Για την κατάργηση του κοινωνικομοριακού «Πολέμου του Αστρών»

Το επί Ρίγκαν νέο τότε πρόγραμμα πυρηνικών όπλων με την θεαματική ονομασία «Star Wars» συνοδεύθηκε και προώθησε μια ολόκληρη κουλτούρα και ιδεολογίες καταστροφισμού, οι οποίες κατά τις επόμενες δεκαετίες απέκτησαν σχετικά αυτοτελή λειτουργία τόσο μέσα στο κοινωνικό όσο και μέσα στο μοριακό επίπεδο. Σε αρκετές περιπτώσεις, αυτές οι λειτουργίες διαθέτουν και αυτοματοποιημένο χαρακτήρα.

Το ότι ένα συγκεκριμένο βιομηχανικό σύστημα διαθέτει ως τέτοιο κοινωνική ύπαρξη και λειτουργία, δείχνει μόνο τον κοινωνικό χαρακτήρα του προτσές υπό το οποίο παρήχθη, και την εξ αυτού αντικειμενική δυνατότητα κοινωνικοποιησιμότητάς του. Επομένως, ο κοινωνικομοριακός «Πόλεμος των Άστρων» αποτελεί μόνο την ενεργοποίηση του «συστήματος» στο κυκλοφοριακό προτσές και σε μερικότητες του προτσές αναπαραγωγής του κοινωνικού συνολικού κεφαλαίου, χωρίς να χρειάζεται το πάτημα κάποιου κομβίου εντολής εκτόξευσης. Στα inferiora επίπεδα του Πλανητικού αυτό το πράγμα έχει τις διακλαδώσεις του: ο «πόλεμος των άστρων» καθίσταται «πόλεμος ανατολιτών βασιλέων» και ο «πόλεμος ανατολιτών βασιλέων» ξεπέφτει σε «πόλεμο αυλικών».

Αν αυτό ακούγεται ωραίο και σχετικά προνοητικό, η συγκεκριμένη ανάγνωση των επιστημονικοτεχνικών και πολιτισμικών προκειμένων του «Πολέμου των Άστρων» κάνει και τον τελευταίο να προβληματισθεί.

Ο γνωστός επιστήμονας Κ. Robert Jastrow στα 1985 δημοσίευσε στις ΗΠΑ το βιβλίο του με τίτλο «How to Make Nuclear Weapons Obsolete», το οποίο μεταφράσθηκε στα ελληνικά ως «Τα Πυρηνικά Όπλα και ο Πόλεμος των Άστρων» (εκδ. Ροές, 1987, Ιπποκράτους 59). Πρόκειται για ένα κατατοπιστικό βιβλίο σχετικά με τα τότε τρέχοντα προγράμματα πυρηνικών όπλων και τον ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.

Ξεχωρίζουμε σ’ αυτό, κάτι που είναι αληθές, την από την σκοπιά του ηθικού κριτικισμού (η τότε εκδοχή κριτικής της κριτικής, η πιο ευφυής εκδοχή της Αγίας Οικογένειας) παρουσίαση του δόγματος MAD (Mutually Assured Destruction), που κάθε φορά που ενεργοποιήθηκε, αποδίδεται με την ορθή δημώδη κυριολεκτική έκφραση «το άνοιγμα της πόρτας του τρελοκομείου». Όπως έλεγε η Άρεντ, «δεν χρειαζόμαστε την τρέλα για να σωθούμε».

Από την σκοπιά της κριτικής της πολιτικής οικονομίας πρόκειται για αυθαιρέτως βαλμένα όρια στον πολλαπλασιασμό και αυτοεπέκταση της αξίας, δηλαδή για όρια, τα οποία απλά εκφράζουν τον αβάσιμο υποκειμενισμό αυτού που τα θέτει. Είναι σαν κάποιος να λέει: «τέρμα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, τέρμα στις επιδράσεις της αντίθεσης κεφάλαιο-εργασίας, ας αυτοετεροκαταστραφούμε». Όσες φορές έχει εφαρμοσθεί, η ζωή έχει δείξει, ότι καταστράφηκε συλλογικά, αυτός που αυθαιρέτως και μέσα από τον υποκειμενισμό του έθεσε κατ’ αυτόν τον τρόπο όρια. –Δεν απέχει πολύ από την επιδίωξη της Ελλαδικής χούντας περί καταργήσεως της ταξικής πάλης με υπουργική απόφαση, ή εμφορείται από τέτοιες αντιλήψεις.

Φυσικά, όσες φορές ενεργοποιήθηκε, πάντοτε κάποιες δυνάμεις έδρασαν προς την αποτροπή του, και μέσα απ’ αυτό ο κάθε κύριος M.A.D βρήκε ευκαιρία να κηρύξει τον μεσσιανισμό του, και το γνωστό παραμύθι ξεκίνησε απ’ την αρχή, μέχρι να αυτοετεροκαταστραφεί ξανά, ή μέχρι την επαναστατική κατάργηση κάθε μορφής δευτεροκοσμικού μεσσιανισμού.

Μια Καντιανή αισθητική απόφανση ενάντια σε αυτό είναι ότι συνιστά μίζερο θέαμα φριχτά ξεπερασμένο: κιτς γκλαμουριά των eighties, προϊών λουξουρισμός των nineties: ανθρωπόμορφα μοντέλα σε πληθωρισμένα τιμαριθμικά κέντρα ψυχαγωγίας να ψάχνουν εναγωνίως για ουσίες, Τουρινγκ μπάτσοι εντός-εκτός να παρακολουθούν και να αναμεταδίδουν την όλη κυκλοφορία, μυστικοί να προσπαθούν να αποκωδικώσουν την φάση, πρωτοσέλιδα με διπλές και τριπλές σημασίες στην ίδια φράση, μετάλλαξη της χρήσης των γλωσσών, βούλγκαρ Βιτγκενσταϊνικές χρήσεις των γλωσσών, φετιχισμοί του τρόπου γραψίματος, των γλωσσικών χαρακτήρων, εμπορευματοποιημένος Ταλμουδισμός ως φετιχισμός της γαστρονομίας, ουσιοκρατία, σύνθεση αλληλοαποκλειόμενων δυναμικών: κάποιες μόνο όψεις της γενικευμένης καπιταλιστικομερκαντιλιστικής σήψης.

Ένα πραγματικά ορθολογικό ερώτημα είναι: σήμερα φέρνει λεφτά όλο αυτό;

Έφερνε κάποια μέχρι και την 4^η Βιομηχανική Επανάσταση. Σε συνθήκες γενικευμένης ανάπτυξης της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης είναι ένας καταστροφισμός που αδυνατεί να κατανοήσει και να αντιληφθεί την οικονομική δυναμική και τον επιστημολογικό, θεωρητικό χαρακτήρα της Σουμπετεριανής δημιουργικής καταστροφής. Επιβιώνει μόνο σε κάποιες αντιζηλίες και φθόνους ανθρωπομορφών της βιομηχανίας του θεάματος, τις οποίες μεταφράζει εντός των γκέτο των μεταναστών σε μεγάλες πόλεις μεσαίου και χαμηλού βαθμού ανάπτυξης, δηλαδή γεωγραφικά, αφορά κατά κύριο λόγο τα Βαλκάνια, την Μεσόγειο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Έχει χαρακτηρισθεί ευστόχως από τεχνικοοικονομική άποψη ως μια νέα μορφή καταστροφής σε αυτούς τους χώρους: παραγωγή ανταξίας.

Το γενικό πρόβλημα του συνολικού προτσές καπιταλιστικής παραγωγής παραμένει, και αυτό το πράγμα το οξύνει: ως δυνητικά χρηματική ποσότητα η συνολική αξία του σταθερού και μεταβλητού κεφαλαίου είναι λιγότερη από όση ήταν μέχρι και το 1993. Σίγουρα, η 4^η Βιομηχανική Επανάσταση έχει ανεβάσει την συνολική αξία σε σχέση με αυτή που ήταν από το 1993 και μέχρι αυτήν, αλλά η οικονομική επιβράδυνση στην Κίνα αντικειμενικά εξασθενεί τις γενικές ανοδικές τάσεις.

Η πολυεθνική εργατική τάξη, το παγκόσμιο προλεταριάτο δεν έχει άλλο δρόμο από την πάλη ενάντια στον τεχνητά προκληθέντα πληθωρισμό, για το ανέβασμα της αξίας του μεταβλητού κεφαλαίου μέσα από την αύξηση ονομαστικού και πραγματικού μισθού, την επιβολή εργατικού επιταχυντισμού, την ανάπτυξη ταξικού εργατικού Μητροπολιτισμού.