la république ne gagnera pas car elle est non existante
Η γραμμική, Καρτεσιανού τύπου σκέψη αποπειράται να συγκρίνει και να αντιπαραβάλλει την αναπτυσσόμενη εξέγερση με το ισχυρό εργατικό κίνημα της προηγούμενης περιόδου, προσδοκώντας το κλείσιμο των εξεγερτικών απαντήσεων σε θετικιστικής κοπής τυπολογίες. Στην οπτική μου, αυτό που ξεκίνησε το 2005 προσεγγίζει την ιστορική κλιμάκωσή του, την απελευθέρωση των εξελισσόμενων χαρακτηριστικών του.
Από την άλλη, διάφοροι της κομμουνιστικής αριστεράς συνεχίζουν το γνωστό αντιδραστικό σφάλμα: αυθαίρετη προβολή καλλιτεχνικών και αισθητικών ευαισθησιών στα γεγονότα και συμβάντα της εξέγερσης. Αυτό είναι στάση φυγομαχίας, ανημπόρια στοιχειώδους αντίληψης της κινησιολογίας των πληβειακών μαζών. Η Le Figaro της 1/7/2023 είναι τουλάχιστον πιο ειλικρινής, όταν αναφέρει, ότι η μπατσέικια καταστολή του κράτους προσπαθεί να ξεπεράσει το “σόκ”, προκληθέν από το περίσσευμα βίας (ultra violence) της εξέγερσης.
Η σε αδρές γραμμές ταξική ανάλυση της εξέγερσης είναι γνωστή: εργατογειτονιές, γκέτο, άγρια νεολαία-πληβειακή νεολαία, νεολαία των χαμηλά αμειβόμενων τμημάτων της εργατικής τάξης. Αυτό που εντυπωσιάζει σε αυτήν την ποσότητα (που είναι απλά προσδιορισμένη ποιότητα) είναι το νεαρό των ηλικιών των συμμετεχόντων και συλληφθέντων (13-17 στην μεγάλη πλειοψηφία), ώστε είναι οι νέες φουρνιές και γενιές που εισέρχονται ορμητικά και ενεργητικά στο καμίνι του ταξικού αγώνα, λαμβάνουν θέσεις μάχης στον ανειρήνευτο κοινωνικοταξικό ανταγωνισμό. Να το πω με τον τρόπο του Τρόντι, αυτό αναφορικά με την εσωτερική ιστορία της εργατικής τάξης είναι η μαζικοποίηση του προτσές ατσαλώματος των νέων γενιών και φουρνιών, η περιγραφή του μέλλοντος των ταξικών αγώνων στο παρόν επίπεδο μητροπολιτικής συγχρονικότητας.
Σε πιο πυκνές γραμμές πρόκειται για την επέκταση και τον συνεπακόλουθο μετασχηματισμό των κοινωνικών αρνήσεων και αντιστάσεων από την σφαίρα της παραγωγής στην σφαίρα της κυκλοφορίας, όπου αντικειμενικά λαμβάνουν νέες μορφές και ποιοτικές διαφοροποιήσεις. Επομένως, όποιος τα αντιπαραβάλλει, απλά παίζει το κοινωνιολογικό παιχνίδι του καθεστώτος από δήθεν αριστερή σκοπιά, χωρίς, από την άλλη να υποτιμάται ότι πρόκειται για δυο σχετικά ανεξάρτητες φάσεις ενός ενιαίου προτσές αντίστασης και αντεπίθεσης. Άλλωστε, οι απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες σε αρκετές περιπτώσεις εντάθηκαν από τις συγκρούσεις. Το συνολικό κίνημα της εργατικής τάξης έχει τους δικούς του καταμερισμούς δραστηριοτήτων.
Δεν χρειαζόμαστε κανένα γεφύρωμα, και κανέναν αυτόκλητο ποντίφηκα. Τα και καλά αλάθητα τα επιστρέφουμε στην κάθε ποντικηφίσια κεντρική επιτροπή. Η αορατότητα, η κάλυψη των αδιόρατων επικοινωνιακών συνδέσεων, είναι πρόνοια και ανώτερη ιδιότητα της εξέγερσης, εκδήλωση της στρατηγικής δυναμικής της.
No comments:
Post a Comment