Η απεργία στα εργοστάσια της TESLA στην Σκανδιναβία, και η αντεστραμμένη επιτέλεση της εργοδοσίας

“Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ένας σκληρός πόλεμος”. Β.Ι Λένιν, Η Νέα Οικονομική Πολιτική και τα καθήκοντα των Επιτροπών πολιτικής διαφώτισης. Εισήγηση στο Β΄ Πανρωσικό Συνέδριο των Επιτροπών πολιτικής διαφώτισης, 17 Οκτωβρίου 1921, Άπαντα, τόμος 44, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σ. 155-175, απόσπασμα 

Από τις 27/10/2023 αναπτύσσεται και μαίνεται η απεργία στα δέκα εργοστάσια της TESLA στην Σουηδία, και υπάρχει επέκταση σε Δανία, Φινλανδία, Νορβηγία (βλ.https://www.theguardian.com/world/2023/dec/05/danish-union-joins-strike-action-against-tesla-by-swedish-workers, https://www.france24.com/en/europe/20231215-musk-s-woes-deepen-as-tesla-strike-spreads-across-scandinavia). Στην αρχή, η εργοδοσία επιστράτευσε τις συνήθεις απεργοσπαστικές πρακτικές (βλ. https://www.angryworkers.org/2023/11/24/tesla-strike-in-sweden/). Αφού έσπασε τα μούτρα της, σαν ελιγμό παρουσίασε έναν καινούριο διαχειριστή, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι ειδικός και τζιμάνι στα βόρεια ζητήματα (βλ. https://www.businessinsider.com/tesla-nordic-expert-escalating-sweden-strikes-elon-musk-2023-12).

Επ' αυτών αναδεικνύονται τα εξής:

Η διεθνής απεργία στα εργοστάσια της TESLA στις Σκανδιναβικές χώρες θραύει την εικόνα της εν λόγω βιομηχανίας, που είναι στηριγμένη στην μελλοντική τεχνολογία και μηχανουργία της ηλεκτροκίνησης, ως μιας εταιρείας βγαλμένης από ένα τεχνοκρατικό, μετα-Καπιταλιστικό/οιονεί Σοσιαλιστικό μέλλον, στο οποίο δήθεν τα αφεντικά θα προβάλλουν ως οι νέοι Σεν Σιμόν και Φουριέ. Σε συνολική άποψη, στην απεργία αυτή συγκρούεται ο εργατικός σοσιαλισμός ενάντια στον εργοδοτικό ουτοπισμό, που είναι η σύγχρονη εκδοχή του ουτοπικού σοσιαλισμού.

Μπροστά στις δυσκολίες και τους τρόμους που δοκιμάζει η εργοδοσία από την απεργιακή επίθεση, η μανούβρα που επέλεξαν, ήταν η τοποθέτηση ενός ειδικού, έχοντες σκοπιμότητα κατευνασμού.

Σ' αυτό έχουμε την ιδιοποίηση εκ μέρους της εργοδοσίας μιας πρακτικής αντεστραμμένης επιτέλεσης της ΝΕΠ (επιτέλεση “στρατηγικής υποχώρησης”, βλ. Λένιν, οπ., και Speech At A Plenary Session Of The Moscow Soviet, November 20, 1922, Pravda No. 263, November 21, 1922).

Σε θεωρησιακό επίπεδο, τα αφεντικά φαίνεται, ότι προέβησαν σε πρόσληψη της απεργίας μέσα απ' την κατ' Αλτουσέρ κατανόηση του Ιστορικού Υλισμού ως μιας αυτοτελούς πρακτικής θεωρίας (αντί ως της υλιστικής κατανόησης της ιστορίας), η οποία τελεί σε (επιτελεστική) αντίφαση προς την ίδια την θεωρία διεξαγωγής της ταξικής πάλης, ήτοι εν προκειμένω προς την απεργιακή θεωρία (παράβαλε Γιώργος Φουρτούνης, Λουί Αλτουσέρ: Το Αναπόδραστο Μιας Αδύνατης Θεωρίας, Κεφάλαιο Έκτο. Η Αυτο-Κριτική της Επιστημολογίας της Εσωτερικότητας, 7. Η αυτο-ερμήνευση του Ιστορικού Υλισμού ως “θεωρίας της πρακτικής” και η συνακόλουθη “επιτελεστική αντίφαση που τον χαρακτηρίζει”, 8. Γενίκευση της “επιτελεστικής αντίφασης” του Ιστορικού Υλισμού κλπ., ΕΜΠ, Διδακτορική Διατριβή, 1999, σ. 516-521). Βέβαια, μέσα στην εμπειρία της ταξικής πάλης, αυτό που αντανακλάται στο επίπεδο της επιστημονικοτεχνικής θεωρίας ως απεργιακή θεωρία, είναι το ίδιο το θεωρησιακό προϊόν της μη διαμεσολαβημένης συμμετοχής στην απεργιακή πραγματικότητα.

Από μόνο του το γεγονός, ότι όχι εξ αφορμής, αλλά μέσα σε μια απεργία τίθενται τέτοια ζητήματα προς επίλυση, αφενός αναδεικνύει τις νέες ποιότητες στις μελλοντικές βιομηχανίες, και αφετέρου την στο σήμερα, στο εδώ και και στο παρόν, υπαρκτή εργατική σοσιαλιστική δυνατότητα.