Ο νεοφιλελευθερισμός κατά τα τελευταία 15 χρόνια, δηλαδή μετά την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008 απεκδύθη του ιδεολογικού φορμαλισμού του και μετουσιώθηκε σε μετασχηματισμένη περιεχομενικότητα. Έτσι, δεν αναπτύσσεται πλέον μέσα από τις κούφιες ρητορείες των ατομικών δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών (αυτά είναι για γραφικές παρελάσεις εθνοτικής περηφάνειας), δηλαδή μέσα από την ρητορική εμφάνιση του εμπορεύματος στην δημόσια σφαίρα, αλλά κυρίως μέσα από το ανέλεγκτο των μηχανισμών της κρατόσφαιρας στο μέτρο κατά το οποίο επιδιώκουν να απορροφήσουν λειτουργίες του κοινωνικού. Απ' αυτήν την άποψη ο νεοφιλελευθερισμός είναι λιγότερο πολιτική οικονομία και κατά το μάλλον per se μορφή της κρατόσφαιρας, ώστε έχει προδώσει όχι μόνο την Αγγλική προέλευσή του, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, ότι το αναπτυγμένο παραγωγικό προτσές του κεφαλαίου ως τέτοιο δυσφορεί απέναντι σε αυτόν τον deconomised νεοφιλελευθερισμό, καθ' όσον δεν είναι πια λειτουργικός στην ορμητική οικονομική ανάπτυξη.
Το deconomisation του νεοφιλελευθερισμού τον δένει όλο και πιο διαπλεκόμενα προς την θρησκεία, ώστε αυτή η διαπλοκή προβάλλει ως ο σύγχρονος K-thulu. Στον ίδιο χρόνο, λόγω της θρησκείας μετακινείται στο ό,τι έχει απομείνει απ' το μπουρζουάδικο υπερκτισμά, στο μπουρζουάδικο εποικοδόμημα, και γι' αυτό θέλει να λειτουργεί ως ο παράγοντας K στην μαθηματική λειτουργία της αφηρημένης μηχανής. Ο μαζικός διάχυτος λουδιτισμός, ο εργατικός βανδαλισμός είναι η αποκλειστική απάντηση σε αυτά τα πράγματα. Αν όμως, ο νεοφιλευθερισμός έχει μαθηματικοποιηθεί από το κράτος, σημαίνει ότι είναι σχετικά δυσλειτουργικός ή κακόβουλα λειτουργικός για το αναπτυγμένο παραγωγικό προτσές κεφαλαίου ως τέτοιο.
Η διαπλοκή του με την θρησκεία (δηλαδή με τις διασπάσεις του μονοθεϊσμού), την οποία αντιλαμβάνεται ακόμα νεωτερικά ως καθαρή ιδεολογία, είναι το πατίνι μεταφοράς του νεοφιλελευθερισμού προς τις ασιατικές χώρες, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι θρησκευτικά μουσουλμάνοι, και στον ίδιο χρόνο το ρίζωμα και η κωδίκωσή του εντός των προσίδιων πληβειακών μαζών μέσα στις δυτικές μητροπόλεις.
Από την στιγμή κατά την οποία ο νεοφιλελευθερισμός ενετάχθη στην θρησκειολογική διαχείριση των μουσουλμανικών πληβειακών μαζών, ανεξάρτητα από ποιό σκοτεινό κέντρο εξουσίας αυτή η διαχείριση καθίσταται αντικείμενο εφαρμογής, δηλαδή στο μέτρο κατά το οποίο συμπεριφέρεται σεπαρατιστικά προς το περιεχόμενο του τυπικού Συντάγματος οποιουδήποτε πολιτικού κράτος, σε αυτήν την περίπτωση (και δεν είναι κάτι exceptional) ως προς το πολιτικό κράτος an sich είναι κάτι ατομικά διαφοροποιημένο.
Στον επόμενο τυχοδιωκτισμό του, ο σταθμός μετά την κρατόσφαιρα, την ιδεολογία, την θρησκεία, έγραψε εκπαιδευτικό σύστημα. Σε αυτό έγινε δεκτός με σχετικά ήπιους πανηγυρισμούς στο όνομα του χτυπήματος σε Ευρωκεντρισμό και Δυτικοκεντρισμό, και στο όνομα του ανοίγματος των μαθητικών και φοιτητικών οριζόντων ... προς πιο εξωτικούς προορισμούς αριστερά και δεξιά.
Φυσικά, αυτό δεν έγινε μόνο από πολιτισμικές ανησυχίες, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται ότι το τελευταίο καταφύγιό του ως καθ' εαυτή “οικονομική πολιτική” εντοπίζεται στις inferiorers, ή ακόμα και στις παράτυπες αγορές χρηματοκεφαλαίου, εκεί όπου το χρηματοκεφάλαιο εισχωρεί στον ομιχλώδη κόσμο του θρησκευτικού, στην μεταμοντέρνα συνθετική αναπαράσταση του Νιφλχάιμ.
Αισθητικά, ο νεοφιλελευθερισμός ακόμα κι όταν εμφανίζεται με τις εξουσίες της θανατοπολιτικής έχει ξεκάθαρα γελοίο χαρακτήρα, όπως και οι μίζεροι θιασώτες του, οι “ειδικοί των πλακών των νεκροταφείων” ξεφτίζουν μέσα στην ίδια την γελοιότητά του. Έτσι, ενώ δημόσια ο νεοφιλελευθερισμός κηρύττει ατομική συνείδηση και ατομική ευθύνη, στην ιδιωτικότητά του είναι μόνο η αντικοινωνική ασυδοσία εκείνου του κοσμοπολίτη μπουρζουά που οφείλει, και κάθε τόσο παζαρεύει το κεφάλι του.
Γνωρίζει, ότι ο βασικός τρόπος αναπαραγωγής του είναι η εφαρμοσμένη βιοπολιτική, δηλαδή η τυραννία της θρησκευτικής ή κοσμικής κοινότητας επί του κοινωνικού. Σ' αυτό υποτροπιάζει στην καλύτερη γι' αυτόν εποχή, στην εποχή των Θρησκευτικών Πολέμων, και επί του πρακτέου κατ' αυτόν τον τρόπο αναπαράγει τις ίδιες τις εσωτερικές συνθήκες του προτσές εκπηγαστικής, υποδειγματικής συσσώρευσης κεφαλαίου, τιθέμενος (φαντασιακά) επικεφαλής των αντιδραστικών, αγροτικών, μπαουερικών μαζών. Επομένως, η βιοπολιτική είναι η μορφή την οποία λαμβάνει ο νεοφιλελευθερισμός ως μορφή οικονομικής ζωής σε καθυστερημένες χώρες υπό καπιταλιστικοποίηση.
Έχουμε την άποψη, ότι αυτό το πράγμα παρίσταται ως ο βασικός εχθρός προς την σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, στο μέτρο που η τελευταία έχει πραγματικά αναφορές στην εργατική τάξη, ωστόσο εμείς δεν συμμαχούμε κεντρικοπολιτικά μαζί της στο όνομα του πολέμου κατ' αυτού του πολιτικού εχθρού. Κι αυτό όχι από ιδιοτροπία, αλλά επειδή σε κάθε ορισμένο βαθμό ανάπτυξης της ταξικής πάλης αντιστοιχούν και διαφορετικά καθήκοντα.
No comments:
Post a Comment