Κατάσταση των πραγμάτων και Μαζικό Πολιτικοδημοκρατικό Κίνημα

όταν τα μέλη του στελεχικού δυναμικού του κόμματος μιλούν για επανάσταση, είναι πορνογραφία

Η κακομοιριά των υποθέσεων και των πραγμάτων της χώρας επιδρά στην ατυχή υλική κατάσταση του μαζικού κινήματος. Τα πράγματα βρίσκονται σε καταστατική σήψη (Reichsverwesung), μη δυνάμενα να διαμεσολαβήσουν ή να εκφράσουν με πραγματικό τρόπο τις υπαρκτές υλικές συνθήκες των μαζών. Είναι αυτό ένα είδος μοίρας (Geschick) για την χώρα; Είναι σίγουρο, ότι η χώρα διαβαίνει την μελανή φάση της κοινωνικομοριακής ιστορίας της.

Ο κινηματικός Δημοκρατισμός από την εποχή της Συνέλευσης της Φρανκφούρτης ξεκινά από τα πράγματα για να θέσει σε κίνηση της μάζες. Πρόκειται για μια αρχή κινηματικής οικονομίας. Όσο αυτό αποτυγχάνει, τόσο μεγαλώνει η απόσταση μεταξύ της εργατικής κινητικότητας, των βιομηχανικών δραστηριοτήτων, και αυτού που γνωρίζουμε ως μαζικό Δημοκρατικό κίνημα ή ως Δημοκρατικό κίνημα της κρίσιμης μάζας.

Στο περιεχόμενό του, ένα τέτοιο κίνημα εκκινά ως αφηρημένο, δηλαδή συγκροτείται επί των διαμεσολαβημένων γενικών προβλημάτων της εκάστοτε συγκυρίας, της εκάστοτε εποχής, στα οποία προσδίδει και τα οποία παρουσιάζει μέσα από το εύρος του Πολιτικού Δημοκρατισμού. Όσο το καταφέρνει αυτό, τόσο στην ανάπτυξή του αποκτά Συντακτικό χαρακτήρα, μπορεί και να μετατρέπεται σε κίνηση υλικού Συντάγματος.

Σε διαφορά προς αυτό, οποιαδήποτε αντίθεση, οποιαδήποτε πάλη σε έναν εργασιακό χώρο ξεκινά ειδικά προσδιορισμένη, μέσα από τον ίδιο τον ειδικά προσδιορισμένο χαρακτήρα και φύση της προσίδιας εργασίας. Στον αγώνα γύρω από τον ονομαστικό και πραγματικό μισθό, τον εργασιακό χρόνο, τις συνθήκες εργασίας, ο Εργάτης ίσταται in sich. Εξ αυτού του λόγου είναι ανεφάρμοστη μια ρητορική περί αυθορμητισμού μέσα στα εργοστάσια. Αν κάποιος ήταν αυθόρμητος, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα προσλαμβανόταν ή δεν θα εισαγόταν σε κάποιο από τα εργοστάσια του σύγχρονου συστήματος παραγωγής.

Στο μαζικό πολιτικοδημοκρατικό κίνημα, ο Εργάτης εμφανίζεται με παρόμοια ιδιότητα προς τα συμμετέχοντα μέλη των άλλων τάξεων και κοινωνικών στρωμάτων, ως πολίτης (burger), ή διεκδικώντας αυτήν την ιδιότητα και τις εξ αυτής απονεμόμενες εξουσίες/δικαιώματα.

Ωστόσο, δεν πρόκειται για κάποια αντίθεση, αλλά για κάτι που προκύπτει αντικειμενικά μέσα από τις διαφορετικές ποιότητες επιπέδων συγκρότησης και οργάνωσης της εργασιακής και κοινωνικής πραγματικότητας. Μόνο κατά την ανάπτυξη ενός μαζικού πολιτικοδημοκρατικού κινήματος τίθεται το ζήτημα των συσχετισμών ταξικής ισχύος και ισορροπίας ταξικών δυνάμεων, και όχι αναγκαστικά a priori, ως δήθεν όρος συμμετοχής σε αυτό.

Η κεντρική αντίφαση που έχει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει το ταξικό κίνημα της εργατικής τάξης στην δοσμένη συγκυρία, είναι η μεγάλη απόκλιση μεταξύ της πολιτικής κεντρικότητας των αναπτυσσόμενων αγώνων και της παραγόμενης ποσότητας πρόσθετης αξίας, ιδιαίτερα αυτής που έχει μη διαμεσολαβημένη κοινωνική λειτουργία και εμφάνιση. Στο επίπεδο του συγκεκριμένου, το τρέχον εργατικό όφελος συνίσταται στο να εξωθηθούν οι μεγάλες βιομηχανίες να ρίξουν αποθέματα στην κυκλοφορία με οργανωμένα κινησιακό τρόπο με όρους διευρυνόμενης, επεκτεινόμενης αναπαραγωγής. Επομένως, από την σκοπιά της κυκλοφορίας, το κεντρικό επίδικο έχει να κάνει με το αν αυτές οι με κοινωνικό χαρακτήρα ποσότητες θα ριχθούν στην κυκλοφορία με όρους καθαρά εμπορευματικούς, ή αν θα τραβηχθούν προς την μπάντα της πολιτικής κίνησης στο κοινωνικό. Εδώ πάλι, όχι το χρήμα ως τέτοιο, αλλά ο εργατικός μισθός ως μεταβλητό κεφάλαιο, ως χρηματική ποσότητα επιτελεί κεντρικό ρόλο.

Από την άλλη, η ανάπτυξη πχ. στα πανεπιστήμια κινήματος με πολιτικοδημοκρατικά χαρακτηριστικά, θέτοντας στο επίκεντρο το εργασιακό ζήτημα, τεχνηέντως εμποδίζεται, στο μέτρο που η υπονοούμενη έγκληση της ιντελιγκέντσιας περί πρόσδοσης φωτοστέφανου στο σχετικά πρόσφατο -κομματικό μάλιστα- παρελθόν επιμένει στην στείρα αναπαραγωγή της. Και κατ' αυτόν τον τρόπο η τηλεοπτικού τύπου κακομοιριά των υποθέσεων και των πραγμάτων, κι η μελανή μοίρα της χώρας εδραιώνεται.