Μετά από πολλά χρόνια προεβημεν στην σύνταξη κειμένων αφορώντα την λειτουργική διάρθρωση της σύγχρονης κομματικής μορφής. Επιλέξαμε αυτό να γίνει κυρία μέσα από όρους ιστορικού υλισμού και ανεύρεσης της περιεχομενικοτητας. Αυτό το οποίο επιβεβαιώνεται, είναι η μετακυλιση από την εργοστασιακή λειτουργία του τυπικού κόμματος νέου τύπου του 20ου αιώνα σε μια λειτουργία με καντιανη μηχανευση οργανωσιακου συστήματος, περιστρεφόμενο γύρω από εμπροσωπες μορφές συμπυκνωτικες εκτενών σημειολογιων.
Αυτό de facto οδηγεί σε μια επιχειρησιακή, οικονομικοποιημενη συγκρότηση. Επομένως, αυτοεπιβεβαιώνεται και επικυρώνεται ως μορφή τυπικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο, ως παράταση του εργασιακού χρόνου.
Το συγχρονικο ιδιαίτερο πρόβλημα συνιστάται από το ότι η κομματική ατομικότητα, ο κομματικός άνθρωπος συγκροτείται μέσα από την απόκριση στο ερώτημα "τι να κάνουμε", το οποίο κατανοεί ως καταφαση στην λειτουργία πραγμάτωσης της αφηρημένης μηχανής. Βέβαια, αυτός ο καταφασισμος πλασάρεται και δικαιολογείται ως ουμανισμός, ως μια καταφαση στο γενικό, απ' όπου εξάγεται ο γενικισμος ως ιδεολογία του αφηρημένου γενικού.
Ωστόσο, οι εξελίξεις στο εσωτερικό της ΗΠΑ βιομηχανίας και η νέα φάση του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια προχωρηματικης πολιτικής ανάπτυξης αυτού του υποδείγματος.
Οι λειτουργίες της παγκόσμιας αγοράς αντιλαμβάνονται όλο και πιο πολύ αυτο που ονομάζουμε κομματική μορφή, ως μια εμφορτη πραγματικής και υλικής διαδικασίας ιδιαίτερη παραγωγική σχέση. Το κριτήριο γι' αυτήν είναι, αν αποκρίνεται, αν τελεί σε συμφωνία με τις προωθημένες παραγωγικές δυνάμεις, απλούστερα ο βαθμός βιομηχανικοτητας αυτής της δοσμένης παραγωγικής σχέσης.
Σε ένα διευρυμένο επίπεδο οι καπιταλιστικές ιδεολογίες και αφηγήσεις μυστικοποιουν, εμφανίζοντας τους σε αλλοτριωμενες, παραλλαγμενες μορφές, τους ανταγωνισμούς μεταξύ των διαφορετικών οντολογικων επιπέδων ειδικού προσδιορισμού. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει, ότι απολύουν την οντικη ισχύ και επίδραση τους ως τέτοια.
Βέβαια, ολ' αυτά στα αυτιά των μεσσιανικών, των πολιτισμένων χριστιανών και των νεωτερικων ιδεολόγων συνεχίζουν να ακούγονται ως "ιστορίες γι' άγριους".
Αυτό δεν ματαιώνει το γεγονός (ούτε βγάζει τους επενδυτές της γεωπολιτικής από τις δύσκολες συνθήκες και στιγμές) ότι το κεφάλαιο μέσω της δημιουργικής καταστροφής φανερώνει ένα a posteriori σημείο ως συμπύκνωση και απολυτοποιητικη εξήγηση μιας εικαζομενης αναδρομικής πορείας, κάτι που συνιστά την σύγχρονη μορφή ιστορικού και στρατηγικού αναθεωρητισμού.
Αυτό, όπως έχει αναλυθεί (βλ. Aufheben #24, 25) στην αντεστραμμένη εκδοχή του παίρνει την μορφή των θεωριών συνομωσίας "ως πραγμοποιηση της ήττας".
Λαμβανομένης υπόψη της απαίτησης για έναν προοπτικισμο, η μόνη άμεσα διαθέσιμη σύσταση είναι να δούμε τα πράγματα από την μεσότητα τους και όχι από τα έσχατα σημεία τους.
Αυτό, επίσης με κριτήριο την αμεσότερη διαθεσιμότητα, προσδίδει επίκαιρη πολιτική χρησιμότητα στο sci-fi ως μια ανταγωνιστική συναρθρωση παραγωγής πολιτικής γνώσης.
Τούτων δοθέντων, επιστρέφουμε στο μητροπολιτικό project
No comments:
Post a Comment