Η διερεύνηση για την χάραξη γραμμών ανάπτυξης ταξικού κινήματος σε παγκόσμιο επίπεδο έχει ξεκινήσει.[1]
Παρότι στην σχετική συζήτηση εμφανίζεται ως ανάγκη και δυνατότητα ποιοτικής μετάβασης από τις απεργίες των πρόσφατων δύο-τριών χρόνων σε μια στρατηγική ταξικού κινήματος, η εμπειρία λέει, ότι, αν αυτή η προσπάθεια ξεχωρισθεί από την ίδια την πρακτική, που την φέρνει ως εδώ, θα αποτύχει. Αντίθετα, όσο πατάει και αναπτύσσεται μέσα στην συνολική εργατική δραστηριότητα, μέσα στην εργασιακή εμπειρία, σε κάθε ξάναμμα της ταξικής πάλης, τόσο θα ενισχύεται και θα επεκτείνεται.
Κύρια στις Ευρωπαϊκές χώρες, η αντικειμενικότητα άμεσης ανάπτυξης της ταξικής πάλης στην δοσμένη συγκυρία διαμορφώνεται από τον αγώνα ενάντια στην άνοδο των εμπορευματικών τιμών, που έφεραν τα τελευταία πληθωριστικά κύματα. Σε πρώτο χρόνο, από την σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης διατυπώθηκε, ότι η άμεση λύση σε αυτό, ακόμα και για το κατέβασμα των εμπορευματικών τιμών είναι το ανέβασμα του συνολικού εργατικού μισθού και η βιομηχανική μεγένθυση. Κι αυτό γιατί είναι ο πιο άμεσος τρόπος αύξησης της πραγματωνόμενης ποσότητας και του ρυθμού πραγμάτωσης της αξίας.
Η άνοδος των τιμών (όπως την υποφέρουμε) είναι μορφή οικονομικής κρίσης (συμπλεγμένη τόσο με τις περιοδικές εμπορικές κρίσεις, όσο και με τις κατά τόπους ενεργοποιήσεις του νόμου πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους), η οποία είναι πιο κατανοήσιμη μέσα στο προτσές μεταμορφώσεων του κεφαλαίου.[2]
Σ’ αυτό, η πιθανότητα της κρίσης περιγράφεται από την χωροχρονική παρέκκλιση μεταξύ αγοράς και πώλησης, κατά την οποία η αξία του εμπορεύματος διακυμαίνεται στο ενδιάμεσο, κάτι το οποίο έχει ως συνέπεια, ότι το εμπόρευμα κατά την στιγμή της πώλησής του δεν αξίζει τόσο όσο άξιζε, όταν η αξία του μετρήθηκε σε χρήμα, κατά την λειτουργία του χρήματος ως μέτρου της αξίας. Σκεφτείτε το σχολικό παράδειγμα με το παραγινωμένο ή σάπιο φρούτο: η ενοχική υποχρέωση δεν μπορεί να εκπληρωθεί, και όλη η αλληλουχία των μεταβιβάσεων και μεταδράσεων μένει ξεκρέμαστη. Σε αυτό η φράση it is done, σημαίνει ότι το εμπόρευμα τελείωσε, είναι γινωμένο (εξ αιτίας της σαπίλας του), πριν πραγματωθεί η περιεχόμενη σε αυτό αξία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ό,τι έχει επενδυθεί ή πονταρισθεί στην αγοραπωλησία του εμπορεύματος, στην πραγμάτωση της αξίας του, ακυρώνεται: η cancel culture των εμπράγματων μεταδράσεων και μεταβιβάσεων.
Στην αντίθετη περιεχομενικά περίπτωση, αν στο ενδιάμεσο της χωροχρονικής παρέκλισης μεταξύ αγοράς και πώλησης η αξία του εμπορεύματος αυξηθεί (λόγω τεχνικών διορθώσεων, ανακαινίσεων, βελτιώσεων, ποιοτικοποιήσεων, καταχωρίσεων) αυτό ενδεικνύει τάσεις οικονομικής ανάπτυξης, οικονομικού ανεβάσματος.
Σε μεγάλη κλίμακα, η κρίση δύναται να λάβει αυτήν την μορφή στο εύρος κατά το οποίο τελεσφορεί απ’ τις αλλαγές των εμπορευματικών τιμών και απ’ τις επαναστάσεις των εμπορευματικών τιμών, οι οποίες δεν συμπίπτουν με τις αλλαγές στην αξία των εμπορευμάτων, και έτσι δεν εμφανίζονται ταυτοτικές τιμές, ήτοι ίσες με τις αξίες των εμπορευμάτων.
Σε γενικές γραμμές, όταν παρεκκλίνουν στον χώρο και στον χρόνο η αγορά από την πώληση, αυτό αναπτύσσεται σε χρηματική κρίση, λόγω της λειτουργίας του χρήματος ως μέσου πληρωμών. Έτσι εξηγείται η επιλογή χωρών για αύξηση των αποθεμάτων τους σε χρυσό, δηλαδή ενίσχυση της λειτουργίας του χρυσού ως παγκόσμιου χρήματος, κάτι που ευνοεί σχετικά την ανταγωνιστικότητά τους έναντι της λειτουργίας του δολλαρίου ως παγκόσμιου χρήματος.
Με τα παραπάνω καθίσταται εφικτή μια κριτική κατανόηση των μορφών της κρίσης εντός του συγκειμένου της Σμιθικής και συνεπούς Ρικαρντικής Πολιτικής Οικονομίας. Ωστόσο, αυτό είναι η αφηρημένη μορφή της κρίσης και όχι η εκζήτησή της.
Εν τούτοις, σε αυτό το συγκείμενο, η Σμιθική πάλη ενάντια στους ποικιλώνυμους πληθωριστικούς παράγοντες επιδρά ευεργετικά στις πλατιές μάζες, στους πληβείους, στην φτωχολογιά, ως άμεση πάλη ενάντια στην ακρίβεια. Αυτό είναι κάτι, που αποτυπώνεται ιδιαίτερα στο εγχώριο επίπεδο: με την σειρά του φέρνει ως επιτυχές αποτέλεσμα την ενίσχυση του εργατικού συνδικαλισμού, την ενίσχυση της ταξικότητάς του, την άνοδο της εργατικής αγωνιστικότητας. Οι μεταλλεργάτες του μητροπολιτικού εργοστασίου με τα κοστούμια, που προηγούμενα φαινόντουσαν στις μάζες ως ξένοι, πλέον, όπως και οι εργάτες με τις μπλε και γκρίζες φόρμες εργασίας, φαίνονται φιλικοί, αν όχι οικείοι.
Όμως, πρέπει να είναι ξεκάθαρο, ότι μέσα στους ίδιους τους όρους του η πρακτική του ταξικού κινήματος είναι ειδικά προσδιορισμένη ως συνολικό ποιοτικό. Προς επίρρωση αυτού, με σκοπό πρόσδοσης βάθους διευκρινίζουμε, ότι είναι κάτι που έλκει την ιστορικότητά του από την ίδια την ταξική πάλη στις Μητροπόλεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στα Μεσαιωνικά αστικά κέντρα της Αγγλίας, της Φλάνδρας και του Φραγκικού Βασιλείου, στις Ελεύθερες Αυτοκρατορικές Πόλεις και τις συνενωμένες (Χανσεατικές) πόλεις της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, στις πόλεις-κράτη της Ιταλικής χερσονήσου.
Η Σμιθική Πολιτική Οικονομία, η –όπως την ονομάζουμε- συνεπής Ρικαρντική Πολιτική Οικονομία, και σε έναν βαθμό η Αυστριακή Οικονομική Επιστήμη/ο ορντοφιλελευθερισμός, λιγότερο ή περισσότερο προτείνουν μια κανονική (regulatory) και στον ίδιο χρόνο κανονιστική (regulative) σύλληψη της οικονομικής ζωής, που συνδέεται στον ίδιο χρόνο στις σύγχρονες Μητροπόλεις με την εργατική ρύθμιση του δημόσιου χώρου με αποφασιστικούς όρους. Όλο αυτό από ταξική σκοπιά έχει την στιγμιοτυπική συμπύκνωσή του στον νυχτερινό σπινθήρα που εξάγεται από την σφυριά του εργάτη κατασκευών στον μεταλλικό σκελετό του νέου ουρανοξύστη –και δεν πρόκειται για ποιητική αδεία. Δεν υπάρχει κάτι πιο απτό στον ορίζοντα της άμεσης εμπειρίας μας από αυτήν την λειτουργία Εργατικού Πανοπτικού.
Σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται για ζήτημα μονοθεματικού
εργασιακού ή εργατίστικου φορμαλισμού, αλλά για ζήτημα περιεχομένου και
κριτικής ανάλυσης του ίδιου του πραγματικού, όπως εμφανίζεται και κινείται στα
πεδία της κοινωνικής εργασίας, στην οικονομία.
[1] Ενδεικτικά βλ. The current
moment – Thoughts for debate, DEBATE | 23 Mar 2024 σε https://www.angryworkers.org/2024/03/23/the-current-moment-thoughts-for-debate/
[2] Βλ. Theorien über
den Mehrwert, Kapitel 17, [Siebzehntes Kapitel]
Ric[ardos] Akkumulationstheorie.
Kritik derselben (Entwicklung der Krisen aus der Grundform des Kapitals),
11. Über die Formen der Krise
No comments:
Post a Comment