Προβληματίζει κάποιους η επιμονή της εργατικής κριτικής στην αποκοπή του συστήματος εξουσίας από τον πειθαρχητικό έλεγχο στους νόες και τα σώματα (κάτι που ισούται με την μαχητική κατάργηση της βιοεξουσίας), και στην σύνδεσή του με την βιομηχανική οργάνωση της εργασίας.
Στην σφαίρα φαινομενολογίας του κυκλοφοριακού προτσές, δηλαδή στην σφαίρα της κατανάλωσης, αυτό συνεπάγεται τον μαζικό απεγκλωβισμό από τα βιοπολιτικά διλήμματα, τα οποία θέτει το δίπολο λουξουρισμός-μιζερισμός.
Από την άλλη, η συγκρότηση της εργατικής πολιτικής καθ' ομοίωση της βιομηχανικής οργάνωσης είναι απλά το αντικειμενικό περιεχόμενο της μετα-ΝΕΠ Λενινικής πολιτικής: ένα γνήσιο, από την σκοπιά των παραγωγικών δυνάμεων, σοσιαλιστικό προχώρημα.1
Αυτό αποκτά επείγοντα και επιτακτικό χαρακτήρα στις σύγχρονες συνθήκες εν όψει τόσο των οξυμένων προβλημάτων διαβίωσης σημαντικών κομματιών του παγκόσμιου πληθυσμού, όσο και λόγω της αντιμετώπισης των περιβαλλοντικών προκλήσεων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η επιβολή πραγματικού ελέγχου της βιομηχανίας επί της πολιτικής διοίκησης είναι όρος για την ίδια την βιωσιμότητα των κοινωνικών οικολογιών, των κοινωνικών οικοσυστημάτων.
Σε ένα πιο συγκεκριμένο επίπεδο, η διαμορφωμένη και αναπτυσσόμενη τάση έχει να κάνει με την πολιτικοποίηση της οικονομίας στην εφαρμογή, στην χρησιμοποίηση του σταθερού κεφαλαίου.2 Αυτό δεν είναι μόνο κάτι που απηχεί μέσα στους αιώνες το Προτεσταντικό κλπ. πνεύμα, αλλά κάτι που ανακύπτει ως νομοτέλεια της διαδικασίας μετατροπής της πρόσθετης αξίας σε κέρδος, και του ποσοστού πρόσθετης αξίας σε ποσοστό κέρδος, κατά το συνολικό προτσές της καπιταλιστικής παραγωγής: πχ. η κατάργηση της χρήσης του φαξ, η μείωση στο ελάχιστο της κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας στους χώρους δουλειάς και στα νοικοκυριά, η ελαχιστοποίηση των εκτυπώσεων στους χώρους δουλειάς, ακόμα και σε συνολικό επίπεδο η ελαχιστοποίηση της χρήσης υπολογιστικής ενέργειας, είναι κάποια δείγματα όλου αυτού. Πιο βαρύνουσα σημασία σε αυτό έχει η καταπολέμηση των καταχρήσεων επί της Γενικής Νοημοσύνης. Κι αυτό γιατί, όπως έχουμε αναλύσει, το Βιομηχανικό Αυτόματον της Γενικής Νοημοσύνης είναι σταθερό κεφάλαιο.
Στα μυαλά ορισμένων, πρόκειται για το γνωστό απεχθές Γερμανικό, βόρειο παλιό μοντέλο της συλλογικής πειθαρχίας που (δήθεν) καταπιέζει τον ατομικό αυθορμητισμό, την ατομική βουλησιαρχία.
Αν έτσι εμφανίζεται στην επιφάνεια του δημόσιου λόγου, αυτό εκφράζει στην κύρια πλευρά του την Οντική διαμάχη μέσα στα κομμάτια της καπιταλιστικής τάξης μεταξύ αφενός του αδιαιρετισμού/ατομικισμού και αφετέρου του καπιταλιστή ως οργανικής επιτελεστικής έκφρασης του τμήματος κοινωνικού κεφαλαίου, του οποίου είναι δικαιούχος. Το δεύτερο είναι ο πιο άμεσα διαθέσιμος τρόπος, ώστε η καπιταλιστική τάξη ως σύνολο φυσικών και νομικών προσώπων (ως φορολογητέα ύλη) να διατηρήσει την πολιτική και κοινωνική ανεξαρτησία της έναντι των κρατών, ήτοι να συνεχίσει να κυριαρχεί επί της ούτως ή άλλως συρρικνωμένης αστικής κοινωνίας.
Η βιομηχανική επιβολή επί της κυβερνετικότητας σε κάποιες ισχυρές χώρες έχει ως αντικειμενικό συνεπακόλουθο την ανάδειξη κυβερνήσεων από τα Εργατικά Κόμματα, κάτι που άρχισε να επιβεβαιώνεται μόλις χθες, με την παραίτηση του Πρωθυπουργού του Εθνικού Κόμματος στην Σκωτία.
Συνολικά, στις προηγμένες βιομηχανικά χώρες, έχουσες ένα σχετικά επαρκές επίπεδο πολιτικής δημοκρατίας, η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης δεν παίρνει πλέον την μορφή του Ηγεμονικού ζητήματος (μέσα από τον πόλεμο θέσεων). Παίρνει την μορφή της ανύψωσης σε ηγέτιδα εθνικά τάξη μέσα από την διεξαγωγή της αδιαμεσολάβητης ταξικής πάλης. Αυτό προκύπτει αντικειμενικά μέσα από το εύρος κοινωνικοποίησης της αφηρημένης εργασίας, μέσα από τον βαθμό ειδίκευσης της κοινωνικής εργασίας.
Στην παραπάνω φράση, το εθνικά δεν σημαίνει τον προσίδιο ποιοτικό προσδιορισμό του εθνικού, αλλά, ότι σημείο αναφοράς είναι ένας δοσμένος κοινωνικός σχηματισμός, μια δοσμένη χώρα, όπως περιγράφεται από το Σύνταγμά της και τις διεθνείς συνθήκες, στις οποίες έχει συμβληθεί.
Αυτό, πέρα από τα παχιά ιδεολογικά λόγια και τις παχιές αγελάδες των αντανακλαστικών/επικαλυπτικών αυταπατών και ψευδαισθήσεων, σημαίνει πρώτ' απ' όλα την ικανότητα της εργατικής τάξης μέσα στο συνολικό προτσές της κοινωνικής εργασίας να επιλύει τα πρακτικά προβλήματα της κοινωνικής παραγωγής, αυξάνοντας και επεκτείνοντας την ισχύ της.
Είναι αλήθεια, όπως εξηγούμε, ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, συχνά η ενέργεια των μαζών σπαταλιέται σε παράπλευρα και δευτερεύοντα θέματα ιδεολογικοθρησκευτικής υφής. Δηλαδή, λείπει η στοχοπροσήλωση, ο προσανατολισμός των μαζών σε αυτά που κάθε φορά η κοινωνική ζωή θέτει ως τα επείγοντα, τα επιτακτικά ζητήματα, από την επίλυση των οποίων εξαρτάται και κρίνεται η βελτίωση των υλικών όρων ζωής, η αλλαγή των αντικειμενικών συνθηκών ύπαρξης. Αντίστοιχα, η δράση των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες αναφέρονται στο κίνημα των μαζών, αντί να συνενώνει στην ανάπτυξη κινητικότητας για τα αντικειμενικά προβλήματα, διά της διολίσθησης ενθέτει σε αυτές επιπρόσθετους διαχωρισμούς. Αυτό εδραιώνει μια νευροπαραλυτική κατάσταση στο μαζικό κίνημα: ο ιδεολογικίστικος ψεκασμός των μαζών.
1Βλ. Vladimir Ilyich Lenin, Better Fewer, But Better, Pravda (No. 49), March 4, 1923
2Βλ. Das Kapital, III. Band: Der Gesamtprozeß der kapitalistischen Produktion, I. Die Verwandlung des Mehrwerts in Profit und der Rate des Mehrwerts in Profitrate, 5. Ökonomie in der Anwendung des konstanten Kapitals
No comments:
Post a Comment