Επικεντρώνουμε σε μορφές και τρόπους ανάπτυξης της γραμματείας (ήτοι της θεωρητικής, κειμενικής παραγωγής) της εργατικής αυτονομίας στις ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς την επιδίωξη διαμόρφωσης ή συνέχισης μιας ιστοριογραφικού τύπου γενεαλογίας. Γι’ αυτόν τον λόγο, στην παρουσίαση μας δεν θα αναφερθούν οι όποιες αλλαγές στην οργανωτικότητα και στους τρόπους εξωτερίκευσης της Ιταλικής αυτονομίας.
Το έτος 2007 μπορεί να εκληφθεί ως σημείο καμπής σε Ελλάδα, Φραγκική επικράτεια και Γερμανία. Αυτό φαινομενολογικά έχει να κάνει με τις αυτόνομες πολιτικές μορφές που έλαβαν εξωτερικεύσεις και πραγματώσεις της αυτονομίας των εργατών στους αγώνες και στις συγκρούσεις ενάντια στο CPE (σύμφωνο πρώτης απασχόλησης), και ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην Ελλάδα. Το βασικό υπόβαθρο αυτών των μεγάλων νεολαιίστικων και εργατικών εκρήξεων ήταν η εξέγερση στα γκέτο των Φραγκικών μητροπόλεων (2005).
Έτσι, συγκροτήθηκε μια σχέση αμεσότητας μεταξύ της κινηματικής πρακτικής και των πολιτικών μορφών μέσα από τις οποίες η αναπτυσσόμενη εν τω γίγνεσθαι, εν τω προτσές αυτονομία των εργατών έλαβε συγκεκριμένο περιεχόμενο ως παραγωγή γραμματείας, γνώσης, νοημοσύνης. Είναι χαρακτηριστικό, ότι η συνεργασία αυτόνομων ομάδων σε Γερμανία έθεσε ζήτημα κοσμολογικού διαχωρισμού, από αυτό το οποίο αναπαραγόταν ως εδραιοποιημένο υπάρχον στην αστική κοινωνία.[1] Από την άλλη, η εξέλιξη αυτή δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένα από την κεντρική θεωρητική ανάπτυξη του αυτόνομου γερμανικού χώρου.[2]
Αν όμως, αυτές οι ποιότητες εκδηλώνονται με εμμενή χαρακτήρα στους ίδιους τους ταξικούς αγώνες, εντός των οποίων σφυρηλατήθηκαν, η μακροσκοπική οπτική αναδεικνύει επιπρόσθετες ικανότητες εργατικού διαχωρισμού τόσο απ' τον θεσμοποιημένο Μαρξισμό και τις τρέχουσες ατζέντες του, όσο και απ' τις εδραιώσεις και κωδικώσεις του Ναροντνικισμού των μετα-αυτόνομων, οι οποίες στον ίδιο χρόνο στα αριστερά των παίρνουν την μορφή του μετα-νεοΛενινισμού.
Προσδίδουμε βαρύτητα σε αυτό (στην ικανότητα διαχωρισμού), διότι μια τέτοιας ποιότητας δυναμική είχε να εμφανισθεί από την δεκαετία του '70. Ωστόσο, η κάθε δοσμένη θεωρητική και πολιτική συνεργασία έχει ως όριο τον ίδιο τον ορισμένο βαθμό ανάπτυξης της εργατικής δύναμης που αναφέρεται.
Στον ίδιο χρόνο, συνεχίστηκε η θεωρητική παραγωγή από τα βασικά κέντρα που λειτουργούν από την δεκαετία του '90.[3] Σε αυτό μια θεωρητική ένταση μπορεί να διακριθεί: αφενός η με σχεδόν ερμηνευτικά χαρακτηριστικά πραγμάτευση των ακανθώδων ζητημάτων της κριτικής της πολιτικής οικονομίας, και αφετέρου το εκ των πραγμάτων καθήκον κριτικής της επικαιρότητας.[4]
Αυτό που ξεχωρίζει στα τελευταία τέσσερα πέντε πρόσφατα χρόνια είναι η επί της ανάπτυξης των εργατικών απεργιών και ταξικών αγώνων στην Ευρώπη εξέλιξη του Βαρβαρικού προσδιορισμού εργατών.[5] Αυτό έχει από παλιά ως μια μόνο πολιτικοθεωρητική θεμελίωση το πασίγνωστο κείμενο του Μπορντίγκα.[6] Αν όμως αυτό είναι κάτι κομματικά θεμελιωμένο στην Ιταλική χώρα,[7] έχουμε επέκταση με αυτόνομους όρους σε Ηνωμένο Βασίλειο, Φραγκική επικράτεια, Ιβηρική.
Πρέπει να γίνει ευκρινές, ότι ο εν λόγω προσδιορισμός δεν χρήζει ως τέτοιος κάποιας δικαιολόγησης ή αιτιολόγησης. Είτε είσαι έτσι είτε δεν είσαι:
Δεν είναι θέμα ατομικής επιλογής, υποκειμενικού αυτοπροσδιορισμού, ή απλά ουσιολογικής κατάφασης, δεν είναι μια σημαία ευκαιρίας, ούτε ένα πουκάμισο για κανονισμένο ραντεβού. Απ’ την σκοπιά του ιστορικού υλισμού αναδεικνύει μια μακραίωνη οντολογική συνέχεια αγώνων, πολεμικών εμπειριών, ταξικής εκμετάλλευσης, ταξικών αποκλεισμών, εξεγέρσεων, συμμετοχής στο επαναστατικό προτσές, και εξ ίσου το διαχωριστικό, το σχιζο- γίγνεσθαι ως προς την εμπορευματοποιημένη αστική κοινωνία, ως προς τον ίδιο τον καπιταλιστικό ρεαλισμό. Επομένως, αναδεικνύει τον σκοπό της κομμουνικής οργάνωσης των σχέσεων, μέσα από την in actu κατάργηση του συμβατικού γάμου, της μπουρζουάδικου τύπου οικογένειας, την μάχη της κριτικής ενάντια στην νεωτερική εθνικολαϊκή συσσωμάτωση. Βάρβαρος είναι αυτός που υλοποιεί τα παραπάνω μέσα στην ίδια την ζωή του, μέσα στην ίδια την σφαίρα ευθύνης και ηθικής διακινδύνευσής του.
Η νέα ποιοτικά δυναμική είναι ότι αυτού του είδους η συγκρότηση επιθέτει στους μηχανισμούς της πραγματικής υπαγωγής της εργασίας στο κεφάλαιο εντός του μητροπολιτικού εργοστασίου, την μη διασυνδεσιμότητά της σε οτιδήποτε αντιλαμβάνεται ως αλλότριο, ως ποιοτικά διαφορετικό. Αυτό ως τέτοιο είναι ακόμα και με τεχνικούς όρους υλοποίηση της πάλης μεταξύ εργάτη και μηχανής, μείωση του βαθμού απόσπασης σχετικής πρόσθετης αξίας. Συγκεκριμένα, η ανάπτυξη του προσδιορισμού ελαύνει, χωρεί ως απόκριση στον ίδιο τον εργατικό επιταχυντισμό, ως απόσπαση του επιταχυντισμού από τα ιδεολογήματα της κάθε εναλλακτικής δεξιάς, του κάθε τρανσουμανιστη «ειδικού» της κάθε ΝΕΠ, και συνιδιοποίησή του από την συνολικότητα της εργατικής τάξης
Νομοτελειακά, αυτό οδηγεί στην ανάδυση μιας εργατικής επικρατείας, ενός εργατικού κοινού πλούτου. Το ζήτημα ακόμα και για τους παροικούντες στις Ντίζνεϋλαντ της πληροφόρησης είναι ότι ψάχνουν εις μάτην να το δουν αυτό ως ένα εναλλακτικό υπάρχον, ως έναν εναλλακτικό κόσμο παρακμής.
Είναι ζήτημα ασύμβατων μεταξύ των οντολογιών και κοσμολογιών. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο, ούτε έχει να κάνει κύρια με τις προελεύσεις των Βαρβάρων, με τους διαφορετικούς ποιοτικά τρόπους αντίληψης της κοσμικής πραγματικότητας, όπως διαμορφώνονται από τις προσίδιες αρχαίες διηγήσεις και παραδόσεις (χωρίς σε καμία περίπτωση να υποτιμάται η επίδρασή τους). Εν ολίγοις, δεν είναι απλά ζήτημα διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων, διαφορετικών κοσμοθεωριών, κατά την έννοια με την οποία χρησιμοποιούνται οι όροι στην νεωτερικότητα. Όπως έχει αναδείξει ο Χέγκελ, η έννοια είναι η εδαφική συνθήκη της αστικής κοινωνίας. Το να είσαι Βάρβαρος σημαίνει όχι μόνο ότι αρνείσαι κάθε έννοια στο μέτρο που επιβάλλεται ως οργανωτική νοηματοδοτούσα αρχή της αστικής κοινωνίας, αλλά το να είσαι Βάρβαρος σημαίνει ότι πολύ πιο προωθημένα παλεύεις σε διευρυμένο επίπεδο για την ανθρώπινη κοινωνία ως ξένοιαστη κοινωνία, για την κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα ως μια ανθρωπότητα απαλλαγμένη και απελευθερωμένη από τις χαλκευμένες έννοιες και τις χαλκευμένες έγνοιες, τις οποίες οι μπουρζουάδες επιβάλλουν ως θηλειά στο κοινωνικό.
Λοιπόν, οι κοσμολογικές διαφορές, και οι
κοσμολογικοί διαχωρισμοί (χωρίς κάποιος ντε και σώνει να χρειάζεται να έχει γνώμη για το Άσγκαρτ
ή για το τι συζητούσε ο Ηράκλειτος με τα παιδιά στα ακρογιάλια της Εφέσου) έχουν
να κάνουν με τον ποιοτικά διαφορετικό τρόπο αντίληψης και κατανόησης του ίδιου
του κοινωνικού εἶναι, της οντολογίας του κοινωνικού, επομένως με ποιοτική
διαφορά αναφορικά με το γίγνεσθαι του κοινωνικού μετασχηματισμού, με τον διαλεκτικόν ρούν του γίγνεσθαι.
[1] Βλ. https://kosmoprolet.org/
[2] Βλ. https://www.exit-online.org/
[3] Βλ. https://libcom.org/article/aufheben
[4] Ενδεικτικά βλ. https://libcom.org/article/federici-versus-marx-gilles-dauve,
https://libcom.org/library/introduction-%E2%80%98-reply-aufheben%E2%80%99-former-member-aufheben
[5] Βλ. https://barbaria.net/, https://materiauxcritiques.wixsite.com/monsite,
https://www.angryworkers.org/
[6] Βλ. https://libriincogniti.wordpress.com/2018/02/23/on-the-thread-of-time-forward-barbarians/
No comments:
Post a Comment