Οι αγώνες των πρόσφατων χρόνων σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν ξεκαθαρίσει με ποιά προσωπεία και με ποιές ιδεολογικές φορεσιές εμφανίσθηκε και εμφανίζεται η μπουρζουάδικη πολιτική μέσα στο κίνημα της εργατικής τάξης.
Μπορούμε να ξεχωρίσουμε δύο κύριες όψεις:
-Αφενός η ριζική περιβαλλοντίστικη και οικολογίστικη πολιτική, που κατά την πράξη παίρνει πάντα την μορφή των ανοιχτών βιομηχανικών και αντεργατικών δολιοφθορών. Αυτό είναι κάτι που κρατάει από την αντεπανάσταση των late 80's-90's. Στις στιγμές των ανοιχτών ταξικών συγκρούσεων παίρνει πάντα τον χαρακτήρα ενός οικοφασισμού, ακριβώς επειδή βάζει απέναντι την εργοστασιακή εργατική τάξη. Πρόκειται για έκφραση των ειδικών προνομίων της εδαφικής προσόδου αναμεμειγμένο με στοιχεία φυσιοκρατισμού. Φυσικά, σ' αυτό κολλάνε και οι κατά καιρούς μερκαντιλιστές, διότι η αύξηση του μεριδίου της αξίας εκ των ειδικών προνομίων της εδαφικής προσόδου επί της αξίας του κοινωνικού συνολικού κεφαλαίου, τους δίδει χώρο για την ανάπτυξη παράτυπων κυκλωμάτων εμπορικού κεφαλαίου, παράτυπων χρηματιστιστικών, κρυπτονομισματικών κλπ. λειτουργιών.
-Αφετέρου ο Καουτσκικού τύπου αποστατισμός. Τα γενικά χαρακτηριστικά αυτής της τάσεως και αυτών των συμπεριφορών έχουν εκτεθεί απ' τον ίδιο τον Λένιν. Ωστόσο, ο μέχρι πρότινος σύγχρονος αποστατισμός εμφανίζεται ως οργανικό κομμάτι του κεφαλαίου, καθ' όσον έχει ταυτισθεί με τα συμφέροντα της χρηματιστικοποίησης της βιομηχανίας του ψηφιακού, και έτσι για λογαριασμό αυτού του κομματιού του κεφαλαίου ανταγωνίζεται προς τις βιομηχανίες υψηλής οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου, και δη προς τις κομβικές και στρατηγικές βιομηχανίες μεταλλουργίας, ιδιαίτερα όπου η μηχανουργία τους έχει αυτοματισμούς με μελλοντικότητα. Από εδώ βγαίνει, ότι προκρίνει τον συντεχνιακό φοιτητικού τύπου συνδικαλισμό, διότι έχει νιώσει στο πετσί του, ότι η οργάνωση των εργατών στον χώρο εργασίας και στον τομέα παραγωγής με βάση την αντικειμενικότητα των υλικών συμφερόντων τους είναι η πολιτική ταφόπλακά του.
Στο αφηρημένο πολιτικό επίπεδο ο αποστατισμός συντείνει (και στις περιπτώσεις οργανικής παρακμής του ταυτίζεται) προς τον ισοτοπικό επιβιωτισμό της ευαγγελικής, μεσσιανικής δεξιάς, δηλάδή με ισοτοπικές πολιτικές μορφές Βιβλικού σιωνισμού. Επ' αυτού έχει διολισθήσει από τις τυχοδιωκτικές αριστερές έδρες του παρελθόντος σε μη αναγνωρισμένες εθνικιστικές -ανάλογα την χώρα που γίνεται ανεκτός- δεξιές θέσεις.
Στην πιο ευφυή και ζωηρή εκδοχή του, στρεφόμενος προς τις δεξιές πτέρυγες του Νεγκρισμού και σε κάποιες ατυχεις όψεις του Ιταλικού νεο-λενινισμού αναμασάει αριστερά και δεξιά τα γνωστά παγκοσμιοποιητικά παραμύθια περί ρομπότ, τα οποία δήθεν παράγουν αξία κοκ. Σε αυτό βρίσκει πρόθυμους και καλοθελητές συμμάχους στα ανοιχτά αντιδραστικά μικροαστικά και αριστοκρατικά συμφέροντα που διαστρεβλώνουν το πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης, και δη την προλεταριακή βία και την εμφανίζουν ως δήθεν ιδεολογικά χρωματισμένη με νεωτερικούς και μετα-νεωτερικούς όρους.
Όπως διέγνωσε τότε ο Λένιν, ο φόβος του είναι ένας: η εργατική ισχύς, ειδικά όταν τείνει να λάβει συντακτικές μορφές. Άλλωστε, αν τεθεί στο ερευνητικό μικροσκόπιο της εργατικής κριτικής η προσφάτως χρεωκοπηθείσα τεχνοπολιτική και οικονομετρία του, θα βγει ως συμπέρασμα, ότι πάσχει από πλήρη ανικανότητα κατανόησης της εμπειρίας και της πραγματικότητας της σύγχρονης αφηρημένης εργασίας, εξ ού συνάγεται η ψευτοΡικαρντικού τύπου φαυλότητα αντιμετώπισης της βιομηχανίας σεκταριστικά, δηλαδή σπαστά, μέσα από κουτάκια.
No comments:
Post a Comment