακτορικής Θέσεως του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, στην περιοχή είναι λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτό.

Από οικονομική άποψη, η ανάγκη για αναγωγισμό και ο πληθωρισμός αναγωγισμών (έμφυλων, ρομαντικών, χυδαίων, πραγματολογικών, μυθολογικών, κλιματολογικών, ιδεολογικών, θεολογικών, εθνολογικών, ζωολογικών) είναι εκδήλωση και υπερεκδήλωση ζήτησης χρόνου. Σχμιτικά, η παροχή αυτού του χρόνου είναι η διαμεσολάβηση του Κατέχοντος.

Η εσωτερικά μοριακή ιστορία της Μέσης Ανατολής κατά τις τελευταίες 9 δεκαετίες είναι ιστορία χωρισμών. Όσο πιο ασύνδετος είναι ο χωρισμός από τον βιομηχανικό κύκλο τόσο πιο επώδυνος και τραυματικός είναι, τόσο με πιο βίαια και φρικιαστικά μέσα υλοποιείται:

Ο χωρισμός, η διάσπαση του κέρδους σε τόκο και κέρδος της επιχείρησης, υλική προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργία του τοκοφόρου κεφαλαίου, δεν κατανοείται ως αποτέλεσμα και προϋπόθεση του συνολικού προτσές καπιταλιστικής παραγωγής, αλλά ως κάτι τραυματικό. Αυτό έχει να κάνει με επιδρώσες εκ του Ασιατικού τρόπου παραγωγής δυναμικές διαπλεκόμενες με συμπεριφορές προκαπιταλιστικού κτητικού ατομικισμού ως προς αυτό που πριν τον χωρισμό εμφανίζόταν ως κέρδος γενικά, ήτοι ως μια αδιαφοροποίητη ποσότητα χρήματος. Το ποσοστό τόκου αντανακλάται φενακισμένα στα μυαλά των ανθρώπων ως κάτι αυθύπαρκτο, αυτεξούσιο, εξωγενές κακό, κι όχι ως κατ’ εξοχήν εσωτερική, εγγενής οικονομική λειτουργία, απ’ την στιγμή που το κύκλωμα, η κυκλική κίνηση του ποσοστού τόκου διασφαλίζεται κατά την διάρκεια του βιομηχανικού κύκλου (και όχι εκτός ή ανεξάρτητα αυτού), και υποθέτει για την δική του παρουσίαση την παρουσίαση του ίδιου του βιομηχανικού κύκλου. 

Όσο αυτή η εσωτερική ιστορία αποτυγχάνει, τόσο στο τέλος της ημέρας ένθεν και ένθεν οι πληρωμές και οι αποσβέσεις γίνονται με όρους πολεμικής δημιουργικής καταστροφής, επενδυμένες ιδεολογικοθεολογικά με μπόλικες δόσεις μεσσιανισμού και με ποτάμια αίματος.

Το δυστύχημα για το προοδευτικό κίνημα είναι ότι ένθεν και ένθεν η κοινοτική συνεύρεση, οι κομμουνικές τάσεις έχουν υποχωρήσει υπέρ των επελαυνόντων κρατικισμών. Μπορεί να ειπωθεί, όπως έχει γραφεί, ότι η πρακτική της Κομμούνας ήλθε αντιμέτωπη προς μορφές Κράτους, και επέλεξε να μετακινηθεί προς τις κλασικές Δυτικές έδρες της. 

Η κίνηση του θησαυροφυλακίου χρυσού και η εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο σημειοκαπιταλισμό

 

Έχουμε γράψει για την Νομισματική Θεωρία και τον μπουλιονισμό (βλ. https://bestimmung.blogspot.com/2023/05/blog-post.html). 

Η Τραπεζική Πράξη του 1844 σηματοδότησε την μετάβαση στην δεύτερη εποχή καπιταλιστικής ανάπτυξης, και το τέλος της μεταλλικής κυκλοφορίας του χρήματος ως θεωρούμενης ιδανικής κατάστασης, κάτι που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα το χρήμα να είναι σημείο της αξίας μέσω της πραγματικής σύνδεσής του με τον χρυσό ως μέτρο της αξίας. Αυτό ήταν ο πρώτος θεσμικά οργανωμένος σημειοκαπιταλισμός, δημιουργηθείς μέσα στις λειτουργίες του συνολικού προτσές της καπιταλιστικής παραγωγής.

Ωστόσο, ο σύγχρονος σημειοκαπιταλισμός έχει ανέλθει από το χρήμα στο αδιαίρετο, ατομικό ανθρώπινο σώμα, ώστε τα αδιαίρετα, ατομικά ανθρώπινα σώματα καθίστανται σημεία της σχέσης τους με το κεφάλαιο. Αυτό παρομοιάζει στην πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο και στην σχέση μεταξύ εργάτη και μηχανής, όμως, δεν έχει ως γενέθλιο τόπο το εργοστάσιο, αλλά ξανά το συνολικό προτσές, και δη το χρηματοκεφάλαιο, το τοκοφόρο κεφάλαιο, και τις τράπεζες, δηλαδή η καπιταλιστική σημειωτικοποίηση του αδιαίρετου σώματος είναι λιγότερο ή περισσότερο οργανικά δεμένη με την συνθήκη του κατά Λαζαράτο χρεωμένου ανθρώπου.

Όλ’ αυτά τα εκατομμύρια αδιαίρετα σώματα, ριγμένα στην ημι-ανεργία και στην εξαθλίωση, στοιβαγμένα στις λεγόμενες ανοικτές φυλακές των καπιταλιστικών μητροπόλεων, από την σκοπιά του παραγωγικού προτσές του κεφαλαίου είναι σχετικός υπερπληθυσμός και αποθεματικός, εφεδρικός βιομηχανικός στρατός, όταν κάνουν επικουρικές προς την βιομηχανία εργασίες: εν συνόλω παράγοντας και αποτέλεσμα του προτσές συσπείρωσης, συσσώρευσης κεφαλαίου.

Η υπερσυσσώρευση των σημείων, και η υπερδιόγκωση του σημειοκαπιταλισμού προσεγγίζει και παραβιάζει το οριακό της σημείο, κάτι το οποίο εκδηλώνεται με τα φαινόμενα του παραγεμίσματος, του πληθωρισμού (inflation) και συνεπακόλουθα με την ακρίβεια στις εμπορευματικές τιμές. Στις χώρες και στους τομείς, όπου παρουσιάζεται κάτι τέτοιο, η παραγωγή μειώνεται, και στις χώρες που είναι λιγότερο εξαρτημένες σ’ αυτό, η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται και σε μια πορεία λόγω της μαζικής παραγωγής οι εμπορευματικές τιμές εξισορροπούνται βαίνουσες μειωμένες εν τω προτσές μετατροπής του κέρδους σε μέσο κέρδος.

Στο επίπεδο της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας, ο σημειοκαπιταλισμός τροφοδοτείται και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς όλες τις εκδοχές της χυδαίας, της vulgar πολιτικής οικονομίας, καθ’ όσον η τελευταία στηρίζει την ύπαρξη της στις σωματοποιήσεις των οικονομικών λειτουργιών είτε μέσω «θεωρίας» είτε μέσω γενετικής μηχανικής.

Αυτό που παραγνωρίζει ο σύγχρονος σημειοκαπιταλισμός, είναι ότι σε ταραχώδεις χρόνους στις υποδειγματικές, εκπηγαστικές θέσεις της κοινωνίας διεξάγεται μάζεμα πολύτιμων μετάλλων. Μετά το 1844 μέσω των κεντρικών τραπεζών, ώστε τα πολύτιμα μέταλλα να λειτουργήσουν μέσω του χρήματος σε μέσο κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Σε αυτές τις περιστάσεις, η ανακάλυψη και η ενεργοποίηση εξορύξεων χρυσού και των άλλων πολύτιμων μετάλλων αποκτά στρατηγική σημασία. Οι εισαγωγές-εξαγωγές πολύτιμων μετάλλων μεταξύ των χωρών αποκτούν ανεξάρτητο χαρακτήρα ως προς τις εισαγωγές-εξαγωγές των εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης.

Από ψυχολογική και συμπεριφορική άποψη το κεντρικοτραπεζικό θησαυροφυλάκιο χρυσού προσδίδει σιγουριά και βεβαιότητα, και εξασφαλίζει την δυνητικότητα Αυτοκρατορικής λειτουργίας. Αυτή η κίνηση του θησαυροφυλακίου χρυσού, που εμπλέκει ολόκληρα σύνολα κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων, ώστε συχνά παίρνει την μορφή του πολιτικά και στρατηγικά προσδιορισμένου κινήματος, είναι το υλικό θεμέλιο της εξέγερσης ενάντια στον σημειοκαπιταλισμό ο οποίος έχει παραβιάσει το έσχατο όριό του.

Η εξέγερση αυτή στην οργανωτική μορφή της είναι κατά κύριο λόγο διάχυτη, κι αυτό διότι ο σημειοκαπιταλισμός μεταξύ σημείου και σημαινόμενου είναι πιο σφιχτή σχέση, "μετα-Βικτωριανός κορσές", απ’ ότι η σχέση μεταξύ εργάτη και αφεντικού στο εργοστάσιο, δηλαδή στην εσωτερικότητα της σημειοκαπιταλιστικής σχέσης δεν υπάρχει χώρος για αυτονομία, όπως στο εργοστάσιο. Επομένως, κάθε τέτοια εξέγερση εμπλέκει ενεργητικά αμφότερους τους πόλους με την ισχύ των μεταλλικών αναγκαιοτήτων. Όσο διαχέεται και επεκτείνεται η εξέγερση, τόσο το πραγματικό κεφάλαιο αντιτίθεται στην ονομαστική/πλασματική αξία στο μέτρο που η τελευταία έχει ανημπόρια ή και βουλουνταρισμό μη σύνδεσης μαζί του. Αυτό σημαίνει την αντεπίθεση του παραγωγικού κεφαλαίου, του κεφαλαίου της παραγωγής, κάτι που θέτει ζήτημα ισορροπίας δυνάμεων ως προς τις τράπεζες, το χρηματοθετικό και το τοκοφόρο κεφάλαιο: επομένως συνολική ανάγκη για νέες πραγματικά πολιτικές και πραγματικά θεσμικές ρυθμίσεις και διευθετήσεις, όσο κι αν ακούγεται σοσιαλδημοκρατικό: ο βούλγκαρ νεοφιλελευθερισμός του φοιτητισμού είναι πεταμένος στον κάλαθο των αχρήστων.