“Der Pol läßt als dieser Ort das Seiende in seinem Sein jeweils im Ganzen seiner Bewandtnis erscheinen. Der Pol macht nicht und schafft nicht das Seiende in seinem Sein, sondern als Pol ist er die Stätte der Unverborgenheit des Seienden im Ganzen. Die πόλις ist das Wesen des Ortes, wir sagen die Ort-schaft für den geschichtlichen Aufenthalt des griechischen Menschentums. Weil die πόλις jeweilen das Ganze des Seienden so oder so in das Unverborgene seiner Bewandtnis kommen läßt, deshalb ist die πόλις; wesenhaft auf das Sein des Seienden bezogen. Zwischen πόλις und »Sein« waltet ein anfänglicher Bezug.
… Die πόλις ist die in sich gesammelte Stätte der Unverborgenheit
des Seienden. Wenn nun aber, wie das Wort sagt, zur αλήθεια das streithafte Wesen gehört, und wenn das
Streithafte auch im Gegensätzlichen der Verstellung und der Vergessung
erscheint, dann muß in der πόλις als der Wesensstätte des Menschen alles äußerste
Gegenwesen und darin alles Un-wesen zum Unverborgenen und zum Seienden, d.h.
das Unseieode in der Mannigfaltigkeit seines Gegenwesens, walten”.[1]
Η έγκληση συγκεκριμένων μερίδων της ιθύνουσας πολιτικής τάξης της προηγούμενης ιστορικής περιόδου για σοβαρότητα σε τελική ανάλυση είναι μια έγκληση αισθητικής, παρότι για την δικαιολόγησή της επικαλείται θέματα υψηλής πολιτικής. Η πλήρης υποκατάσταση της ανεξαρτησίας της πολιτικής από την μονομέρεια των αισθητικών προκαταλήψεων στα μυαλά της μπουρζουαζίας δείχνει μόνο τον βαθμό της πραγματικής φασιστικοποίησής της, την πλήρη πολιτισμική κατάπτωσή της. Βέβαια, η μπουρζουάδικη μανία με την σοβαρότητα έχει κάτι απ’ το κρυπτο-Ρωμαϊκό μικρορητορικό μεγαλείο –είναι νηπιακού χαρακτήρα: η parole δεν συναρθρώνεται με το Vernunft, ούτε μπορεί να μετασχηματισθεί ποιοτικά σε κάτι τέτοιο: μένει απλά ως ομιλία. Το να μην ενδώσεις στην αισθητικοποιημένη πολιτική μιας τέτοιας σοβαρότητας σημαίνει τουλάχιστον την ικανότητα μιας ταξικής ανάλυσης της σπαρασσόμενης πραγματικότητας: την κατανόηση και εξωτερίκευση της αλήθειας ως συγκρουσιακής και αντιφατικής στην φύση της.
Είναι ένας κατ’ εξοχήν πολιτικός αγώνας, πρωτακτικά επειδή διεξάγεται στους χώρους και τις λειτουργίες της Μητρόπολης.
Η κεφαλαιακή Μητρόπολη απορροφά τις μπουρζουάδικες γεωπολιτικές ευαισθησίες, διότι εμφανίζει έναν ενικά συνδεδεμένο κόσμο μέσα από τις κοινωνικές μορφές και λειτουργίες της ανταλλακτικής αξίας στα επίπεδά της. Αυτός, ο οποίος είναι ανίκανος να συνειδητοποιήσει κάτι τέτοιο, ξεκόβεται από την Μητροπολιτική πραγματικότητα, ώστε οι γεωπολιτικές ευαισθησίες του αποκτούν τον ιδεολογικό χαρακτήρα του γιούνκερ, όσο κι αν απ’ την άλλη προσπαθεί την ψυχροπολεμική επιβολή μιας ρομπότ τεχνοκρατίας. Αδιαμφισβήτητα, το πρώτο τμήμα της 18ης Μπρυμαίρ μπορεί να λάβει λογισμική υπόσταση προς εξυπηρέτηση του κάθε λογής και κάθε είδους πραξικοπηματισμού, αλλά, η περιγραφή της εργατικής εξέγερσης του Ιούνη του 1848, δεν βγαίνει σε αλγόριθμο.
Εξ ίσου στην Ευρώπη και ΗΠΑ, το 2024 μέχρι στιγμής έχει αναδείξει αντιφατικές μορφές ανάπτυξης του κοινωνικού ανταγωνισμού, ανά περιστάσεις τελούσες σε αντίφαση προς την ανάπτυξη του ταξικού κινήματος της εργατικής τάξης κατά το 2023. Αυτό οφείλεται κύρια στις διαφορετικές ταξικές και κοινωνικές συνθέσεις των κινημάτων, κάτι το οποίο αντανακλά στα περιεχόμενά τους. Το κοινό στοιχείο είναι η ποιοτικά διαφοροποιημένη και διαβαθμισμένη αντίθεση στον ανατολικό και δυτικό μιλιταρισμό, στην μιλιταριστική λειτουργία της βιομηχανίας και στην θέση σε κίνηση του μιλιταρισμού ως μοντέλου συσσώρευσης κεφαλαίου.
Επ’ αυτών εντείνεται και αποκτά πιο ξεκάθαρο χαρακτήρα η Γερμανική κριτική τόσο στην εμπορευματική κοινωνία, όσο και στην κοινότητα της αξίας. Συνδέεται αυτό με την εμφάνιση και την παρουσία της πολιτικής ακροδεξιάς στην Γερμανία;
Στην ελώδη μετα-φραστική και συμπυκνωσιακή σκέψη της δοσμένης ηγεμονίας στους συσχετισμούς βιομηχανικής ισχύος, ο προωθούμενος αιτιοκρατισμός δείχνει όλους υπεύθυνους για όλα, και στο τέλος η ίδια η έννοια της ενοχής, καθώς και του καταλογισμού απολύει το νόημά της.
Η θεωρησιακή σφαίρα της κριτικής στην εμπορευματική κοινωνία και την κοινότητα της αξίας (η κυρίαρχη κρυστάλλινη μορφή την οποία λαμβάνει η σύγχρονη αστική κοινωνία), είναι μια σφαίρα διακινδύνευσης, απ’ όπου εξάγονται βιοτικά συμβάντα, πραγματικά περιστατικά. Δεν είναι το ζήτημα, αν η ακροδεξιά, και δη η Βερολινέζικη –με την πάντα μυστικιστική υφή της- είναι ή δεν είναι μέσα σε αυτό, αλλά, αν η ίδια καθίσταται αντικείμενο, στόχος της προσίδιας κριτικής, με σκοπό –ακριβώς- να μην νιώθει αυτήν την σφαίρα κριτικής ως χώρο προεμπεδωμένης ασφάλειας, αλλά αντικειμενικά ως χώρο ιδίας διακινδύνευσης για τις πολιτικές θέσεις και στάσεις της. Εν ολίγοις, να κατανοήσει, ότι είναι άμεσο προϊόν αυτού στο οποίο θέλει να κάνει κριτική, και ότι επί το πλείστον έχει να υποστεί υλικές ήττες, όσο τρυπώνει ή ακόμα κι αν θεμιτά εκφράζεται, μέσα σε αυτήν την σφαίρα. –Όσο το υφίσταται αυτό, τόσο θα στρέφεται προς την ανατολή, ή θα συγχωνεύεται στην επικράτεια της αξίας, στην επικράτεια της αφηρημένης υπαγωγής, στην οποία τόσο θέλει να κάνει αφηρημένη (ή ακόμα και ρομαντική) κριτική.
Απ’ την άλλη, στα δυτικά μας, εμφανίζεται μια πιο γνώριμη μορφή ρεπουμπλικάνικου εθνικισμού, στην ιστορικά μισο-νομιμοποιημένη μορφή του «εθνικού μετώπου». Είναι μια ενδοστρεφής κίνηση εγχρήματων κομματιών της κοινωνίας της Φραγκικής επικράτειας, κάτι με αυτιστικό χαρακτήρα, το οποίο είναι σαν να λέει: «ίσταμαι μονάχο μου ενώπιον του σύμπαντος κόσμου για την δόξα του Φραγκικού έθνους μου».
Ο συγκολλητικός παράγοντας όλων αυτών των υποτροπών της Ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας είναι οι ιδεολογικές αναφορές στις πιο πρόσφατες απ’ την Ρωσία ορμώμενες παραδοσιοκρατικές μορφές –κι αυτό διότι θεωρούνται ιστορικά νικηφόρες στον αντιδιεθνιστικό και αντικομμουνιστικό αγώνα. Αυτό είναι η τελική μορφή αχρήστευσης της γνωστής Ευρωενωσιακής εξίσωσης, κάτι το οποίο –μηχανολογικά κρινόμενο- λειτουργεί ως η μέγιστη πυρηνική αντίφαση στο σώμα της Ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής.
Τούτων δοθέντων, η λειτουργία της εργατικής
αυτονομίας εκ των πραγμάτων αποκτά όλο και πιο βαθύ και έντονο πολιτικό
χαρακτήρα, καθ’ όσον οι μηχανολογίες και συνδεσμολογίες αρχίζουν και
λειτουργούν ως τέτοιες στο επίσημο και κεντρικό πολιτικό.
[1] Martin Heidegger, Gesamtausgabe. 2. Abteilung: Vorlesungen
1923-1944. Band 54: Parmenides. Erster Teil. 6a, Freiburger Vorlesung
Wintersemester 1942/4·3 herausgegeben von Manfred S. Frings, Vittorio
Klostermann, Frankfurt am Main, 1992, S.
133, απόσπασμα
No comments:
Post a Comment