“Ανακαλώ, ότι κάποια φορά ένας σύντροφος μου είπε για ένα της επιθεώρησης των εργοστασίων που ήθελε να συνδράμει τους Σοσιαλδημοκράτες, και στ’ αλήθεια το έκανε, αλλά παραπονέθηκε με πίκρα ότι δεν γνώριζε, αν η “πληροφόρησή” του έφτασε στο πρέπον επαναστατικό κέντρο, κατά πόσο η συνδρομή του απαιτείτο, και τι πιθανότητες υπήρχαν για να αξιοποιήσουν τις μικρές και ταπεινές υπηρεσίες του”. Λένιν, Τι Να Κάνουμε. Τα Φλέγοντα Ζητήματα του Κινήματός μας, IV. Ο Πρωτογονισμός των Οικονομιστών και η Οργάνωση των Επαναστατών, Δ. Ο Σκοπός της Οργανωτικής Δουλειάς, (1901-1902), απόσπασμα
Η πρακτική οικοδόμησης εργατικής κομμουνιστικής οργάνωσης στο Δυτικό Λονδίνο πατάει πάνω σε συγκεκριμένα προτσές και είναι αδιαμεσολάβητο απότοκο του απεργιακού κινήματος και της ανάπτυξης της ταξικής πάλης κατά το τελευταίο 1,5 έτος. Δεν θα ήτο δυνατή, αν δεν είχε προηγηθεί η κομμουνική εμπειρία, και η συλλογική ταξική ανάλυση και επίγνωση τόσο της εξέγερσης του 2011, όσο και των κεντρικών και κομβικών διαστάσεων και συνεπειών του Brexit.
Μπορεί επίσης να προστεθεί και η παράμετρος, ότι αυτή η οικοδόμηση είναι εφικτή λόγω της αποστασιοποίησης από την διεξαγωγή των time wars, που είχε επιβληθεί κατά τα χρόνια 1993-2011, ήτοι στο επίπεδο του συγκεκριμένου πολιτικού λόγω της αποστασιοποίησης από τον δυισμό του (anti-)global, κάτι το οποίο στην πολιτική οικονομία είναι μόνο η συγκεκριμένη διαμεσολάβηση της ψηφιοποιημένης ονομαστικής αξίας και του αφαιρετικοποιημένου γινόμενου κεφαλαίου στις λειτουργίες της παγκόσμιας αγοράς, κάτι που έχει παρακμάσει μόνο σε έναν αγώνα για το σώσιμο ποσοτήτων ονομαστικής αξίας. Επ’ αυτού, η επαναστατική, η ανατρεπτική πρακτική βαθαίνει και γίνεται πιο συνειδητά ταξική, καθ’ όσον η αποστασιοποίηση από τους χρονικούς πολέμους ανυψώνεται στην κατάργησή των, και στον διαχωρισμό από την κοινωνική λειτουργία της ονομαστικής αξίας per se.
Η οργανωτική δουλειά της οικοδόμησης κομμουνιστικής οργάνωσης είναι σχετικά τροποποιημένη από την εμπειρία της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, και σχετικά διαφοροποιημένη από την εμπειρία του ΣΔΕΚΡ. Η κύρια τροποποίηση από την εμπειρία της Διεθνούς Ένωσης Εργατών είναι το άπλωμα στον χωροχρόνο και όχι τόσο η παρέμβαση στα σημεία συμπύκνωσης των μπουρζουάδικων αντιθέσεων. Από την άλλη, η κύρια διαφοροποίηση απ’ την εμπειρία του ΣΔΕΚΡ, είναι ότι το σημείο εκκίνησης είναι η μη διαμεσολαβημένη πραγματικότητα του εργοστασίου, του χώρου εργασίας, της εργατογειτονιάς, της απεργίας, και όχι ο ιδεολογικός χώρος και η πολιτική μόρφωση fur sich (: η με εργατικό τρόπο οργάνωση της άμεσης παραγωγικής δύναμης της επιστήμης, κάτι που επετεύχθη στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Εργασίας).
Απ’ αυτήν την άποψη, στο Ανατολικό Λονδίνο, όπου το οργανωτικά νέο ήλθε με την μορφή του συμβουλίου, το όποιο προτέρημα έχει να κάνει αφενός με την σχετικά μεγαλύτερη ικανότητα αδιαμεσολάβητων επαφών και κυβερ-συνδέσεων στην Γενική Νοημοσύνη, σε λειτουργικότητες του Συλλογικού Εργάτη, και αφετέρου με την εκ της ίδιας της ποιότητάς του μεγαλύτερη ικανότητα παραγωγής και επιβολής εργατικής κανονικότητας.
Ωστόσο, δεν είναι ζήτημα σύγκρισης ή ζυγιάσματος. Κι αυτό γιατί στα δυτικά η μορφή της οργάνωσης επελέγη από τα ίδια τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τις ιδιοτυπίες αυτών των Λονδρέζικων περιοχών:
Από το Heathrow και το Hammersmith (η πιο κλασσική περιοχή της εργατικής τάξης στο Δυτικό Λονδίνο με σχετικά ανεξάρτητα οικιστικά, πληθυσμιακά και αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά ως προς το κέντρο) έως το Camden εντοπίζεται μεγαλύτερη συνθετότητα και ανομοιογένεια, απ’ ότι στο Ανατολικό Λονδίνο. Στο δυτικό Λονδίνο, όσο κατευθύνεσαι προς το κέντρο, στον ίδιο συνεχή μητροπολιτικό ιστό γειτονιές εργατών σε κατασκευές, σε τοπικές βιομηχανικές ζώνες διαδέχονται από σχετικά εξευγενισμένες γειτονιές Ασιατών και Αφρικανών μεταναστών και φοιτητών με πλειοψηφικό το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ ξεχωρίζουν οι παραδοσιακά μπουρζουάδικες περιοχές του Kensington και του Chelsea, με την πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, γραφειοκρατών και ανθρώπων των υπηρεσιών. Αυτό σημαίνει, ότι από την μια πρέπει να επικεντρώσεις στην μακρά βιομηχανική και επιχειρησιακή ζώνη μεταξύ Heathrow, Hammersmith και κέντρου, που εκτείνεται ένθεν και ένθεν των γραμμών του tube, και από την άλλη εκ των πραγμάτων πρέπει να διαχειριστείς υβριδικές τεχνοπολιτισμικά καταστάσεις, που προξενούνται στις εξευγενισμένες γειτονιές των σχετικά νεοφερμένων.
Οι καταστάσεις και τα πράγματα στο Ανατολικό Λονδίνο είναι πιο απλά, καθ’ όσον είναι επιχειρησιακά χαρτογραφημένά στις αδρές γραμμές τους από την ύστερη Βικτωριανή Εποχή, αλλά σε κάθε περίπτωση τα πράγματα είναι πιο άμεσα, πιο βίαια, πιο σκοτεινά, πιο επικίνδυνα.
Σε αυτές τις υλικοπραγματικές συνθήκες, όχι μόνο η σύγχρονη ανάπτυξη της κριτικής της πολιτικής οικονομίας, όχι μόνο η άμεση επίγνωση και ανάλυση της κατάστασης της εργατικής τάξης στις εν λόγω περιοχές μέσα κι έξω από τα εργοστάσια, αλλά και η συγκεκριμένη πολιτική ανάλυση, είναι sine qua non για την ίδια την θεμελίωση της έμπρακτης αλληλεγγύης μεταξύ των συμμετεχόντων στις συλλογικότητες και στις οργανώσεις.
Έτσι, παρότι το Εργατικό Κόμμα βγαίνει σχετικά ενισχυμένο σε τοπικό επίπεδο, λόγω των εκλογικών επιδόσεων στις τελευταίες τοπικές εκλογές (5 Μαΐου 2022), ωστόσο, στο επίπεδο των σωματείων και των συνδικάτων οι κεντρικοί συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί του –ας μας επιτραπεί η έκφραση- δείχνουν σαν ούφο, ή σαν βγαλμένοι από την ναφθαλίνη των late eighties μπροστά στην ανάπτυξη της πάλης και των δραστηριοτήτων των εργατών.
Μέσα στους εργατικούς αγώνες αναπτύχθηκε μια μεγάλη έκταση εργατικής συνειδητότητας, όπου η κεντρική διαφοροποίηση έχει να κάνει με την μη υπέρβαση θεμάτων από πολιτικές θρησκευτικών ταυτοτήτων, από αφηρημένους φεμινισμούς και φαλλοκρατισμούς, από κολλήματα έμφυλων πολιτικών, από πολιτικές χρώματος δέρματος, και φυσικά από τις εθνικές πολιτικές των χωρών όπου ήταν προ της εγκατάστασής τους.
Στην βαθιά εσωτερικότητα της κατάστασης της εργατικής τάξης φανερώθηκαν οι συστημικοί τρόποι κοινωνικής καθυπόταξης των εργατικών μαζών μέσα από καταχρήσεις ουσιών, εξαρτήσεις από την θρησκεία και κυκλώματα εμπορικού κεφαλαίου, ενδοοικογενειακή βία. Πρέπει να ειπωθεί εμπειρικά –και αυτό είναι ευτύχημα- ότι οι όποιες προκυψάσες μικροπαραβατικότητες είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων άμεσα επανορθώσιμες. Κυρίως, η κοινωνική καθυπόταξη έχει να κάνει με την εργατική νεολαία και επιβάλλεται μέσα από την απλήρωτη δουλειά στις συσκευές κομψής τηλεφωνίας, στην αδιόρατη εκμάθηση μηχανών, στην λατρεία των αλγορίθμων, και φυσικά στους τεχνηέντως καλλιεργούμενους ποικιλώνυμους πολέμους συμμοριών.
Από την άλλη, στην πλατιά και συγκεντρωμένη στον μητροπολιτικό ιστό μάζα της εργατικής τάξης η σχέση με την επίσημη πολιτική είναι σχέση άρνησης και μερικής διαμεσολάβησης, αποκλειστικά στο μέτρο που αφορά και επιδρά στην καθημερινότητά της.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ασκηθεί κριτική σε συγκεκριμένες ιδεολογικές και θεσμικές παλινωδίες της διακυβέρνησης των Τόρηδων: η πιο κραχτή απ’ αυτές είναι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου περί υποβάθμισης της τυπικής υπαγωγής των gig εργατών ντελίβερι στην Deliveroo (βλ. Michaelmas Term. [2023] UKSC 43. On appeal from: [2021] EWCA Civ 95, The Supreme Court, JUDGMENT Independent Workers Union of Great Britain (Appellant) v Central Arbitration Committee and another (Respondents), Given on 21 November 2023), κάτι που θα έχει επίδραση τόσο στην ποσότητα της παραγόμενης αξίας, όσο και στο κατέβασμα του συγκριτικού πλεονεκτήματός της. Σ’ αυτό θα πρέπει οι ίδιοι οι θιγόμενοι ταξικά εργάτες να αναζητήσουν τυχόν ευθύνες και στην διοίκηση του Independent Workers Union of Great Britain (IWGB), που διεξήγαγε αυτή την σύγκρουση και τους εκπροσώπησε, καθ’ όσον –απ’ ό,τι φαίνεται- εμφιλοχώρησαν λογικές φορμαλιστικής κατηγοριοποίησης έναντι του απόλυτου κριτηρίου παραγωγής αξίας μέσα από την εργασία μεταφοράς εμπορευμάτων (: το γνωστό μπέρδεμα ταύτισης της μεταφοράς εμπορευμάτων και της εμπορευματικής κυκλοφορίας), κάτι το οποίο στην κριτική της πολιτικής οικονομίας είναι λυμένο αμετάκλητα εδώ και περισσότερα από 150 χρόνια. Παρ’ όλ’ αυτά και σε αυτήν την περίπτωση θα αρκεστούμε να πούμε την γνωστή φράση της Ρόζας για την Κ.Ε και τα λάθη του κινήματος.
“Ο σκελετός του Κεφαλαίου δεν είναι τόσο πολύ η κριτική ανάλυση της οικονομικής θεωρίας του κεφαλαίου, αλλά μάλλον της κοινωνικής σχέσης που αυτή η θεωρία ξεσκεπάζει, μιας σχέσεως κατεστημένης μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων της παραγωγής και μιας προσδιορισμένης κοινωνικής μορφοποίησης, η οποία είναι ο προσδιορισμός ενός συνολικού διαλεκτικού υλικού που εντός του η εργατική τάξη αναπτύσσει την στάση της”. Τόνυ Νέγκρι, Εργοστάσιο Στρατηγικής. 33 Μαθήματα στον Λένιν, 2. Από την Θεωρία του Κεφαλαίου στην Θεωρία της Οργάνωσης, (1) Οικονομική Πάλη και Πολιτική Πάλη: Ταξική Πάλη, απόσπασμα
Εκτιμούμε, ότι στην Λονδρέζικη εμπειρία θα ήτο πολιτικό σφάλμα η ένθεση στο επίκεντρο μιας ανταγωνιστικής στην οικονομική θεωρία του κεφαλαίου ενικής/μοναδικής σχέσεως, μιας μοναδικά/ενικά αντι-καπιταλιστικής σχέσεως. Αντίθετα, όπως το θέτει ο Τόνυ, είναι δόκιμο τουλάχιστον η οργάνωση (στην θεωρησιακή, εννοιολογική δυναμική της) να αναπτυχθεί ως σύνολο εσωτερικών και εξωτερικών σχέσεων, στον ίδιο χρόνο που τα συμβούλια σχηματικά ίστανται ως Ενγκελσικές σιδηρογροθιές.
Στο ζήτημα όπου εφιστούμε την προσοχή (κάνοντας χρήση της επί του προκειμένου πλήρως απογοητευτικής πρόσφατης εμπειρίας από τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου και της Νότιας Αμερικής) είναι το ατσάλωμα και το ανέβασμα της νοημοσύνης και της επιχειρησιακής ικανότητας και ετοιμότητας των εργατικών συλλογικοτήτων ενάντια στις cyber-Touring μηχανεύσεις του ρεφορμισμού, του ταξικού συμβιβασμού, και της ταξικής αποστασίας. Επ’ αυτού, αν η μικροαστική, αντεξεγερτική και αντεπαναστατική πολιτική θέλει να καταστεί ο διαστρεβλωτικός καθρέφτης της κομμουνιστικής οικοδόμησης, τότε πρέπει να ξέρει, ότι ο κάθε τέτοιος καθρέφτης θα θραύεται.
No comments:
Post a Comment