Ταξική Πάλη, Εργατικές Πολιτικές Επιλογές, Μητροπολιτισμός

 

Είναι γεγονός ότι η εσωτερικότητα των σχέσεων στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Αριστερά εδώ και μια 15ετία τουλάχιστον διακατέχεται από το αίσθημα του φθόνου. Σίγουρα, αυτό έχει την ψυχανάλυσή του, ωστόσο με τους όρους μιας σχιζοανάλυσης, μπορεί να ιδωθεί ως οι διακυμάνσεις της εριστικής διαλεκτικής μεταξύ Ταυτότητας και μη Ταυτότητας, μεταξύ Ταυτότητας και Ετερότητας, που προκύπτει από τον σχιζο-διαχωρισμό. Παραδοσιακά, η υπέρβαση εντός της εσωτερικότητας αυτής της σχετικά μόνιμης κατάστασης έχει να κάνει δυτικά του Ρήνου με την ιδεολογική πλειοψηφία του Αλτουσεριανικού Δομισμού. Στον ίδιο χρόνο, μέσα σ’ αυτά τα χρόνια ο σε τελική ανάλυση Γκραμσιανά προσδιορισμένος ιστορικισμός (κύρια ανατολικά του Ρήνου) έδινε κάποιες λύσεις.

Ωστόσο, η εκλογική μετατόπιση προς την Kulturkampf (βλ. εκλογικές επιδόσεις σε Ολλανδία, πολιτικό σύστημα Ουγγαρίας, κατά τόπους εκλογικές επιτυχίες της αντίδρασης στην Γερμανία, ρευστότητα εν όψει των επόμενων εκλογών στην Φραγκική Επικράτεια), κατά κάποιο τρόπο αφοπλίζει ή αποδυναμώνει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Αριστεράς. Παρότι, η κύρια απάντηση πρέπει να δοθεί από τις Φραγκικές δυνάμεις, ήδη εντός των χώρων της Γερμανικής κομμουνιστικής αριστεράς παράγεται μια διακριτή δυναμική ως συνέπεια της διάσπασης του Die Linke.

Από μόνο του το όνομα του νέου κόμματος Vernunft und Gerechtigkeit (πέρα από το ότι προβοκάρει ευνόητα το έργο του Χορκχάιμερ με τίτλο Vernunft und Selbsterhaltung) θέτει με σαφή Διαλεκτικό τρόπο το ζήτημα ριζοσπαστικού μετασχηματισμού της πολιτικής κοινωνίας των Γερμανικών γαιών, και το ευτυχέστερο είναι, ότι δείχνει διαθέσιμο και ορεξάτο να επανοικειοποιηθεί με Ενγκελσικό τρόπο την Kulturkampf απ΄ τις κάλπικες απάτες της αντίδρασης. Τουλάχιστον στην Γερμανία, από την στιγμή που κάποιες κρίσιμες εργατικές και λαϊκές μάζες προτεραιοποιούν αυτό, τότε αυτή η πάλη πρέπει να καταβληθεί με όρους γνησιότητας και όχι με τους ψευδεπίγραφους, δημαγωγικούς και κάλπικους όρους της πολιτικής αντίδρασης.

Σίγουρα, στην Ενγκελσική κατανόηση και σύλληψη η Kulturkampf δεν είναι μόνο ιδεολογική, πολιτιστική πάλη, μα κύρια πάλη για τον υλικό έλεγχο και τον υλικό προσδιορισμό της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στους ψυχαγωγικούς και διασκεδαστικούς χώρους της πόλης, δηλαδή τροποποίηση και παραγωγή πολιτικού (με το Αριστοτελικό περιεχόμενο του όρου) χώρου εργατικής κυκλοφορίας, ανεξάρτητης και ενάντια στις κρατικές και μπουρζουάδικες διαμεσολαβήσεις.

Βέβαια, μια αντίληψη, που μένει προσκολλημένη στην αριστερά ως νεροκουβαλητή των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, όπως ιδεολογικά αποτυπώνονται και εκφράζονται στην γνωστή περιοχή, είναι λογικό να το δει όλο αυτό ως συντηρητική αναδίπλωση, με τον ίδιο τρόπο που ο εργάτης που δεν ψηφίζει αριστερά, δεν είναι εργάτης.

Όμως, τι σημαίνει αυτήν την φορά η από όλους διαπιστωμένη μετατόπιση (βλ. TechSpek : Μετατόπιση. Kulturkampf και Υποκειμενικότητα (techspek999.blogspot.com) ab sich; Από την σκοπιά της ταξικής ανάλυσης της πραγματικότητας σημαίνει, ότι μάζες αποδρούν, διαφεύγουν, θραύουν τους παρωχημένους μηχανισμούς της τυπικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο, που πριν τους παρουσιάζονταν ως επίσημες, θεσμικές δομές, κάτι που έχει την υλική βάση του στο ότι αυξάνεται με πραγματικούς και τεχνικούς όρους η εργατική ισχύς μέσα στα εργοστάσια, παρά το ότι αυτό δεν αποτυπώνεται ακόμη σε μια μεγάλη άνοδο του εργατικού πραγματικού μισθού.

Σε αυτό ως χώρος ελευθερίας ως συνειδητοποίηση και πρώτ’ απ’ όλα πραγμάτωση της αναγκαιότητας παράγεται και οικοδομείται η Μητρόπολη, ώστε πλέον μπορεί να ειπωθεί ότι μαζί με την ιμπεριαλιστική, την αποικιακή Μητρόπολη ορθώνεται η Μητρόπολη ως το Reich της εργατικής πολιτικής, της εργατικοβιομηχανικής δραστηριότητας, ως το επιστέγασμα του εργατικού Commonwealth. Σε αυτό ακριβώς η ευθύνη και ο ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι αναντικατάσταστος.