Ο φορέας της επαναστατικής, καταργητικής κίνησης, που περιγράφουμε ως κομμουνισμό, είναι πάντοτε η fur sich εργατική τάξη. Αυτό δεν τροποποιείται, ούτε διαφοροποιείται από τα οποιαδήποτε ιστορικά προσδιορισμένα κοινωνικά κινήματα, τα οποία εκφράζουν στον ίδιο χρόνο τόσο μορφές κοινωνικής συνείδησης, όσο και δοσμένους βαθμούς ανάπτυξης τρόπων παραγωγής: αντιφατική ενότητα και αποσπασματική πάλη μεταξύ παραγωγικών σχέσεων και παραγωγικών δυνάμεων.
Στην ιστορική ολοκλήρωση της αστικής κοινωνίας στα μισά του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, το πρόβλημα της τυπικής ισότητας έπαιρνε την πολιτική μορφή του Ιουδαϊκού Ζητήματος, στον ίδιο χρόνο που το Χαρτιστικό Κίνημα έθετε με όρους ταξικής πάλης την συνδυαστικότητα των προβλημάτων τυπικής και οικονομικής ισότητας. Όπως έχουμε αναλύσει, τις τελευταίες δεκαετίες, το πρόβλημα της τυπικής ισότητας της εργατικής μετανάστευσης λαμβάνει επίσης ως τέτοιο μια τροποποιημένη μορφή Ιουδαϊκού Ζητήματος.
Επίσης, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το ζήτημα της τυπικής ισότητας των φύλων (genders) έχει αναδειχθεί. Η προσίδια θεωρία αναλύει όλο αυτό και αναπτύσσεται μέσα από φιλοσοφικούς όρους οντολογίας και θεωρίας του υποκειμένου. Η πάλη που καταβάλλει, είναι κύρια απέναντι στις αριστερές και δεξιές εκδοχές του βιολογικισμού, δηλαδή σε τελική ανάλυση του Δαρβινισμού, όπως συνδέεται ιδεολογικά και κυρίως με όρους γενετικής μηχανικής με την εκάστοτε εθνική μοριακότητα και σωματιδιακότητα.
Έχουμε ξαναγράψει εδώ, ότι για μας, η cyborg εμπειρία και πρακτική δεν είναι μόνο μια μορφή αυτοκατανόησης, αλλά η βασική, ήτοι η οικονομική, παραγωγική πλευρά της ίδιας της οντικότητάς μας. Αυτό συνεπάγεται -και έχουμε μιλήσει και δημοσιεύσει περί τούτου- ότι ο οποιοσδήποτε έμφυλος οιονεί ή πραγματικά κανονιστικός προσδιορισμός στις cyborg σωματικότητες, πολλώ δε μάλλον στους cyborg οργανισμούς [μη διαμεσολαβημένα συνδεδεμένους στο Βιομηχανικό Αυτόματο της Γενικής Νοημοσύνης] είναι ab initio μη εφαρμόσιμος και αχρηστευμένος, ανεξάρτητα από τις σεξουαλικές προτιμήσεις εκάστου. Εν τούτοις, ως αυτόνομοι cyborg εργάτες -κι εδώ με τον όρο αυτονομία δηλώνουμε την ικανότητα των cyborg εργατων να συνδέονται οντολογικά με τις αντικειμενικές συνθήκες εργασίας τους, ήτοι σε πρώτο χρόνο τον μέγιστο βαθμό εργασιακής συνειδητοποίησης της μηχανουργίας, συνολικά του σταθερού κεφαλαίου που απασχολήθηκε στην παραγωγή, και του μεταβλητού κεφαλαίου- ξέρουμε, ότι αυτή η οντολογία δεν μπορεί να είναι ως τέτοια πλειοψηφική στην κοινωνική σφαίρα, όπως ορίζεται από το κυκλοφοριακό προτσές κεφαλαίου. -Στην πλειονότητα των περιπτώσεων η cyborg οντολογία επιλέγει να είναι απούσα από την οργανικότητα και οργανωτικότητα των πληθυσμών των εδραίων και εδραιοποιημένων αστικών κοινωνιών.
Τούτων λαμβανομένων υπ' όψη, σε ουδεμία περίπτωση, η τοποθέτηση κάποιου με πολιτική και οργανωτική αναφορά στην εργατική τάξη προς τα queer ζητήματα επιτρέπεται να είναι με όρους αισθητικού ατομικού υποκειμενισμού.
Απ' αυτήν την άποψη κατανοούμε κριτικά το queer ως ενσώματες εκφράσεις υλικοτήτων που εμφανίζονται αντικειμενικά μέσα από τις αντιφατικές και ετερόκλητες δυναμικές του γίγνεσθαι της κοινωνικής εργασίας. Αυτό είναι ιστορικά προσδιορισμένο αποτέλεσμα της ίδιας της κυριάρχησης των παραγωγικών δυνάμεων, συνολικά του κεφαλαίου επί της πλανητικής φύσης, με τον ίδιο τρόπο, που η παραγωγή παιδιών παίρνει όλο και πιο πολύ μηχανικές μεσολαβήσεις και πραγματικά χαρακτηριστικά, και έχει εξαλειφθεί ως καθαρή, ως αποκλειστικά βιολογική/ανατομοφυσιολογική διαδικασία. Αυτό σημαίνει, ότι δεν επιλέγει κάποιος να είναι queer, λεσβία, gay, trans-, χάριν σε μια Ιδέα ή σε μια ιδεολογία, αλλά η επιλογή του είναι μόνο μια μορφική έκφραση μιας ήδη αναπτυχθείσας και αναπτυσσόμενης υλικότητας που αφορά το σώμα του, τον οργανισμό του, τις ενδιαθέσεις, ενορμήσεις και επιθυμίες του. Τούτου δοθέντος, αν κάποιος πάει να δώσει πολιτική αντιπαράθεση απέναντι στο queer με τους παραπάνω αναφερόμενους Δαρβινικούς και Φυσιοκρατικούς όρους, είναι εκ της ίδιας της σύγχρονης πολιτικής οικονομίας νομοτελειακό, ότι θα υποστεί πολιτική ήττα (όπως κι έγινε κατ' επανάληψη).
Σίγουρα, είναι κάτι σχετικά δύσκολο, ή κάτι που απαιτεί μεγάλη υπομονή και ευθυκρισία, για κλασικούς φύσει και θέσει εργατιστές, όπως εμείς, να κρατάς την ψυχραιμία σου σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό ιδεολογικίστικου πληθωρισμού, ωστόσο, επί των τιθέμενων ζητημάτων, η εργατική τάξη διανοίγει και επιβάλλει τον πολιτικοδημοκρατικό δρόμο του σεβασμού και της ταπεινοφροσύνης.
Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα όλων αυτών των υποκειμένων, θέτει μια πρόκληση ως προς την πολιτική κυριαρχία της εργατικής τάξης, δηλαδή ως προς την δικτατορία του προλεταριάτου, και μια ευθεία αμφισβήτηση προς την δόμηση της μονοπυρηνικής οικογένεια, κάτι το οποίο αφορά κυρίως τον μεσαίου και χαμηλού επιπέδου ανάπτυξης εθνοκρατισμό. Το πρώτο γίνεται, διότι, όπως όλα τα κοινωνικά κινήματα, “αυτομολεί” ή αντικειμενικά δεν προέρχεται από την υπεροχή της βάσης της παραγωγής τόσο ως εἶναι, όσο και ως γίγνεσθαι, προς το κοινωνικό και την Ιδεαλιστική Σφαίρα. Το δεύτερο γίνεται, διότι τόσο αντικειμενικά, όσο και πραγματικά, είναι κάτι, το οποίο ίσταται σε ανώτερο του εκάστοτε συστήματος εθνικής οικονομίας πολιτισμικό επίπεδο, δηλαδή το έχει υπερβεί.
Απ' την άλλη, ο queer υλισμός, στο μέτρο που λαμβάνει high-tech γνωρίσματα, επιστρέφει πάλι στην εμπειρία και την πραγματικότητα της εργασίας και της παραγωγής, και απ' αυτήν την άποψη η τυπική ισότητα είναι όρος για την αναπαραγωγή της προσίδιας εργατικής δύναμης, για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσίδιας προσωπικότητας, για την ενάσκηση των προσίδιων πρακτικών προλεταριακής αυτοαξιοποίησης.
Επ' αυτού, το περί ου ο λόγος κίνημα συνδέεται σε πραγματικό επίπεδο με την κομμουνιστική κίνηση. Όχι απλά και μόνο επειδή συγκροτεί κοινότητες και συλλογικότητες. Ακόμα κι αν σε πρώτο χρόνο μπορεί πλειοψηφικά στο εσωτερικό του να μην δέχεται την ιστορική εμπειρία της δικτατορίας του προλεταριάτου, προσεγγίζει την κομμουνική εμπειρία, της οποίας η δικτατορία του προλεταριάτου, διευρυμένα η εργατική δημοκρατία κοκ, στις σύγχρονες συνθήκες μπορεί να εκληφθεί ως συντακτική υλοποίησή της.
No comments:
Post a Comment