Οι σε εξέλιξη κινητοποιήσεις σε μια σειρά μεγάλων και κορυφαίων κεντρικών Πανεπιστημίων (Yale, Columbia, ΜΙΤ, NYU) κύρια της Ανατολικής Ακτής, με βασικό αίτημα την άμεση κατάπαυση του πολέμου στην Γάζα, αναδεικνύουν την κρίση περιεχομένου, την οποία διατρέχει η ανώτατη εκπαίδευση.
Στην εσωτερικότητά τους, το επίδικο έχει να κάνει, με το αν τα Πανεπιστήμια θα λειτουργούν ως εργοστάσια διαμόρφωσης υψηλά ειδικευμένης εργατικής δύναμης και παραγωγής αξίας μέσα από την νέα γνώση, τις καινοτομίες, τις έρευνες, τις πατέντες κλπ., ή αν θα λειτουργούν ως κρατικιστικές δομές επιβολής συμμορφωτισμού σε μια a priori εξουσιαστικά κατασκευασμένη δήθεν πολιτική ορθότητα, δηλαδή κατά το μάλλον ή κατά το ήττον ως θερμοκήπια αναπαραγωγής όψεων και μορφών της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Παρότι στις κινητοποιήσεις, οι μορφές πάλης δεν έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί, και παραμένουν σε απολύτως ειρηνικά μέσα, το προκείμενο ζήτημα επί του οποίου αναπτύσσονται, λειτουργεί διαχωριστικά στο εσωτερικό τους με εγκάρσιο τρόπο, από τις διοικητικές κορυφές των Πανεπιστημίων μέχρι τις καθαρίστριες σε αυτά.
Σίγουρα, ουδείς μπορεί να κατηγορήσει φοιτητές, επειδή ζητάνε ειρήνη, ή αν το κάνει, θα πρόκειται για μια συμπεριφορά πολιτικού κρετίνου. -Τα US Πανεπιστήμια δεν είναι η Φρανκφούρτη του 1968-69. Αυτό, επίσης, δεν αντικρούεται, από το γεγονός, ότι στις φοιτητικές και καθηγητικές κινητοποιήσεις αναπαράγονται αφηρημένες όψεις της ιδιότητας του αντι-πολίτη μέσα από την σημειολογία της αφηρημένης αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Άλλωστε, η αυτή προβληματική αφορά τις φιλο-Ισραηλινές αντι-συγκεντρώσεις και απεργοσπασίες, όπως και την θεσμική καταστολή.
Μέσα από την όλη αντιπαράθεση ξεχωρίζει το ζήτημα της πολιτισμικής σύνθεσης των πανεπιστημίων, ειδικά όσον αφορά τις διοικήσεις τους, και την επιβαλλόμενη πολιτισμική πολιτική/διαχείριση. Αυτό μπορεί να εννοιολογηθεί με έναν σχετικό τρόπο ως κρίση της πολιτικής σύνθεσης του πανεπιστημίου, στον βαθμό που κυριαρχείται από το σε αυτό ευρισκόμενο και λειτουργούν σταθερό κεφάλαιο, κάτι που αντανακλά την μείωση του μεταβλητού κεφαλαίου. Έτσι, συνολικά, τόσο η τεχνική, όσο και η αξιακή σύνθεση μεγαλώνει ως ποσοτική σχέση. Όμως, τα πανεπιστήμια (σε διαφοροποίηση προς τα εργοστάσια) δεν είναι ιδρυμένα για κάτι τέτοιο, ήτοι δεν έχουν, ούτε μπορούν να έχουν, την stricto sensu τελολογία του καπιταλιστικού εργοστασίου, όπως, αντίστοιχα ο φοιτητής ως τέτοιος δεν είναι εργάτης, παρότι παρέχει εν μέρει εργασία.
Σίγουρα, υπάρχει κάτι καταστασιακό σε όλο αυτό. Κι ο καταστασιασμός -αυτήν την φορά- ουδόλως αφορά το φιλο-Ισραηλ στρατόπεδο, ήτοι έχει αλλάξει μπάντα σε σχέση με τον Παρισινό Μάη του '68. Είναι λογικό: η ανάπτυξη των Λιβιδινικών εκφάσεων, των ριζοσπαστικών χειρονομιών, η έκλυση ανεξάρτητων επιθυμητικών ροών, η διαμόρφωση νέων ανεπίσημων, μη συμβατικών κωδίκων. Δεν ανήκουν όλ' αυτά στην ίδια την κίνηση και την ανάπτυξη του Αμερικανικού Πνεύματος; Δεν είναι όλ' αυτά συμβολή στην Πνευματική Ιστορία της χώρας; Ποιός και γιατί θέλει πανεπιστήμια-θερμοκήπια-νεκροταφεία; Μέσα στην Ευρωπαϊκή μαυρίλα της αυστηροποίησης της μεταναστευτικής πολιτικής, των μαζικών απελάσεων, των εμπόλεμων συνθηκών αναπαραγωγής, των αυξανόμενων άστρων του Δαυίδ στους τοίχους των γκέτο, του αναπτυσσόμενου κοινωνικού πολέμου, της στρατιωτικοαστυνομικής διαχείρισης υποβαθμισμένων πληθυσμών, δεν είναι αυτό μια ηλιαχτίδα;
Επίσης σίγουρα, όπως έχουμε πει, ουδέν αυθόρμητο υπάρχει σε όλο αυτό, ούτε μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα -όλα είναι συνειδητά
No comments:
Post a Comment