Πολιτικοδημοκρατικό προτσές και η κατανόηση της σύγκρουσης στην Μέση Ανατολή

 

Το χθεσινό (21/10/2023) άρθρο της Kirsten Achtelik στην Neues Deutchland με τίτλο “Antisemitismus in der Linken: Free whom from what now? Die Probleme der linken Palästina-Solidarität” (https://www.nd-aktuell.de/artikel/1177194.nahost-konflikt-antisemitismus-in-der-linken-free-whom-from-what-now.html) συμπυκνώνει την θέση ενεργητικής ανοχής/κριτικής στήριξης προς το Ισραήλ όσον αφορά το εντός των ορίων της αρχής της αναλογικότητας δικαίωμά του να αμύνεται της ύπαρξής του, και υπό τον όρο ότι σέβεται την αρχή της αναλογικότητας.

Το ζήτημα, το οποίο θέτει ως προς τις αλληλέγγυες στην Παλαιστίνη Αριστερές δυνάμεις, είναι ο σεβασμός των λειτουργιών του προλεταριακού διεθνισμού, σχετικά με την έγκλησή τους για κάποια «Γερμανική Ενοχή», κάτι το οποίο οδηγεί στην ίδια την κατάργηση του στοχασμού και της κριτικής έρευνας του Ολοκαυτώματος, επομένως, ειδικά για την Γερμανία, και στην απεμπόληση της ξεχωριστής σημασίας που έχει η πάλη ενάντια στον Φασισμό και ενάντια στον Ναζισμό. Με άλλα λόγια, συχνά αυτή η έγκληση εξοκείλει σε μια με αριστερό φρασεολόγιο εκδοχή του ιστορικού αναθεωρητισμού των eighties.

Επειδή κάποιος χτυπιέται, επειδή κάπου διεξάγεται πόλεμος, δεν δίνει ab sich το δικαίωμα στην αναφερόμενη σε αυτό εσωτερικότητα ευρισκόμενη σε έδαφος τρίτης χώρας να διεκδικεί το μονοπώλιο της πολιτικής συζήτησης και δράσης, περισσότερο από το τρέχον συνέδριο της Ομοσπονδίας Μετάλλου ή από τις απεργίες και τους αγώνες στον δημόσιο τομέα μέσα στην χώρα, ή ακόμη και από την επικείμενη ίδρυση νέας πολιτικής οργάνωσης από την Ζάχρα Βάγκενκνεχτ.

Η στάση της a priori αλληλέγγυας στην Παλαιστίνη Ευρωπαϊκής Αριστεράς θυμίζει περίπου την στάση εκείνων των δυνάμεων της Αγίας Οικογένειας, οι οποίες μετά τα 1815 και εν όψει του 1848 συνέχιζαν μέσα στην χώρα να διακηρύττουν την Φραγκική Επανάσταση και το Ναπολεόντειο Καθεστώς, ώστε πάλι η γνωστή διαλεκτική της ιστορικής επιτελεστικής επαναληπτικότητας ενεργοποιείται. Η στενομυαλιά έως και ανοησία των κυρίως με Αμερικανική αναφορά μαζών έχει στριμώξει το Πνεύμα, και επομένως ο αγώνας για πολιτικό έθνος καθίσταται σύμβολο και φανταστική έκφραση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, στην περιοχή η δημοκρατική πάλη για πολιτικό έθνος και συνεπακόλουθα για πολιτικό κράτος, σε αντίθεση προς το θρησκευτικό, αφαιρείται από τους υλικούς όρους και τις υλικές συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης, και εμφανίζεται ένθεν και ένθεν κατά τους όρους του Γιακωβίνικου πατριωτισμού και του Διευθυντηρίου.

Από την άλλη, εντός της εβδομάδας προτάθηκε μια «ολιστική» προσέγγιση στο ζήτημα, μέσα από την εγκόλπωσή του στην Σχμιτιανή θεωρία του Νόμου της Γης (βλ. Gray Mirror, Gaza and the Nomos of Earth, 18/10/2023, https://graymirror.substack.com/p/gaza-and-the-nomos-of-the-earth).

Ισχύει, ότι η έννοια της Κατοχής, όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Σχμιτ, βρίσκει σχετικά εφαρμογής στην περίπτωση του Ισραήλ, ή αποτελεί μια πηγή δικαιολόγησης των καταπιεστικών χαρακτηριστικών της πολιτικής του. Στο ίδιο μήκος κύματος, η θεωρία του Αγκάμπεν περί Στάσεως και Πολιτικού Πολέμου βρίσκει σχετικά εφαρμογή για το τι συντελείται στο εσωτερικό του Ισραήλ. Το θέμα είναι, ότι όπως λέει ο Σχμιτ στον Πρόλογο του Βιβλίου, ένας νέος Νόμος της Γης ανήκει στους ειρηνοποιούς.

Ωστόσο, κατά την τρέχουσα σύγκρουση, μια ακόμα αναγωγή μέσα στους ποικίλους αναγωγισμούς που διακινούνται στην περιοχή, σε ένα μυθικοϊστορικό πλαίσιο συμφωνιών και κληροδοσιών λειτουργεί μόνο υπέρ της Σταυροφορικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Αν κάποιος θέλει να επιδοθεί σε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να ξεκινήσει, έχοντας ως credo, ότι στην περιοχή, αυτό που αναπτύσσεται ως πραγματικό, είναι λόγω αυτού αυτοματοποιημένα λογικό, ειδάλλως θα τρελαθεί. Η εφαρμογή αυτού, ιδιαίτερα στα πεδία των πραγματώσεων, διαταράσσει πολλές Ευρωπαϊκές σταθερές και αφηγήσεις, σε τέτοιο βαθμό που, ενώ κάποιοι ακόμα εξανίστανται για το περιεχόμενο της Διδακτορικής Θέσεως του Προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής, στην περιοχή είναι λιγότερο ή περισσότερο αποδεκτό.

Από οικονομική άποψη, η ανάγκη για αναγωγισμό και ο πληθωρισμός αναγωγισμών (έμφυλων, ρομαντικών, χυδαίων, πραγματολογικών, μυθολογικών, κλιματολογικών, ιδεολογικών, θεολογικών, εθνολογικών, ζωολογικών) είναι εκδήλωση και υπερεκδήλωση ζήτησης χρόνου. Σχμιτικά, η παροχή αυτού του χρόνου είναι η διαμεσολάβηση του Κατέχοντος.

Η εσωτερικά μοριακή ιστορία της Μέσης Ανατολής κατά τις τελευταίες 9 δεκαετίες είναι ιστορία χωρισμών. Όσο πιο ασύνδετος είναι ο χωρισμός από τον βιομηχανικό κύκλο τόσο πιο επώδυνος και τραυματικός είναι, τόσο με πιο βίαια και φρικιαστικά μέσα υλοποιείται:

Ο χωρισμός, η διάσπαση του κέρδους σε τόκο και κέρδος της επιχείρησης, υλική προϋπόθεση για την ύπαρξη και λειτουργία του τοκοφόρου κεφαλαίου, δεν κατανοείται ως αποτέλεσμα και προϋπόθεση του συνολικού προτσές καπιταλιστικής παραγωγής, αλλά ως κάτι τραυματικό. Αυτό έχει να κάνει με επιδρώσες εκ του Ασιατικού τρόπου παραγωγής δυναμικές διαπλεκόμενες με συμπεριφορές προκαπιταλιστικού κτητικού ατομικισμού ως προς αυτό που πριν τον χωρισμό εμφανίζόταν ως κέρδος γενικά, ήτοι ως μια αδιαφοροποίητη ποσότητα χρήματος. Το ποσοστό τόκου αντανακλάται φενακισμένα στα μυαλά των ανθρώπων ως κάτι αυθύπαρκτο, αυτεξούσιο, εξωγενές κακό, κι όχι ως κατ’ εξοχήν εσωτερική, εγγενής οικονομική λειτουργία, απ’ την στιγμή που το κύκλωμα, η κυκλική κίνηση του ποσοστού τόκου διασφαλίζεται κατά την διάρκεια του βιομηχανικού κύκλου (και όχι εκτός ή ανεξάρτητα αυτού), και υποθέτει για την δική του παρουσίαση την παρουσίαση του ίδιου του βιομηχανικού κύκλου. 

Όσο αυτή η εσωτερική ιστορία αποτυγχάνει, τόσο στο τέλος της ημέρας ένθεν και ένθεν οι πληρωμές και οι αποσβέσεις γίνονται με όρους πολεμικής δημιουργικής καταστροφής, επενδυμένες ιδεολογικοθεολογικά με μπόλικες δόσεις μεσσιανισμού και με ποτάμια αίματος.

Το δυστύχημα για το προοδευτικό κίνημα είναι ότι ένθεν και ένθεν η κοινοτική συνεύρεση, οι κομμουνικές τάσεις έχουν υποχωρήσει υπέρ των επελαυνόντων κρατικισμών. Μπορεί να ειπωθεί, όπως έχει γραφεί, ότι η πρακτική της Κομμούνας ήλθε αντιμέτωπη προς μορφές Κράτους, και επέλεξε να μετακινηθεί προς τις κλασικές Δυτικές έδρες της.