Το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό κάποιου είναι ότι κάτι μας διέφυγε, κάτι εξέφυγε του συλλογικού εργατικού ελέγχου. Αλλά, απλά ίσως είναι ένα προϊόν που παρήχθη από την άρνηση παροχής αλλότριας δουλειάς.
Σε δεύτερο χρόνο, έρχεται το ερώτημα: πώς φτάσαμε ως εδώ; Και δεν εννοούμε μόνο την εμπειρική-βιωματική διαδρομή, δηλαδή την απάντηση με τις αρετές ενός ιστορικού υλισμού στο διϋποκειμενικό επίπεδο των παραγωγικών σχέσεων, αλλά πώς μπορεί να εξηγηθεί με βάση την κριτική της πολιτικής οικονομίας. Αυτό στην συνολικότητά του συνιστά μια κάπως αχανή κριτική ανάλυση πραγμάτευσης αλυσίδων μικρότερων ή μεγαλύτερων οικονομικών καταστροφών: την εργατική κριτική της μερικά ποσοτικής καταστροφής αξίας μέσα από δυσθεώρητους μηχανισμούς και φασίζουσες πολιτικές μαζικής απαξίωσης, οι οποίες δεν σχετίζονται άμεσα, ούτε απορρέουν από την εξέλιξη και τις καμπές των πολέμων με στρατιωτικά μέσα.
Η εκ του μέλλοντος χρηστική αξία ως τέτοια σε αντίθεση προς την ανταλλακτική αξία είναι το πρώτο συνολικό προϊόν της σύγχρονης εργατικής κομμούνας. Η κυκλοφορία αυτής της αξίας γίνεται μέσα στην καπιταλιστική εργασία, αλλά σε διάκριση προς την ανταλλακτική αξία η κυκλοφορία της δεν συνεπάγεται στον ίδιο χρόνο την πραγμάτωσή της υπό την τελεολογία του αυτοπολλαπλασιασμού και αυτοεπέκτασης. -Δεν μιλάμε για βιολογικό, αλλά για παραγωγικό προτσές.
Έτσι, η εν τη κομμούνα παρηγμένη αξία δύναται μέσα από την αυτογνωσία της να πει: πάω στο Κεφάλαιο, ή αυτό μπορεί να προκύψει ως ενδεχομενικότητα, μηδέποτε ως συμβεβηκός. -Η εργατική κομμούνα δεν κάνει ατυχήματα.
Σε αυτό ενεργοποιείται η ανταγωνιστικότητα των μορφών της ανταλλακτικής αξίας ως τέτοιας, και σε αυτοματικό επίπεδο η ανταγωνιστικότητα των εμπορευματικών μορφών. Είναι αντιπαράθεση μεταξύ μιας κεντρικής δυναμικής ενός δυνητικού τρόπου παραγωγής και των πιο νοήμονων λειτουργιών του κεφαλαιακού τρόπου παραγωγής. Εδώ, λοιπόν, δεν ανταγωνίζονται με quasi Καντικό τρόπο, ήτοι μέσα από την Αισθητική Κρίση (όπως γινόταν στον ΠΠΓ), οι διαφοροποιημένες υπό της προλεταριακής βιομηχανικής εργασίας μορφές και οι δύο συνιστώσες της αξίας, ούτε το διακύβευμα είναι ο βαθμός ευφυίας ή δημιουργικότητας, αλλά η ίδια η παραγωγική ικανότητα και η θεσμική επιδραστικότητα. Η επίδραση στους θεσμούς προκύπτει από το ότι όλες οι μορφές και οι δύο συνιστώσες της αξίας αναπτύσσουν συντακτική κατανόηση των πορειών των.
Προς το παρόν αυτό είναι το πιο απτό υπαρκτό προτσές ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαιακού τρόπου παραγωγής και δυναμικών από έναν δυνάμει κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής.
No comments:
Post a Comment