Όσο η πολυεθνική εργατική τάξη μιας μεγάλης πόλης διαχωρίζεται με κάθε τρόπο από τον εθνισμό της χώρας και από την προσίδια εθνική ιδεολογία, ήτοι όσο κατανοεί με υλικούς οικονομικούς όρους μέσα από την ίδια την εμπειρία της στο προτσές της συνολικής καπιταλιστικής παραγωγής την πόλη ως τμήμα της μητροπολιτικής Αυτοκρατορίας, τόσο αποκτά την πολιτική ικανότητα και αρμοδιότητα του προσδιορίζειν οντολογικά τον «εθνικό» χώρο της πόλης. Αυτό, ενάντια στον φυσιοκρατισμό και στον μερκαντιλισμό, σε πρώτο χρόνο χωρεί ως κατάργηση του επαρχιώτικου θεάματος της πόλης «ως τουριστικού προϊόντος», το οποίο παρακμάζει σε επαρχιωτικοποίηση της ίδιας της πόλης.
Όπως είναι γνωστό, στις μεγάλες καπιταλιστικές Μητροπόλεις, ο τουρίστας ως μια φιγούρα καταναλωτή, αποκλειστικά ως υποκειμένου κατανάλωσης στο κυκλοφοριακό προτσές, έχει de facto αντικατασταθεί από την δραστηριότητα του ταξιδιώτη, περιπλανητή-μη υλικά (με τους σύγχρονους όρους της έννοιας) εργαζόμενου μέσα στον Μητροπολιτικό χώρο της πόλης, την οποία επισκέπτεται, με εξαίρεση τις φιγούρες των καταναλωτών πολυτελειών ως τουριστών (όπου επιβιώνουν ακόμα).
Την επόμενη φορά που κάποιος αναγνώστης θα επισκεφθεί μια Μητρόπολη, έχοντας τα ως άνω κατά νου, ας προσπαθήσει να δει και να βιώσει με διαφορετικό τρόπο την εμπειρία ακόμα και των στερεοτυπικών μερών (μουσείο, ιστορικό τοπίο, ιστορικό μνημείο, ιστορικό κτίσμα κλπ).
Ώστε αν η καπιταλιστική Μητρόπολη εμπεριέχει inter alia την κατάργηση της επαρχιωτικής θεαματικής πόλης (την functionally flat city), μέσα από τις εργατικές αρνήσεις εντός της καπιταλιστικής Μητρόπολης, εντός του μητροπολιτικού εργοστασίου στον ίδιο χρόνο παράγεται η Μητρόπολη επέκεινα της καπιταλιστικής Μητρόπολης. Αυτό είναι ένας τρόπος ανάπτυξης σύγχρονου ατόφιου εργατικού Λενινισμού.
Όπως δείχνει η κριτική ανάλυση των αυτόνομων αρχιτεκτόνων, σε γενικές γραμμές η καπιταλιστική Μητρόπολη δεν είναι απλά μια προσδιορίσιμη αρχιτεκτονική δομή, που μένει ως τέτοια αναλλοίωτη, ήτοι δεν είναι απλά ένας δοσμένος αρχιτεκτονικός φορμαλισμός, αλλά κατά κύριο λόγο περιγράφεται μέσω των κοινωνικών λειτουργικοτήτων και των κοινωνικών εμφανίσεων των ειδικά προσδιορισμένων μορφών της αξίας, από τον τρόπο συνάρθρωσης αυτού που προσδιορίζεται ως Μητρόπολη, με το κεφαλαιακό πραγματικό, με την πραγματοκεφαλαιακή σφαίρα, διότι η τελευταία μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει στην πληρότητά της μόνο εντός της καπιταλιστικής Μητρόπολης.
Εν προκειμένω, από λειτουργική άποψη ο Ελληνικός χαρακτήρας (άρα και τα φλέγοντα ζητήματα του μητροπολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης) μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσα από την φιλοσοφία της βιομηχανίας, ήτοι ως ξεπέρασμα του Σπινοζιστικού επιπέδου εμμένειας διεξαγωγής της υπερεκμετάλλευσης κύρια με όρους έντασης της τυπικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο (: -το ίδιο σφάλμα επαναλήφθη δις). Αυτό πρακτικά συνεπάγεται, ότι μέσα στον Καρτεσιανά κατανοούμενο χώρο της πόλης, μέσα στον χώρο της πόλης ως αισθητηριακής βεβαιότητας, το σύστημα πραγματικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο του μητροπολιτικού εργοστασίου έρχεται όλο και πιο πολύ σε αντίθεση ως προς την Σπινοζιστική εμμενιστική τυπική υπαγωγή της εργασίας στα αδιαίρετα, στα ατομικά κεφάλαια, έχοντα ως συνήθως urban χαρακτήρα.
Ωστόσο, το παράγειν την Μητρόπολη επέκεινα της καπιταλιστικής Μητρόπολης-βασικός τρόπος ανάπτυξης του ατόφιου εργατικού Λενινισμού της εποχής μας σχετικά πρόσφατα απέκτησε και έναν από τα παλιά καινούριο αντίπαλο: τον μετ’ επικλήσεως του «Μαοϊσμού» ουτοπισμό του άστεως εν είδει αγροτικής κοινότητας, που πρακτικά σημαίνει την εκ προθέσεως μικροαστική, αντεργατική δολιοφθορά στην λειτουργία του μητροπολιτικού εργοστασίου, το πισωγύρισμα σε καταστάσεις προσιδιάζουσες σε μαζική λειτουργική βιομηχανική καταστροφή.
Επ’ αυτού, η πρωτοβουλία για το τσάκισμα των δολιοφθορών πρέπει
να περάσει από το κεφάλαιο στην εργατική τάξη, επιστρατεύοντας τα όπλα της όλο
και πιο πλατιάς εργατικής συλλογικοποίησης, του όλο και πιο εντεινόμενου
εργατικού κοοπερατιβισμού, των απεργιών ως μικρογραφιών εξέγερσης, και το
μεγάλο όπλο της γενικής απεργίας. –Η εμπειρία στην Φραγκική Επικράτεια κατά τους
πρώτους επτά μήνες του τρέχοντος έτους κάτι έχει να μας πει.
No comments:
Post a Comment