Η κίνηση του θησαυροφυλακίου χρυσού και η εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο σημειοκαπιταλισμό

 

Έχουμε γράψει για την Νομισματική Θεωρία και τον μπουλιονισμό (βλ. https://bestimmung.blogspot.com/2023/05/blog-post.html). 

Η Τραπεζική Πράξη του 1844 σηματοδότησε την μετάβαση στην δεύτερη εποχή καπιταλιστικής ανάπτυξης, και το τέλος της μεταλλικής κυκλοφορίας του χρήματος ως θεωρούμενης ιδανικής κατάστασης, κάτι που είχε ως άμεσο αποτέλεσμα το χρήμα να είναι σημείο της αξίας μέσω της πραγματικής σύνδεσής του με τον χρυσό ως μέτρο της αξίας. Αυτό ήταν ο πρώτος θεσμικά οργανωμένος σημειοκαπιταλισμός, δημιουργηθείς μέσα στις λειτουργίες του συνολικού προτσές της καπιταλιστικής παραγωγής.

Ωστόσο, ο σύγχρονος σημειοκαπιταλισμός έχει ανέλθει από το χρήμα στο αδιαίρετο, ατομικό ανθρώπινο σώμα, ώστε τα αδιαίρετα, ατομικά ανθρώπινα σώματα καθίστανται σημεία της σχέσης τους με το κεφάλαιο. Αυτό παρομοιάζει στην πραγματική υπαγωγή της εργασίας στο κεφάλαιο και στην σχέση μεταξύ εργάτη και μηχανής, όμως, δεν έχει ως γενέθλιο τόπο το εργοστάσιο, αλλά ξανά το συνολικό προτσές, και δη το χρηματοκεφάλαιο, το τοκοφόρο κεφάλαιο, και τις τράπεζες, δηλαδή η καπιταλιστική σημειωτικοποίηση του αδιαίρετου σώματος είναι λιγότερο ή περισσότερο οργανικά δεμένη με την συνθήκη του κατά Λαζαράτο χρεωμένου ανθρώπου.

Όλ’ αυτά τα εκατομμύρια αδιαίρετα σώματα, ριγμένα στην ημι-ανεργία και στην εξαθλίωση, στοιβαγμένα στις λεγόμενες ανοικτές φυλακές των καπιταλιστικών μητροπόλεων, από την σκοπιά του παραγωγικού προτσές του κεφαλαίου είναι σχετικός υπερπληθυσμός και αποθεματικός, εφεδρικός βιομηχανικός στρατός, όταν κάνουν επικουρικές προς την βιομηχανία εργασίες: εν συνόλω παράγοντας και αποτέλεσμα του προτσές συσπείρωσης, συσσώρευσης κεφαλαίου.

Η υπερσυσσώρευση των σημείων, και η υπερδιόγκωση του σημειοκαπιταλισμού προσεγγίζει και παραβιάζει το οριακό της σημείο, κάτι το οποίο εκδηλώνεται με τα φαινόμενα του παραγεμίσματος, του πληθωρισμού (inflation) και συνεπακόλουθα με την ακρίβεια στις εμπορευματικές τιμές. Στις χώρες και στους τομείς, όπου παρουσιάζεται κάτι τέτοιο, η παραγωγή μειώνεται, και στις χώρες που είναι λιγότερο εξαρτημένες σ’ αυτό, η βιομηχανική παραγωγή αυξάνεται και σε μια πορεία λόγω της μαζικής παραγωγής οι εμπορευματικές τιμές εξισορροπούνται βαίνουσες μειωμένες εν τω προτσές μετατροπής του κέρδους σε μέσο κέρδος.

Στο επίπεδο της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας, ο σημειοκαπιταλισμός τροφοδοτείται και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς όλες τις εκδοχές της χυδαίας, της vulgar πολιτικής οικονομίας, καθ’ όσον η τελευταία στηρίζει την ύπαρξη της στις σωματοποιήσεις των οικονομικών λειτουργιών είτε μέσω «θεωρίας» είτε μέσω γενετικής μηχανικής.

Αυτό που παραγνωρίζει ο σύγχρονος σημειοκαπιταλισμός, είναι ότι σε ταραχώδεις χρόνους στις υποδειγματικές, εκπηγαστικές θέσεις της κοινωνίας διεξάγεται μάζεμα πολύτιμων μετάλλων. Μετά το 1844 μέσω των κεντρικών τραπεζών, ώστε τα πολύτιμα μέταλλα να λειτουργήσουν μέσω του χρήματος σε μέσο κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Σε αυτές τις περιστάσεις, η ανακάλυψη και η ενεργοποίηση εξορύξεων χρυσού και των άλλων πολύτιμων μετάλλων αποκτά στρατηγική σημασία. Οι εισαγωγές-εξαγωγές πολύτιμων μετάλλων μεταξύ των χωρών αποκτούν ανεξάρτητο χαρακτήρα ως προς τις εισαγωγές-εξαγωγές των εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης.

Από ψυχολογική και συμπεριφορική άποψη το κεντρικοτραπεζικό θησαυροφυλάκιο χρυσού προσδίδει σιγουριά και βεβαιότητα, και εξασφαλίζει την δυνητικότητα Αυτοκρατορικής λειτουργίας. Αυτή η κίνηση του θησαυροφυλακίου χρυσού, που εμπλέκει ολόκληρα σύνολα κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων, ώστε συχνά παίρνει την μορφή του πολιτικά και στρατηγικά προσδιορισμένου κινήματος, είναι το υλικό θεμέλιο της εξέγερσης ενάντια στον σημειοκαπιταλισμό ο οποίος έχει παραβιάσει το έσχατο όριό του.

Η εξέγερση αυτή στην οργανωτική μορφή της είναι κατά κύριο λόγο διάχυτη, κι αυτό διότι ο σημειοκαπιταλισμός μεταξύ σημείου και σημαινόμενου είναι πιο σφιχτή σχέση, "μετα-Βικτωριανός κορσές", απ’ ότι η σχέση μεταξύ εργάτη και αφεντικού στο εργοστάσιο, δηλαδή στην εσωτερικότητα της σημειοκαπιταλιστικής σχέσης δεν υπάρχει χώρος για αυτονομία, όπως στο εργοστάσιο. Επομένως, κάθε τέτοια εξέγερση εμπλέκει ενεργητικά αμφότερους τους πόλους με την ισχύ των μεταλλικών αναγκαιοτήτων. Όσο διαχέεται και επεκτείνεται η εξέγερση, τόσο το πραγματικό κεφάλαιο αντιτίθεται στην ονομαστική/πλασματική αξία στο μέτρο που η τελευταία έχει ανημπόρια ή και βουλουνταρισμό μη σύνδεσης μαζί του. Αυτό σημαίνει την αντεπίθεση του παραγωγικού κεφαλαίου, του κεφαλαίου της παραγωγής, κάτι που θέτει ζήτημα ισορροπίας δυνάμεων ως προς τις τράπεζες, το χρηματοθετικό και το τοκοφόρο κεφάλαιο: επομένως συνολική ανάγκη για νέες πραγματικά πολιτικές και πραγματικά θεσμικές ρυθμίσεις και διευθετήσεις, όσο κι αν ακούγεται σοσιαλδημοκρατικό: ο βούλγκαρ νεοφιλελευθερισμός του φοιτητισμού είναι πεταμένος στον κάλαθο των αχρήστων.