Ποπουλισμός για Φτωχούς, του Tomasz Konicz / 30. Νοεμβρίου 2025

Ποπουλισμός για Φτωχούς

του Tomasz Konicz / 30. Νοεμβρίου 2025

 

Μια πολεμική επί της μετα-αριστερής λαγνείας για αυτο-εξαπάτηση στην έκδηλη κοινωνικοοικολογική συστημική κρίση

30.11.2025

 

Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μετριόφρονες όσον αφορά την επιδεικτικά εκτιθέμενη μετριοφροσύνη τους. Οι ηγετικές φιγούρες του αποκαλούμενου “Κόμματος της Αριστεράς” (εφεξής ΚΤΑ), η Ines Schwerdtner και ο Jan van Aken κατά το Φθινόπωρο 2024 παραιτήθηκαν από μέρος του μισθού τους προκειμένου από ΄δω και πέρα να λαμβάνουν το στατιστικό γερμανικό μέσο μισθό. Ήθελαν “να αλλάξουν τον κόσμο”, και ένας “μέσος μισθός” θα ήταν εντελώς επαρκής γι’ αυτό, εφόσον „μη προσεγγίσιμοι μισθοί θα οδηγούσαν σε μη προσεγγίσιμες πολιτικές”, οι επικεφαλής του Κόμματος διευκρίνισαν με όλη την οφειλόμενη μετριοπάθεια σε όλους τους εκπροσώπους των μέσων οι οποίοι ήθελαν να ακούσουν κάτι τέτοιο. [1] Το χρήμα που εξοικονομείται θα παρασχεθεί και θα διοργανωθούν ειδικές συμβουλευτικές ώρες στα κεντρικά του Κόμματος για να βοηθήσουν ανθρώπους οι οποίοι το έχουν ανάγκη. Ουδεμία απαίτηση δεν ήτο τόσο μικρή, διαβεβαίωσε η ηγέτης του Κόμματος Schwerdtner. Σαν να λέμε, ένας ποπουλισμός για τους φτωχούς και ελλιπής για αυτόν τον ύστερο καπιταλιστικό κόσμο.

Βέβαια αυτή η ποπουλιστική ιδέα, του να γίνεσαι συνήγορος του “ανθρωπάκου” δεν καλλιεργήθηκε στο σωρό κοπριάς στο Σπίτι Karl Liebknecht (για να μιλήσουμε με την ποπουλιστική ορολογία). Η γνήσια αριστερή ποπουλιστική (ρητορεία) μπορεί να εντοπισθεί στην Αυστρία υπό το όνομα του ΚΚΑ. Ο ιστότοπος του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστρίας στο Γκρατς [2] δηλώνει ότι -ω τι έκπληξη- .... ”μη προσεγγίσιμοι πολιτικοί μισθοί οδηγούν ... σε μη προσεγγίσιμες πολιτικές”. Το ΚΚΑ στο Γκρατς χρησιμοποιεί τα χρήματα τα οποία μαζεύει κατ’ αυτόν τον τρόπο για να συνδράμει ανθρώπους (ευρισκόμενους) σε ανάγκη -ακριβή βιβλία/αρχεία τηρούνται γι’ αυτό και τα σχετικά δεδομένα είναι δημοσίως διαθέσιμα. Η κρίσιμη διαφορά προς το ΚΤΑ, ωστόσο, είναι ότι οι Αυστριακοί Κομμουνιστές υποχρεώνουν όλους τους αιρετούς εκπροσώπους να περιορίσουν τους μισθούς τους στο μέσο μισθό του ειδικευμένου εργάτη προκειμένου να μπορούν να διαθέτουν αυτούς τους πόρους για κοινωνική πολιτική.

Η στρατηγική του ΚΚΑ πρέπει γι’ αυτό να εκληφθεί σοβαρά (καθόσον) είναι ένας αριστερός ποπουλισμός που έμπρακτα επιδιώκει να συνδράμει ανθρώπους εν τω μέσω μιας έκδηλης συστημικής κρίσης καθώς στον ίδιο χρόνο κόβει τον άνεμο από τα πανιά του οπορτουνισμού εντός των γραμμών του. Επειδή, ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, οι περικοπές μισθών πρώτ’ απ’ όλα αποσκοπούν στο να αποτρέπουν καριερίστες και τις κλίκες τους οι οποίοι ήδη έχουν αρπάξει πολλά αριστερά πρότζεκτς στο μέτρο που καθίστανται επιτυχείς -ξεκινώντας με τη συμμορία Fischer και τους Πράσινους. Το ΚΤΑ, από την άλλη, παρουσιάζει ένα ποπουλιστικό θέατρο δευτέρας διαλογής το οποίο αφορά μόνο την προς τα έξω επίδραση και τα δίκτυα ώστε να επιτύχει εκλογικές επιτυχίες και να καθοδηγήσει όλο και περισσότερες από τις παλιές παρέες σε καλοπληρωμένες ταΐστρες (πάντα παραμένοντας ποπουλιστικό!).

Η διαφορά μεταξύ ποπουλισμού και θεάτρου δευτέρας διαλογής έγκειται ακριβώς στο ανώτατο όριο μισθού που θα πρέπει να επιβάλει σε όλο το Κόμμα, στο στελεχικό δυναμικό του, και πάνω απ’ όλα στο Ίδρυμα το οποίο καταχράται το όνομα της Ρόζας Λούξεμπουργκ για να το παίρνουν στα σοβαρά. Αυτό μπορεί ενεργά να αθροίζεται σε μια αξιοσημείωτη ποσότητα χρήματος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να συνδράμει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν εκπέσει σε δύσκολους καιρούς κατά τη διάρκεια της κρίσης. Μόνο στο Γκρατς πολλά εκατομμύρια ευρώ έχουν ήδη συγκεντρωθεί κατ' αυτόν τον τρόπο. Αν το Κόμμα της Αριστεράς πρόκειται να εισάγει ένα παρόμοιο ανώτατο όριο μισθού για όλους τους αξιωματούχους και εργαζόμενούς του, παρόμοια ποσά θα συγκεντρώνονταν κάθε μήνα τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν έμπρακτα ώστε να παρασχεθεί συγκεκριμένη βοήθεια σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι το έχουν ανάγκη -ας είναι κουζίνες για σούπες ή γεύματα τα οποία τώρα δεν επαρκούν για να ικανοποιήσουν την αυξανόμενη ζήτηση.

Η κριτική εις βάρος του γερμανικού μετα-αριστερού ποπουλισμού που τώρα έχει γίνει σχεδόν ηγεμονική, είναι γι’ αυτό μια κριτική αυτού του θεάτρου δευτέρας διαλογής επιτελούμενου από ηθοποιούς πεινασμένους για εξουσία και έδρες. Μετά από κάποιους μήνες, οι εκλογικές επιτυχίες του ΚΤΑ κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύονται να είναι καταστροφή για όλους όσοι παραμένουν στην αριστερά στη Γερμανία [3].

Αλλά ακόμα και ως μια συνεπής, ειλικρινώς εννοούμενη στρατηγική σαν αυτή που επιδιώκεται από το ΚΚΑ, ο ποπουλισμός πρέπει να υποβληθεί σε ριζοσπαστική, θεμελιακή κριτική καθώς οι βασικές προκείμενές του είναι εσφαλμένες. Η Φωνή του Λαού, Vox Populi, την οποία ο ποπουλισμός επιδιώκει να αρπάξει και να τη μετασχηματίσει σε πολιτική προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα του Λαού, επιτελείται από την ύστερη καπιταλιστική κρισιακή ιδεολογία και από την κοινωνικοποίηση των υποκειμένων στην καπιταλιστική κοινωνία. Τα εσωτερικά συμφέροντα σχηματοποιημένα από τον ποπουλισμό είναι γι’ αυτό μια έκφραση προσκόλλησης σε μια πράξη εσφαλμένης αμεσότητας [4] εν τω μέσω της καπιταλιστικής συστημικής κρίσης -η οποία είναι η ηττημένη μετα-αριστερή απόπειρα να πραγματώσεις πολιτικούς αντικειμενικούς σκοπούς οι οποίοι επιβάλλουν εαυτούς ως “άμεσα” επιφανειακά φαινόμενα (κοινωνικό κράτος, εργασία, κλιματική προστασία, εκδημοκρατισμός κλπ).

Γι’ αυτό ο ποπουλισμός μπορεί μόνο να λειτουργήσει εντός του πλαισίου της λογικής των εσωτερικών καπιταλιστικών συμφερόντων τα οποία είναι υπηγμένα σε μια κρίση (συμπεριλαμβάνουσα) μια διαδικασία διάβρωσης -και απλά παπαγαλίζει τη βάναυση ιδεολογική αυτοεικόνα της κοινωνίας. Η κατευθυντήρια αρχή της ποπουλιστικής πολιτικής γι’ αυτό δεν είναι η τραχιά, άβολη κρισιακή πραγματικότητα, αλλά η εσφαλμένη ιδεολογική ψευδαίσθηση ότι η κρίση παράγει μέσω της διαμεσολάβησης της βιομηχανίας της κουλτούρας με μέσα της Vox Populi επιτελούμενα από τον ύστερο καπιταλισμό. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιβλαβές εν όψει της ραγδαίως εκδιπλούμενης συστημικής κρίσης η οποία έχει εγκολπώσει τα κέντρα του παγκόσμιου συστήματος [5] και που καθιστά μια ριζοσπαστική, μεταμορφωτική κριτική -με όλες τις αντιφάσεις της- εις βάρος της ύστερης καπιταλιστικής κοινωνίας και της επικρατούσας κρισιακής ιδεολογίας, ουσιώδη για επιβίωση -παρά να παπαγαλίζεις όλα αυτά, όπως είναι το χαρακτηριστικό του ποπουλισμού.

Αυτή η καθυπόταξη στις προστακτικές και στους “πρακτικούς περιορισμούς” της προϊούσας κρίσης, εγγενής στον ποπουλισμό, έχει οδηγήσει στην επιβολή ενός κομματικού Ιδρύματος το οποίο έχει αρπάξει το όνομα Ρόζα Λούξεμπουργκ (ΙΡΛ) μέχρι το σημείο της πραγματικής σάτιρας. Στο κείμενο στρατηγικής του με τίτλο Αριστερά Σημεία Πυροδότησης το ΙΡΛ απλά ισχυρίζεται ότι όλα τα θέματα τα οποία αντιφάσκουν προς τη δεξιά, φιλοφασιστική ηγεμονία στην ΟΔΓ και γι’ αυτό “πυροδοτούν” δεξιές αντιδράσεις, θα πρέπει να αποφεύγονται. Μην ανακουνάς τη βάρκα είναι η συμβουλή του καλώς ιστάμενου “Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ”. Ειδικότερα, τα θέματα των προσφύγων και της κλιματικής κρίσης θα πρέπει να αποφεύγονται όσο μέσω αυτών ριψοκινδυνεύουν δυνητικοί ψηφοφόροι (και παρεμπιπτόντως αυτό συνεχίζει να λέει για την τρελή, παλαιοαριστερή πεπατημένη των μισθωτών και των “προλετάριων” ως το “επαναστατικό υποκείμενο” που επί του πρακτέου στη λειτουργία των ως μεταβλητό κεφάλαιο δρουν περισσότερο ως το ύστατο καταφύγιό του, όπως το ΙΡΛ υπαινικτικά παραδέχεται στο δεξιόστροφο “κείμενο στρατηγικής”). [6]

Εσχάτως, ο στόχος είναι να αποφύγουν τη θεματοποίηση της συστημικής κρίσης η οποία κατά το τρέχον διάστημα καταστρέφει τα κοινωνικά και οικολογικά θεμέλια του πολιτισμικού προτσές προκειμένου να παραμείνουν συμβατοί με τις ύστερες καπιταλιστικές πολιτικές. Και το ΚΤΑ κολλάει σ’ αυτή τη γραμμή ανελαστικώς. Είναι πρακτικά μια ιδεολογική διακήρυξη παράδοσης (στον αντίπαλο) με την οποία το ΚΤΑ απλά εισέρχεται στον ποπουλιστικό ανταγωνισμό με το AfD, χωρίς καν να είναι ικανό να διαγράψει μια ενάντια αρχή στη φασιστικοποίηση κατά την έκδηλη κρίση. Άλλα εχθρικά στερεότυπα κατασκευάζονται (μεγαλόσχημοι, πλούσιοι) εναλλακτικές ιστορικές περίοδοι (κατασκευάζονται) ως “Χρυσές Εποχές” (η “κοινωνική οικονομία της αγοράς” του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα) -και στον ίδιο χρόνο, κάθε σημείο ριζοσπαστικής, κατηγορικής κριτικής των εκδιαλυόμενων θεμελίων του ύστερου καπιταλισμού εξαχνίζεται. Φράσεις και πόζες -παίρνουν τη θέση της κριτικής. Γυναίκες και άνδρες προβάλλουν πόζες Τσε Γκεβάρα όταν απαιτούν υψηλότερους φόρους για τους “μεγαλόσχημους”.

 

Κληρονόμοι της Wagenknecht

Λοιπόν, τι θέλει ο νέος γερμανικός αριστερός ποπουλισμός εν τη συνάρθρωση του ΚΤΑ? Θέλει να επιστρέψει στο παρελθόν, πίσω στην κοινωνική οικονομία της αγοράς, στο ρηνανικό καπιταλισμό της ευημερίας της μεταπολεμικής περιόδου. Το κοινωνικό ζήτημα είναι στο κέντρο της ποπουλιστικής προπαγάνδας. Το Κόμμα της Αριστεράς προβάλλει μια πόζα ως ο συνήγορος των τυπάκων απαιτώντας μια επέκταση του κοινωνικού κράτους, υψηλότερους φόρους για τους πλούσιους και ένα μεγαλύτερο ρόλο του κράτους στην κοινωνία -όπως ήταν το θέμα στο οικονομικό θαύμα της ΟΔΓ.

Όχι μόνο στρατηγικά, αλλά και με όρους περιεχομένου ο νέος αριστερός ποπουλισμός κατ’ αυτόν τον τρόπο αποδεικνύεται να είναι αντίγραφο της πολιτικής της Sahra Wagenknecht και των εθνοκοινωνιστικών δυνάμεων που μορφοποίησαν την Ένωση Sahra Wagenknecht (BSW). [7] Η κ. Wagenknecht ρητά μορφοποίησε την παλαβή ιδέα του να είμεθα ικανοί να επιστρέψουμε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα με τα μέσα της ποπουλιστικής πολιτικής στο βιβλίο Ο Αυτοδίκαιος, λίγο πριν τη διάσπαση. [8] Το Κόμμα της Αριστεράς είναι ο ποπουλιστικός κληρονόμος στο διαμετωπικό ποπουλισμό της Wagenknecht επιδιώκοντας αριστερόστροφες συντηρητικές πολιτικές, για να χρησιμοποιήσω την προσφιλή οξύμωρη φράση της Wagenknecht, παρόλο που το ΚΤΑ τουλάχιστον απέχει από το να παπαγαλίζει την οφειλόμενη στην κρίση αύξηση της δυσαρέσκειας, τη ξενοφοβία και το ρατσισμό που χαρακτηρίζουν το BSW.

Και το όλο (θέμα) είναι προφανώς -να επιστρέψουμε γι’ ακόμη μια φορά στην ποπουλιστική ορολογία- ένα απλό ψεύδος και μια απάτη, ένα είδος λαϊκής απάτης η οποία διαπράχθηκε από τους ψευτο-λαϊκούς την οποία το ΚΤΑ επιτελεί με όλη την εσφαλμένη αμεσότητά της. Δεν υπάρχει πισωγύρισμα στην κοινωνική οικονομία της αγοράς, τα ρολόγια δεν γυρνάνε πίσω. Το κρισιακό προτσές ίσταται στην οδό του ποπουλιστικού αναχρονισμού. Η κρίση ως φετιχιστικό προτσές που χωρεί από την περιφέρεια στα κέντρα κατευθυνόμενη από τις εσωτερικές αντιφάσεις του κεφαλαίου είναι τώρα αποδείξιμη. Όλα είναι φανερά -και είναι σχεδόν εντυπωσιακό να βλέπεις τις νοητικές αρθρώσεις τις οποίες η γερμανική μετα-αριστερά ακόμη επιχειρεί να επιτελέσει προκειμένου να αγνοήσει αυτές τις αποδείξεις.

Είναι εμφανές: Οι εμπορικοί πόλεμοι που ο Τραμπ ξεκίνησε, είναι η πολιτική συνέπεια της αποβιομηχάνισης σε μεγάλα τμήματα των ΗΠΑ, στους οποίους το εσωτερικό όριο/εμπόδιο του κεφαλαίου εκδηλώνει εαυτό. [9] Η φετιχιστική αυτο-κίνηση του κεφαλαίου στο συνολικό κοινωνικό επίπεδο που γενικεύεται από τον ανταγωνισμό μεταξύ των υποκειμένων της αγοράς καθίσταται αποδείξιμη στην κλιματική κρίση. [10] Δεν υπάρχει καπιταλιστικό συμφέρον πίσω από το γεγονός ότι ο εξαναγκασμός σε αξιοποίηση θα μετατρέψει ολόκληρες περιοχές του κόσμου σε ακατοίκητες. Η αυτοκαταστροφική μη-λογικότητα της κεφαλαιακής σχέσης που χρησιμοποιεί την εργαλειακή λογικότητα για να μετατρέψει όλο τον κόσμο σε υλικό για το απεριόριστο προτσές αξιοποίησης, είναι αυτοεξηγούμενη όταν κάποιος ρίξει μια προσεκτική ματιά στις παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.

Ουδείς βούλεται μια επανάσταση, δεν υπάρχει επαναστατικό υποκείμενο. Αυτό είναι επίσης εμφανές. Ακόμη κι έτσι, σχεδόν όλα τα τμήματα του πληθυσμού κρατιώνται στις μορφές κοινωνικοποίησής του -το σύστημα απολύεται (κατά κυριολεξία: υπογειοποιείται). Είναι ο καπιταλιστικός εξαναγκασμός για αξιοποίηση, στην αγωνία του, που καλεί το σύστημα σε εξέταση καθώς θραύεται υπό τις αντιφάσεις του -ενώ ο αριστερός ποπουλισμός θέλει να καταστήσει κάθε τι ζήτημα διανομής και προσκολλάται με αντιδραστικό τρόπο σε μια καταρρέουσα κοινωνία. Η δεξιά είναι κατά μία έννοια προοδευτική: θέλει βαρβαρότητα, θέλει κατάρρευση προκειμένου να προσεγγίσει τη φασιστική τρέλα σε μια εκκαθαρίζουσα Θύελλα Ατσαλιού -η ποπουλιστική αριστερά είναι συντηρητική, προσκολλημένη στα ιδεολογικά μεταλλαγμένα Ιδεώδη του οικονομικά θαυματουργού καπιταλισμού.

Όμως, ουδέν κοινωνικό κράτος μπορεί να υπάρξει στον ύστερο καπιταλισμό, επειδή όλη η κοινωνία εξαρτάται στη χύτρα του αξιοποιητικού προτσές, με αρκετά πεζό τρόπο, στη μορφή των φόρων και των μισθών. Οι ηλίθιες ανοησίες του ΚΤΑ περί κοινωνικού κράτους είναι ένα ψεύδος. Όταν το προτσές αξιοποίησης υπόκειται απλά σε στασιμότητα ή καταρρέει, όταν η οικονομία δεν “τρέχει” πια, τότε οτιδήποτε άλλο είναι ανοιχτό σε έκθεση. Η αναδιανομή δεν συμβάλλει όταν η μάζα της εκμεταλλευόμενης εργατικής δύναμης στην εμπορευματική παραγωγή λιώνει, όταν το προτσές της αξιοποίησης καταστρέφει τα οικολογικά θεμέλιά του.

Δεν θα υπάρχει επίσης ειρήνη στον ύστερο καπιταλισμό καθώς οι αυξανόμενες εσωτερικές αντιφάσεις και οικολογικές αναταράξεις αναπόδραστα θα οδηγούν τα κρατικά τέρατα σε εξωτερική επέκταση και πολεμικές περιπέτειες. Ο εξοπλισμός στη δύση δεν είναι μόνο μια αντίδραση στο ρωσικό ιμπεριαλισμό ο οποίος από μια θέση εσωτερικής αστάθειας και γεωπολιτικής ανεπάρκειας έχει ήδη λανσάρει έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στην Ουκρανία. [11] Τα αυξανόμενα σημεία συμφόρησης πηγών και ελλείψεων ακατέργαστου υλικού θα καταστήσουν τους πολέμους λεηλασίας αναγκαίους ξανά εκεί όπου το κεφαλαιακό αξιοποιητικό προτσές με την αστείρευτη πείνα του για πηγές πρέπει να αποκατασταθεί και να διατηρηθεί. Η προσφορά/παροχή μέσων διαβίωσης είναι σε κίνδυνο μεσοπρόθεσμα κάτι το οποίο ήδη αντανακλάται στον αποκρίνοντα πληθωρισμό. Ένας καταστροφικός μεγάλος πόλεμος είναι μόνο ζήτημα χρόνου. Στο σκοτεινό υπάρχον του 21ου αιώνα υπάρχει μόνο πόλεμος.

Η ύστερη καπιταλιστική Δημοκρατία είναι ένα παρελθόν μοντέλο. Στην κρίση φασιστικές τάσεις αναπόδραστα αποκτούν το πάνω χέρι μαζί με την ολιγαρχική σωλήνωση ενός όλο και πιο πολύ αυταρχικού κρατικού λειτουργούντος. Αυτό δεν είναι μελλοντική πρόγνωση, ήδη συμβαίνει: στις ΗΠΑ, σε μέρη της Ανατολικής Ευρώπης, και σε κάποιο εύρος στην ΟΔΓ. Έτι περαιτέρω, ο φασισμός είναι ο υποκειμενικός δρων/πράκτορας της αντικειμενικά ήδη συντελλούμενης συστημικής μεταμόρφωσης σε μετακαπιταλιστική βαρβαρότητα. Η βελτιστοποίηση του προτσές αξιοποίησης πραγματούμενη με δημοκρατική ρητορεία η οποία συνθέτει την Οργουελιανή Ουσία της καπιταλιστικής Δημοκρατίας, κατευθύνεται σε μια αντικειμενική τάση προς την αυτοκαταστροφή μέσα στην έκδηλη συστημική κρίση της οποίας ο φασισμός είναι ο πολιτικός δρων/πράκτορας. [12]

 

Τα Πατήματα των Πατημάτων

Κυριολεκτικά όλοι ξέρουν, ενεργά όλοι υποψιάζονται ότι το σύστημα είναι σε τέλος. Κι όμως ο ποπουλισμός του Κόμματος της Αριστεράς με τα εμφανή παραμύθια του είναι αρκούντως επιτυχής. Οι του ΚΤΑ εξαπατητές του Λαού (πάντα παραμένουν ποπουλιστές!) οι οποίοι υποκρίνονται ότι η συστημική κρίση δεν υπάρχει προκειμένου να ρίξουν σοσιαλδημοκρατική στάχτη στα μάτια των ανθρώπων, απλά επιδιώκουν τα δικά τους εσωτερικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Το ποπουλιστικό ζήτημα του “ποιος ωφελείται” το οποίο αναπόδραστα μετατρέπεται σε Ιδεολογία όταν αναλογίζεται το ανορθολογικό φετιχιστικό κρισιακό προτσές, είναι ολότελα κατάλληλο για την αυτοψία του ποπουλισμού.

Επαναπροσδιορίζοντας το συστημικό ζήτημα ως ζήτημα διανομής απλά διανοίγει μονοπάτια καριέρας στην πολιτική αρένα. Υπάρχει συγκεκριμένη ανάγκη γι’ αυτό. Το ιδεολογικό ταμπού του να πεις με ευκρινή τρόπο τί είναι η αυτοκαταστροφή του συστήματος πρέπει να συντηρηθεί ακόμα και μέσα στην αγωνία του. Ωστόσο, η βάση της καπιταλιστικής παραγωγής Ιδεολογίας, η φυσικοποίηση του καπιταλισμού, δύσκολα μπορούν να συντηρηθούν λόγω των αυξανόμενων αναταράξεων. Οι εσφαλμένες αφηγήσεις του αριστερού ποπουλισμού κατά τις οποίες η υπερβάλλουσα απληστία και η λαγνεία για εξουσία των υποστηρικτών και των μεγαλόσχημων μιας φαύλης τάξεως είναι υπεύθυνες γι’ αυτό, δημιουργούν Ιδεολογικές βαλβίδες οι οποίες εκτονώνουν την πίεση για νομιμοποίηση. Δεν υπάρχει τίποτα που λίγοι νέοι φόροι και οικονομικές αλλαγές προς τον κεϋνσιανισμό μπορούν να επιδιορθώσουν, κατά το εφαρμοζόμενο ψεύδος του αριστερού ποπουλισμού. Η παρόμοια κατά φαινόμενο ριζοσπαστική πόζα, η κούφια φράση, συγκαλύπτει το κενό μεταξύ της κρισιακής πραγματικότητας και των αναχρονιστικών απαιτήσεων του ΚΤΑ.

Οι Πράσινοι έχουν παραλλάξει την εμφανή ματιά στην καπιταλιστική κλιματική κρίση [13] σε μια δέσμευση “Πράσινου Καπιταλισμού”, καθώς το Κόμμα της Αριστεράς κάνει κάτι παρόμοιο σύμφωνα με τα εσωτερικά όρια/εμπόδια του κεφαλαίου [14] και σύμφωνα με τις κοινωνικές συνέπειές τους. Το ΚΤΑ κατ’ αυτόν τον τρόπο προσφέρει εαυτό στις καπιταλιστικές λειτουργούσες ελίτ ως διαχειριστής της κρίσης. Κι αυτό δεν είναι μόνο μεταφορικό, αλλά πολύ συγκεκριμένο -ορατό στον καθένα που θέλει να το δει. Κάθε κατά φαινόμενο ριζοσπαστική φρασεολογία των προβεβλημένων του ΚΤΑ αμέσως εξαϋλώνεται καθώς υπάρχει ακόμα κι η παραμικρή ευκαιρία για συμμετοχή στην πολιτική αρένα.

Το προϊόν του Τικ-Τοκ Heidi Reichinnek, για παράδειγμα, όρμησε στο αντιφασιστικό κύμα οργής στις αρχές του 2025 που πυροδοτήθηκε από το σπάσιμο του ταμπού του τότε πρώτου υποψηφίου του CDU Φρίντριχ Μερτς στη φάση της θερμής εκλογικής εκστρατείας, όταν το CDU πίεσε μέσω της σκλήρυνσης των νόμων περί μετανάστευσης με τις ψήφους του AfD. Εν καιρώ, η πρόεδρος της ομάδας του Αριστερού Κόμματος στο Μπούντεσταγκ είπε ότι ο Μερτς είχε εγκαταλείψει το δημοκρατικό κέντρο και ότι είχε το AfD σε ρυμουλκό. [16] Λίγους μήνες αργότερα, η ίδια Heidi Reichinnek και η κοινοβουλευτική ομάδα της στήριξαν την εκλογή του ίδιου Φρίντριχ Μερτς ως Ομοσπονδιακού Καγκελαρίου που διέπραξε το μέγιστο φασιστικό “σπάσιμο του ταμπού” στη γερμανική μεταπολεμική ιστορία. [17] Αυτό συνοδεύθηκε από πιο οικτρές φράσεις: “Τέλειωνε το χάος”, “πάντα νά ‘σαι έτοιμος”, “για το καλό της χώρας και των ανθρώπων”, πάντα “Συνεργασία πιθανή”. Η Reichinnek μπορεί απλά να στηριχθεί στο γεγονός ότι η ανάκληση του πλήθους των ΤικΤοκ οπαδών της πρέπει να μετρηθεί σε δευτερόλεπτα.

Για ποιο λόγο το KTA στήριξε την πρώιμη εκλογή του πατήματος Μερτς? Για ποιο λόγο τα μέλη του ΚΤΑ στο Μπούντεσταγκ αποτελεσματικά δρουν ως πατήματα των πατημάτων? Για να εκδηλώσουν την αξιοπιστία τους στην πολιτική αρένα, να αποδείξουν ότι μπορούν να είναι ένας αξιόπιστος εταίρος στη “Συνεργασία” στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης. Και αυτή η απόφαση του ΚΤΑ να μην σταθεί στο δρόμο του γερμανικού φιλοφασισμού εκτιμάται επίσης εντός στενών ορίων. Η απόφαση του CDU περί ασυμβατότητας με το ΚΤΑ έχει ληφθεί, και η FAZ, ως ένα είδος υστεροκαπιταλιστικής Ιζβέστιας, οιονεί το κεντρικό όργανο της λειτουργούσας ελίτ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, είχε πρωτοσέλιδο με την εκλογή του Καγκελαρίου ότι το “Αριστερό Κόμμα” δεν ήταν πια “ταιριαστό με την εικόνα του εχθρού”. [18] Ο δρόμος προς την κανονικοποίηση, στην τακτική συμμετοχή έχει στρωθεί από όταν εξελέγη ο Καγκελάριος -τα αντιφασιστικά προεκλογικά συνθήματα του ΚΤΑ ήταν η οπορτουνίστικη θυσία την οποία το Κόμμα που μεγάλωσε τη Wagenknecht, ήτο μονάχα πρόθυμο να κάνει.

Οι ηγετικές κλίκες του ΚΤΑ -για να παραμείνουμε στην ποπουλιστική ορολογία- σχηματίζουν ένα κενό από ευτελείς φράσεις και συκοφαντίες προς τις λειτουργούσες ελίτ όποτε αυτό είναι πιθανό. Και αυτό το μετα-αριστερό απαράδεκτο δεν θέλει κάτι άλλο από το “να κάνει πολιτική” η οποία προσανατολίζεται σε τακτικές, χυδαίες στρατηγικές κρίσεως. Το αντιδραστικό κρατικό φετίχ το οποίο διακρίνει/σχηματίζει ένα ευρύ κομμάτι των γερμανικών παλαιών αριστερών (μορφών) οικοδομεί τον τέλειο ιδεολογικό αναβατήρα για καριερίστικα σχέδια στη διαχείριση της κρίσης καθώς το κράτος μετακινείται σε μια κεντρική οικονομική θέση εντός των έκδηλων κρισιακών φάσεων προκειμένου να υποστηρίξει την τραυλίζουσα μηχανή αξιοποίησης.

 

Δυσλειτουργικός Υπεροπορτουνισμός

Εν τούτοις, όπως προαναφέρθη, υπάρχουν αυστηρά όρια στη συμμετοχή του ΚΤΑ. Ως ανταπόδοση για την κοινοβουλευτική λειτουργία του ως πάτημα για το Μερτς η ομάδα ΚΤΑ προσδοκούσε όχι μόνο την “κανονικοποίηση” των σχέσεών της με το CDU, αλλά και σε μια έδρα στην Επιτροπή Μυστικών Υπηρεσιών. Η Χάιντί μας που το έκανε όσο πιο γρήγορα γινόταν να εκλέξει έναν καγκελάριο που είχε “το AfD στη ρυμούλκα” προκειμένου “να εμποδίσει το χάος” στη Γερμανία, ήθελε να είναι σε αυτήν την Επιτροπή για ένα μόνο λόγο: να αποδείξει την αξιοπιστία της “για το καλό της χώρας” κλπ, κλπ. Λοιπόν, αυτό ήταν πολύ υπερβολικό για τη μπάντα του CDU και του SPD. Ο ήδη οικτρός υπολογισμός του να εισέλθεις σε μια επιτροπή μυστικών υπηρεσιών μέσω της εκλογής Καγκελαρίου δεν δούλεψε καθώς η Reichinnek απέτυχε να αποκτήσει την αναγκαία πλειοψηφία τον Ιούνιο. [19]

Αλλά αυτό δεν καθορίζει τη μανία οπορτουνίστικης συμμετοχής των πεινασμένων για εξουσία σνομπαριών της μεσαίας τάξης με προλεταριακές υπεκφυγές που συνιστούν την πλειοψηφία των δικτύων των παλιοκαραβάνων του ΚΤΑ -απεναντίας. Ο οπορτουνισμός κλιμακώνεται σε υπεροπορτουνισμό, πάει παραπέρα, γίνεται δυσλειτουργικός, τραβάει το δρόμο του, αρνείται τον εαυτό του, και πάει λέγοντας. Είναι οπορτουνισμός δίχως οπορτουνιστική περίσταση, δίχως Ευκαιρία, η οποία κυριολεκτικά παίρνει τον έλεγχο των παραβιαστικών μηχανών στην κορυφή του ΚΤΑ: Ουδείς το απαίτησε απ’ αυτήν, δεν υπήρχαν κυβερνητικές συμμετοχές εν όψει, κι όμως η Ines Schwerdtner, η επιβολή στην κορυφή του “Αριστερού Κόμματος” απαίτησε μια αύξηση στην ηλικία συνταξιοδότησης τον Αύγουστο 2024 χωρίς να εκφράσει τις συνήθεις “ανησυχίες”. [20]

Αυτό ήταν ένα ποπουλιστικό κεφαλαιώδες σφάλμα διαπραχθέν από αυτήν άνευ αιτίας, με την κ. Schwerdtner απλά να λέει την αλήθεια: όχι για την ηλικία συνταξιοδότησης, αλλά για το χαρακτήρα του “αριστερού ποπουλισμού” του ΚΤΑ το οποίο απλά ψεύδεται στους ανθρώπους. Όπως προείπα: Δεν πιστεύουν στην κοινωνική δημαγωγία την οποία εκστομίζουν σε καιρούς συστημικής κρίσης. Οι ποπουλιστές του ΚΤΑ ψεύδονται, δεν είναι άγνοια. Η Κυρία Schwerdtner απλά ήθελε να είναι τμήμα της αντιδραστικής συζήτησης επί των στρατηγικών διαχείρισης της κρίσης προκειμένου να σηματοδοτήσει την “κυβερνησιμότητά” της. Κι αυτό αντιφάσκει όχι μόνο στην αναχρονιστική κοινωνικοκρατική ρητορική του ΚΤΑ, αλλά επίσης στο ποπουλιστικό πιστεύω και στις τακτικές της κοινωνικής δημαγωγίας η οποία στηρίζεται σε μειλίχιους ανθρώπους, μέχρι να είσαι στην εξουσία -μόνο τότε για να ξεχάσεις τις υποσχέσεις σου και να προδώσεις τους ψηφοφόρους. Η Schwerdtner επισημείωσε το στόχο και έπρεπε να ανακληθεί, [21] παρόλο που το ΚΤΑ μπορεί προφανώς να βασίζεται στη λίγη προσοχή που εδόθη από τις Ταξιαρχίες του Reddit και του ΤικΤοκ.

Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, πράγματι. Το ΚΤΑ ήδη σκόνταψε επί του δυσλειτουργικού υπερ-οπορτουνισμού του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας 2021. Ο Dietmar Bartsch, ο επικεφαλής υποψήφιος του Κόμματος εκείνου του καιρού ο οποίος γονάτισε ευλαβικά προ του Wolfgang Schäuble [22] δήλωσε ότι το περισσότερο του επώδυνα διαπραγματευθέντος εκλογικού προγράμματος ήτο ανάξιο, κατά τη διάρκεια της θερμής εκλογικής εκστρατείας, επειδή οι ανταγωνιστές του έκαναν κριτική. Κατά την κριτική του SPD και των Πρασίνων σε μια σειρά προγραμματικών σημείων ο Bartsch πέταξε πέρα ένα καλό μέρος του προγράμματος του Κόμματος προκειμένου να εκδηλώσει την ικανότητα του Κόμματος να κυβερνήσει εν τω μέσω της εκλογικής εκστρατείας -αντί να κάνει έτσι όπως είθισται σε κάθε άλλο κόμμα, μόνο εν όψει της περίστασης πιθανών συνεργασιών μετά τις εκλογές. [23] Παρά την αλλαγή στην ηγεσία, το περισσότερο της παλιάς αριστεράς έχει παραμείνει οπορτουνιστικό. Ο υπερ-οπορτουνισμός μπορεί να προσδιορισθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ως δίψα για εξουσία και καριερίστικη πρόοδο που ίσταται στο δικό της δρόμο.   

Η προλεταριακή υπεκφυγή του “Αριστερού Κόμματος” είναι επιδεικτικά εκδήλωση της αγάπης τους για την εργατική τάξη, για τους μισθωτούς, είναι μια ιδιοτροπία για τις σνομπαρίες της μεσαίας τάξης που συνθέτουν την ηγεσία του ΚΤΑ. [24] Το εσωτερικό καπιταλιστικό συμφέρον αυτών των μισθωτών που ο ψευδο-ποπουλισμός ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει, θα προδοθεί με την πρώτη ευκαιρία. Ουδέν ζήτημα. Ο εργατικός έρωτας της Κυρίας Schwerdtner πάει τόσο μακριά που θα ήθελε να δει τον εργασιακό βίο να επιμηκύνεται -αφής στιγμής η ίδια η Κυρία Schwerdtner δεν έχει ανάγκη να δουλέψει, φυσικά. Κατόπιν όλων αυτών, γιατί δε θά ‘πρεπε να εφαρμόσουμε τις ίδιες ποπουλιστικές κατηγορίες εις βάρος της Κυρίας Schwerdtner όπως κάνει με τους πολιτικούς αντιπάλους της? [25] Να αξιολογήσεις τη Schwerdtner επί της ιδίας της εργατικής ιδεολογίας της: εδώ έχουμε μια σνομπαρία μεσαίας τάξης που δεν έχει ποτέ δουλέψει, να απαιτεί ότι ο εργασιακός βίος πρέπει να επεκταθεί ώστε αυτή να μπορεί να παρέχει τα πολιτικά κλισέ της με δουλειές και χρήματα όσο το δυνατό πιο γρήγορα.

Και δεν είναι σύμπτωση ότι το κατεξοχήν γερμανικό φετίχ της εργασίας που η Κ. Schwerdtner επιθετικά προπαγανδίζει, βρίσκει εαυτό στο κέντρο αυτού του ποπουλιστικού σπασίματος του ταμπού που παρέχει μόνο μια έκλαμψη μιας πιθανής συμμετοχής στην κυβέρνηση από αυτό το ανοργάνωτο στράτευμα. Το κρατικό φετίχ της γερμανικής παλαιάς αριστεράς εντός και πέριξ του ΚΤΑ -που επανισχυροποιήθηκε από τις τάσεις της αντικειμενικής κρατικοκαπιταλιστικής κρίσης- συμπληρώνεται/ολοκληρώνεται από τη γερμανική εργασιακή ηθική. Είναι ένα προϊόν της φθοράς της πεποίθησης της παλαιάς αριστεράς στο προλεταριάτο ως “επαναστατικό υποκείμενο”, ως επίσης ένα κεντρικό Ιδεολόγημα της ύστερης καπιταλιστικής κρισιακής Ιδεολογίας, όπου το KTA συνάπτεται.

Η εργασία, ωστόσο -αφήνοντας στην άκρη το ποπουλιστικό σκουπιδαριό- είναι η υπόσταση του κεφαλαίου. Η τακτική υστερία περιλαμβάνει την εργασία, η αδιάκοπη δημεγερσία εναντίον όλων οι οποίοι δεν συμβάλλουν στο αξιοποιητικό προτσές, είναι εξωτερικεύσεις της κρίσης του ίδιου του αξιοποιητικού προτσές που οδηγεί εαυτό στην αυτοκαταστροφή. Αυτό λόγω του ότι σε καιρούς κρίσης η δυνητικά δολοφονική εμμονή με την εργασία εκδηλώνει εαυτό ξανά και ξανά οδηγώντας σε εξαναγκασμένη εργασία και εξαθλίωση -ακόμα και στον 21ο αιώνα. [26] Όλα πρέπει να καταστούν εργασία επειδή η ίδια η εργασία πέφτει. [27] Το ΚΤΑ με το ποπουλιστικό μίσος του για τους “προσοδούχους” και τα “παράσιτα” το οποίο υποφέρει κάθε ριζοσπαστικής κριτικής, είναι μόνο ένα αριστερό ρεύμα της ιδεολογίας της κρίσης.

 

Η οπισθοχωρητική λαγνεία για αυτο-εξαπάτηση

Το ΚΤΑ μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοηθεί ως μετα-αριστερή μορφοποίηση: αυτοί είναι οπουρτουνιστές βάρβαροι που μάχονται στα συντρίμμια των παρελθουσών χειραφετητικών προσπαθειών. Το έμπρακτο διακαπιταλιστικό συμφέρον που οδηγεί αυτές τις ποπουλιστικές κλίκες, υλικοποιείται έτσι σε μορφές όπως η Schwerdtner ή η Reichinnek: αυτό είναι η πανικόβλητη εξώθηση να βρεις μια άκρη στη διαχείριση της ύστερης καπιταλιστικής κρίσης προκειμένου να γίνεις το υποκείμενό της. Αυτό επίσης εξηγεί τη δυσλειτουργική τάση προς τον υπερ-οπορτουνισμό -ο χρόνος τελειώνει, και η συστημική κρίση την οποία τέτοιοι οπορτουνιστές εσφαλμένως σκιαγραφούν ως κρίση αναδιανομής, προχωράει αδυσώπητα. Κι αυτοί νομίζουν ότι ο χρόνος τελειώνει σχετικά μ’ αυτούς για “βρουν μια μεριά”. Ως αποτέλεσμα, δύσκολα δεν υπάρχουν ταμπού ακόμη και χωρίς ικανοποίηση: πατήματα φτιάχτηκαν για την Καγκελαρία, υποσχέσεις για κοινωνικό κράτος αθετήθηκαν κλπ. Η γελοιότητα του να απαιτείς περιθωριακές βελτιώσεις σε ένα σύστημα σε ανοιχτή διάλυση εν τω μέσω μιας έκδηλης κοινωνικο-οικολογικής συστημικής κρίσης είναι ενεργά εμφανής.   

Αλλά αυτό δεν εξηγεί την αποδείξιμη δημοφιλία του ψευδο-ποπουλισμού του ΚΤΑ, που επί του πρακτέου έχει γίνει από καιρό ηγεμονική στη γερμανική μετα-αριστερά. Η υποκρισία της είναι αποδείξιμη: Οι μετα-αριστεροί ποπουλιστές της Γερμανίας ασκούν πολεμική κατά των φασιστικών πατημάτων για να στρώσουν το δρόμο στη νέα Καγκελαρία λίγους μήνες μετά: εμπλέκονται σε κοινωνική δημαγωγία, την οποία ύστερα αρνούνται χωρίς κανένα οπορτουνίστικο κίνητρο απαιτώντας μια αύξηση στο εργασιακό βίο. Αυτά τα ποπουλιστικά ψεύδη τα οποία εύκολα μπορούν να εκτεθούν, εντούτοις βρίσκουν ευήκοα ώτα και δεκτικούς εγκεφάλους. Πολλοί παλιοί αριστεροί και πλατιά στρώματα του πληθυσμού απλά θέλουν να εξαπατηθούν. Υπάρχει μια εξαπλωμένη λαγνεία για αυτο-εξαπάτηση η οποία δεν μπορεί να εξηγηθεί απλά μέσω της δημαγωγίας ή της ελπίδας των οπαδών για μια ζεστή γωνιά στη διαχείριση της κρίσης. Αυτή η ψευδο-ποπουλιστική ρυπαρότητα είναι τόσο πετυχημένη επειδή απευθύνεται σε μια εξαπλωμένη, ανορθολογική ανάγκη η οποία είναι αχαλίνωτη στην έκδηλη κρίση του συστήματος.

Αυτή η ανορθολογική, σκοτεινή ανάγκη που καταλαμβάνει τις μάζες εν όψει του πλήρως εκδηλούμενου ανορθολογισμού του κεφαλαίου, φωτίζεται καλύτερα μέσω της έννοιας της οπισθοχώρησης. Η αγωνιώδης αναστροφή σε προγενέστερα στάδια εξέλιξης συχνά χρησιμοποιούμενη για τη νοσηλεία τραυματικών εμπειριών, αποκρίνεται σε ποικίλα αντανακλαστικά της διαχείρισης της ιδεολογικής κρίσης μέσα στην σε αποσύνθεση πολιτική σφαίρα. Σε αυτή τη μαγική σκέψη η παγκόσμια κρίση του κεφαλαίου απαγορεύεται, καθιστώντας την πρόσληψη, τον αναστοχασμό και τη συζήτηση (περί αυτής) ταμπού. Πιο συγκεκριμένα αυτό εκδηλώνει εαυτό στην πάλη της μετα- και παλαιάς αριστεράς ενάντια στη ριζοσπαστική θεωρία της κρίσης. Ένα είδος ταμπού καθιδρύεται, μια εξαναγκασμένη απροθυμία περί του γνωρίζειν η οποία εν όψει της έκδηλης κρίσης και του ανοιχτά προφανούς φετιχισμού του κεφαλαίου [28] αυξανόμενα μετατρέπεται σε κάτι γελοίο: όταν για παράδειγμα νέα μέλη του ΚΤΑ απαιτούν “δικαιοσύνη στην κλιματική κατάρρευση” [29] ή όταν αριστερόστροφοι Γερμανοί κωμικοί απευθύνουν τελεσίγραφα σε δισεκατομμυριούχους [30] ώστε να βάλουν τέλος στην κρίση, ενώ αυτό γίνεται καθώς έχουν ήδη χτισμένα τα καταφύγιά τους. [31]

Η μετα-αριστερή οπισθοχώρηση που καθοδηγεί τον ποπουλισμό του ΚΤΑ και το σε αποσύνθεση BSW, σχετίζεται με ρητά αντιδραστικές προσδοκίες της δεξιάς που επίσης μπορούν να εκφρασθούν συγκεκριμένα στις διαμετωπικές απόπειρες των προσφάτων χρόνων. [32] Αλλά αυτά τα ενσυνείδητα και ασυνείδητα κρισιακά αντανακλαστικά πάνε πιο πέρα από μια απλή πολιτική διάσταση. H κρίση του κεφαλαίου επίσης επιδρά σε υποκείμενα των οποίων η συγκρότηση και κοινωνικοποίηση σχηματίστηκε από τον ύστερο καπιταλισμό. Αυτό που το κεφάλαιο κάνει στους μισθωτούς, στη συγκρότησή τους ως υποκείμενα, ως πολίτες του κράτους και υποκείμενα της αγοράς, είναι στο όριο της διάλυσης. Κι αυτό είναι προς το οποίο η οπισθοχώρηση θέλει να υπεκφύγει, στην ύστερη καπιταλιστική ταυτότητα η οποία παρεμπιπτόντως εξηγεί επίσης την αχαλίνωτη ταυτοτική μανία η οποία είναι απλά μια έκφραση των διαλυόμενων ταυτοτήτων. Όταν όλα είναι σε μια κατάσταση διάλυσης, όταν τα πράγματα είναι ρευστά, τα υποκείμενα υπεκφεύγουν σε αυτό το οποίο διαθέτουν ακόμη -στην αποκτηθείσα μέσω της κοινωνικοποίησης ταυτότητά τους, ακόμα κι αν αυτό είναι επίσης διαβρωτικό.

Η ριζοσπαστική θεωρία της κρίσης και η αποτελεσματική μεταμορφωτική πράξη, η απόδραση από το καπιταλιστικό κλουβί της σκέψης, αυτό αθροίζεται σε μια αναγκαία και επώδυνη ρήξη προς την ταυτότητα. Και είναι ακριβώς αυτή η ρήξη προς το κεφάλαιο που η παλαιά αριστερά αρνείται να κάνει, όπως ο θεωρητικός της κρίσης Robert Kruz ήδη εξήγησε στην εκ μέρους του εξέταση της αντι-γερμανικής Ιδεολογίας στις αρχές του 21ου αιώνα:

„Η επικείμενη κατηγορική ρήξη θα ήταν μια τόσο επώδυνη ταυτοτική ρήξη ώστε η εκπνοή του παλιού παραδείγματος κριτικής συνίσταται κύρια από αποφευκτικές στρατηγικές σχετικά με αυτό”. [33]

Ο μετα-αριστερός ψευδο-ποπουλισμός του ΚΤΑ κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν είναι μόνο ένα οπορτουνιστικό καριερίστικο σχέδιο σε μια εποχή ανοιχτής κρίσης διαχείρισης, αλλά επίσης δομεί επ' αυτής της ασυνείδητης κρισιακής τάσης προς την οπισθοχώρηση, επί του φόβου των υποκειμένων για “απώλεια του εαυτού”, και πάει λέγοντας. Είναι επίσης ένας ποπουλισμός των διανοητικά ενδεών για να το θέσουμε με ποπουλιστικό τρόπο. Ο Robert Kurz μίλησε ρητά περί “μιας αντιδραστικής προσμονής για μια επιστροφή στα παλιά οικεία μοτίβα ερμηνειών” σε “πλατιά κομμάτια της αριστεράς”. Η αναχρονιστική ρητορεία περί κοινωνικού κράτους, το τύπου ζόμπι ξαναγύρισμα του αντιιμπεριαλισμού στη μορφή του μετα-αποικιασμού, το παίνεμα στη σκληρή δουλειά εν όψει των επικείμενων εγχειρημάτων ΑΙ-εξορθολογισμού, [34] η γελοία πολεμική περί παρασίτων και μεγαλόσχημων στην έκδηλη κλιματική κρίση, απευθύνεται σε αυτή την ανάγκη οπισθοχώρησης ανάμεσα στους παλιούς αριστερούς που δεν έχουν εισέτι αποσκιρτήσει ανοιχτά προς την αντίδραση.

Η ποπουλιστική επιθυμία για οπισθοδρόμηση σε μια ιδεατή κοινωνική οικονομία της αγοράς είναι μόνο μια μετα-αριστερή έκφραση αυτής της γενικής τάσης προς την οπισθοχώρηση, όπως απλουστεύθηκε από την Wagenknecht. [35] Είναι κυριολεκτικά μια “αποφευκτική στρατηγική”, όπως το έθεσε ο Kurz. Ή, για να το θέσω αλλιώς: η ταυτοτική παρανόηση είτε γειώνεται εθνικά είτε θρησκευτικά είναι μια έκφραση της υπεκφυγής προς την ύστερη καπιταλιστική κοινωνία που μορφοποίησε αυτές τις ταυτότητες μέσω της κοινωνικοποίησης.

Κι όμως, αυτή η οπισθοχωρητική αναχώρηση στην ταυτοτική παρανόηση και την αψηφισιά του ταξικού αγώνα δε θα σταματήσει τη φετιχιστική πόρευση προς την κρίση. Κάθε μέρα ο ανοιχτός κρισιακός φετιχισμός ρίχνει κι από ένα χτύπημα στους wannabe ταξικούς μαχητές οι οποίοι μπορούν μόνο να οσμίσουν φαύλα καπιταλιστικά συμφέροντα παντού. Είναι φανερό ότι η αυξανόμενη κλιματική καταστροφή, για παράδειγμα, απειλεί επίσης να βάλει τέλος στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Η κρίση θα συνεχίσει να εκδηλώνεται στις οικολογικές και οικονομικές διαστάσεις της, ακόμα κι αν η στενομυαλιά του ποπουλισμού και της παλαιάς αριστεράς αποκρύπτουν ή περιθωριοποιούν τη ριζοσπαστική θεωρία της κρίσης. Η φετιχιστική πραγματικότητα της κρίσης δεν μπορεί να εκφοβισθεί.

Η κατηγορική ρήξη που ο Robert Kruz προέβλεψε στο βιβλίο του “Η αντι-γερμανική Ιδεολογία” είναι τώρα ψηλά στην ημερήσια διάταξη. Όχι επειδή τα αγωνιώδη και ψευδαισθησιακώς ταυτοτικά υποκείμενα της αγοράς το θέλησαν, αλλά επειδή αναπόδραστα θα λάβει χώρα κατά την πορεία της επικείμενης συστημικής μεταμόρφωσης:

“Η ιστορική ημερήσια διάταξη περιλαμβάνει την κατηγορική ρήξη με τις βασαλικές μορφές του συστήματος σύγχρονης εμπορευματικής παραγωγής ως τέτοιες, όπως προαναγγέλθηκε από την έννοια της αξιακής κριτικής: στην κεφαλαιακή σχέση πρέπει θεμελιακά να της ασκηθεί κριτική ως αξιακή κοινωνικοποίηση. Αν ύστερα από το γκρέμισμα του κρατικού σοσιαλισμού, του εργατικού κινήματος και του παραδοσιακού μαρξισμού επρόκειτο να υπάρξει μια ανανεωμένη θεωρητική και πρακτική κριτική του κυρίαρχου παγκόσμιου συστήματος, της οικονομικής τρομοκρατίας του, των κοινωνικών αυθαιρεσιών του και των καταστροφικών διαδικασιών του, τότε αυτή η κριτική πρέπει να γίνει πιο ριζοσπαστική: αυτό, σε αντίθεση με προγενέστερα αριστερά παραδείγματα, πρέπει να πάει βαθύτερα, στις ρίζες και στην κατηγορική γείωση της εμπορευματικά παράγουσας νεωτερικότητας. Αυτό περιλαμβάνει μια κριτική της φετιχιστικής μορφής του υποκειμένου και του συμφέροντος, της “αφηρημένης εργασίας” και της δημοκρατικής δικαιικής μορφής: όλα εκ των οποίων είναι βοημικά χωριά για τη θνήσκουσα συνείδηση του κατηγορικά εμμενούς εργατικού κινήματος του μαρξισμού. Από όταν κάποιος ήταν ο ίδιος ένα εγγενές κομμάτι της ιστορίας της καπιταλιστικής νεωτερικοποίησης, κάποιος δεν δύναται και δεν βούλεται να αποσπάσει εαυτόν από την εμπορευματικά παράγουσα νεωτερικότητα”. [36]   

Παρά τις προελαύνουσες δυναμικές της κρίσης, ουδέν έχει αλλάξει αναφορικά με αυτό κατά τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Αυτή η παλαιά αριστερά επιδραστικά συγκροτεί τον κεντρικό οξυρρυγχικό παράγοντα στην εγκαθίδρυση μιας ριζοσπαστικής συνείδησης περί κρίσης που θα μπορούσε να αναπτυχθεί μόνο εντός της πολιτικής αριστεράς. Πουθενά δεν είναι αυτό τόσο ευκρινές όσο στα παρακμιακά προϊόντα του “κρατικού σοσιαλισμού, του εργατικού κινήματος και του παραδοσιακού μαρξισμού” τα οποία έχουν λάβει την ποπουλιστική συνάρθρωση του ΚΤΑ -είναι σάρκα από την ιδεολογική σάρκα του κεφαλαίου, το ύστατο καταφύγιο στην σε αποσύνθεση αριστερά, και πάει λέγοντας, η οποία αποπειράται να καταπιέσει κάθε χειραφετητική ώθηση. Οπορτουνιστικός υπολογισμός, παλαιοαριστερή στενομυαλιά και γενική οπισθοχώρηση πάνε χέρι-χέρι εδώ.

Ειδικά, ενάντια στο φόντο της αναπόδραστης συστημικής κρίσης που αναγκαία θα οδηγήσει σε μια ανοιχτού τύπου συστημική μεταμόρφωση, αυτός ο μετα-αριστερός “ταυτοτικός ποπουλισμός” έχει μια καταστροφική επίδραση. Χειραφέτηση στην κρίση [37] μπορεί να είναι μόνο ένα αποτέλεσμα μιας συνειδητά διεξαγόμενης πάλης για μεταμόρφωση. Ο Robert Kruz ξανά στην “Αντι-γερμανική Ιδεολογία”:

“Μα αυτό είναι ακριβώς γιατί η κρίση οδηγεί σε τίποτε άλλο παρά σε κρίση, στην αποτυχία του κεφαλαίου να λειτουργήσει, και όχι στο τέλος του κεφαλαίου ως κοινωνικής σχέσης, όπως αυτό κατά συνέπεια εσφαλμένως έχει εκληφθεί στους εγκεφάλους των ανθρώπων. Η κρίση γι’ αυτό ουδέποτε αντικαθιστά τη χειραφέτηση, τη χειραφετητική κοινωνική κίνηση, ακριβώς επειδή είναι καθαρά αντικειμενική. Βέβαια, ουδεμία φυσικά αυτοματική, αντικειμενική χειραφέτηση υπάρχει: αυτό θα ήτο αντίφαση εν τοις ιδίοις όροις. Και γι’ αυτό είναι ολότελα ανοιχτό πως οι άνθρωποι θα αντιδράσουν στην κρίση και στην κατάρρευση. Στην αντικειμενικότητά του, το απόλυτο εσωτερικό όριο/εμπόδιο του κεφαλαίου μπορεί να γίνει μια εξωτερική συνθήκη για τη χειραφέτηση ως επίσης για κοινωνική μετάπτωση σε βαρβαρότητα την οποία ο καπιταλισμός πάντοτε έφερε εντός του ιδίου ως δυνητικότητα και ως εκδήλωση”. [38]

Η οπορτουνιστικά κινούμενη, οπισθοχωρητική στενομυαλιά η οποία προπαγανδίζεται από το ΚΤΑ εντός της φθίνουσας γερμανικής αριστερής πτέρυγας [39] κατ’ αυτόν τον τρόπο φράζει αντικειμενικά την αναγκαία “κατηγορική ρήξη με τις βασαλικές μορφές του συστήματος σύγχρονης εμπορευματικής παραγωγής” όπως το θέτει ο Kurz. Αυτή η κατηγορική ρήξη, ωστόσο, θα ήτο μια προϋπόθεση για μια “χειραφετητική κοινωνική κίνηση” που συνειδητά θα οδηγούσε κοινωνικούς αγώνες ως τμήμα μιας αντικειμενικά επικείμενης μεταμορφωτικής πάλης [40].

Λέγοντας αυτό όπως είναι -καθαρά και δημόσια σκιαγραφώντας την κρίση και την αναγκαιότητα ξεπεράσματος του κεφαλαίου προκειμένου να επιβιώσεις- φαίνεται δύσκολα κατανοητό πια στον ποπουλιστικό βούρκο ο οποίος εξαπλώνεται στα απομεινάρια της αριστεράς εν όψει της καταστροφικής νίκης του ΚΤΑ [41]. Αντί για ριζοσπαστική κριτική της αφρίζουσας ταυτότητας και της εργασιομανίας οι οποίες είναι μόνο εκφράσεις της κρίσης της εργασίας και του υποκειμένου της αγοράς, αντί για συνειδητή προοδευτική έρευνα για χειραφετητικά μονοπάτια για το μετασχηματισμό, το ΚΤΑ παγιώνει μια οπισθοδρομική φάρσα η οποία είναι ενεργά εμφανής στην οπισθοχωρητική υποκρισία της. Περιστασιακά το ιδεολογικό-ταυτοτικό μπλοκ του ΚΤΑ εκτείνεται όχι μόνο στο τοπίο των αριστερόστροφων μέσων τα οποία ευρέως έχουν μπει εντός γραμμής, αλλά και σε αριστερόστροφα φόρουμ συζήτησης και σε κοινωνικά δίκτυα τα πλείστα εκ των οποίων διευθύνονται από ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν επειδή πληρώνονται από το ΚΤΑ -όπως κοινοβουλευτικοί βοηθοί, εργαζόμενοι του κόμματος, εθελοντές, εσωτερικοί κλπ. Η θεμελιακή ριζοσπαστική ρητορική, η κατάληψη των χειραφετητικών δρόμων εκτός της επικείμενης καταστροφής περικόπτονται (λογοκρίνονται) εκ βαθέων.

Η χειραφέτηση απαιτεί μια ριζοσπαστική, κατηγορική ρήξη προς την αξιακή κοινωνικοποίηση, εξ ίσου ιδεολογικά και ταυτοτικά, ως προϋπόθεση για χειραφετητική μεταμορφωτική πράξη -ακριβώς επειδή η αξιακή κοινωνικοποίηση θραύεται ένεκα των αντιφάσεών της. Η οπισθοχώρηση, το βολικό οπορτουνιστικό μονοπάτι του ΚΤΑ, από την άλλη, λειτουργεί ως μία απ’ τις έδρες γενίκευσης της φασιστικοποίησης. Ο φασισμός είναι ένας εξτρεμισμός του κέντρου ο οποίος καθοδηγεί στα άκρα ακριβώς αυτό που βρίσκει στο κέντρο με όρους ιδεολογίας και ταυτότητας, ως αντίδραση στην κρίση.

Αυτή η οπισθοχωρητική ανοιχτότητα στη δεξιά που οδήγησε την Wagenknecht να εγκαταλείψει το εθνοκοινωνιστικό κόμμα (βλ. την προ ημερών αποχώρηση της Sahra από το BSW και τις αποχωρήσεις στο Βρανδεμβούργο) μπορεί κατά την τρέχουσα περίοδο να εκδηλωθεί καλύτερα υπό συγκεκριμένους όρους από το μεγαλύτερο ποπουλιστικό κούφιο κέλυφος του ΚΤΑ [42] από τον ηγέτη του Κόμματος Jan van Aken. O Van Aken έχει αναπτύξει ένα συνήθειο του να έχει αφίσες φτιαγμένες για τον ίδιο προκειμένου να πουλήσει τον εαυτό του ως βήμα του Λαού σε ποπουλιστικό στυλ. [44] Σα μεγεθυντικός φακός αυτό δείχνει τη δεξιόστροφη, ασυγκράτητη σύνοψη μιας απλουστευτικής κριτικής του καπιταλισμού: οι έπαινοι για τη σκληρή δουλειά που “διατηρεί τη χώρα να τρέχει” πάνε χέρι-χέρι με την προσωποποίηση της κρίσης σε μια “κλίκα εκατομμυριούχων”. Και παρομοίως με το συμπρόεδρό του, μπορεί να ειπωθεί για τον κύριο van Aken ότι εδώ είναι κάποιος που κρώζει τους επαίνους της δουλειάς και που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να καταβάλει δουλειά σε βάθος κατά την ποπουλιστική σημασία.

Όπως προαναφέρθηκε, η εργασία συγκροτεί την υπόσταση του κεφαλαίου -η εξαπλωνόμενη εργασιακή υστερία η οποία γι’ ακόμη μια φορά αυξάνει την εξαναγκασμένη εργασία στην ΟΔΓ, είναι μια έκφραση της κρίσης του κεφαλαίου, που, με την επικείμενη ώθηση ΑΙ-εξορθολογισμού απειλεί να απαλλάξει τελικά τον εαυτό του από την υπόστασή του. [45] Η χειραφετητική πράξη θα συνίστατο στην πάλη για το τέλος της εξαναγκασμένης εργασίας και της ενεργοποίησης της αυτοματοποίησης σε μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία απελευθερωμένη από το φετιχισμό. Η γερμανική εργασιομανία η οποία κλιμακώθηκε κατά τη διάρκεια της πιο πρόσφατης σοβαρής συστημικής κρίσης εντός του συγκειμένου του εθνικοσοσιαλιστικού εξτρεμισμού από το κέντρο έως το μότο του Άουσβιτς “η εργασία απελευθερώνει” φουντώνει κατά το τρέχον διάστημα ως απάντηση στην κρίση σχεδόν σε όλα τα πολιτικά στρατόπεδα. Ο Van Aken αναπαράγει αυτό το εργασιακό φετίχ σε μια μετα-αριστερή εκδοχή αντιπαραβάλλοντας τις προλεταριακές μάζες σε μια κλίκα παρασίτων.

Η φασιστική ρητορική ηγεμονία στην ΟΔΓ καθίσταται ιδιαίτερα προφανής όταν ο van Aken εκφράζει αντιφασιστικές απόψεις, και ανυποψίαστα υποπίπτει σε φασίζουσα κριτική του φασισμού η οποία φαντάζεται το φασισμό ως μια φαύλη συνωμοσία των ελίτ (“των μεγαλόσχημων”) κατευθυνόμενη ενάντια στην εθνική εργασία, ενάντια -ω μα τι έκπληξη- στους “σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους”. [46] Η εργασιομανία, η προσωποποίηση των αιτιών της κρίσης, η συνωμοσιολογική σκέψη -όλα σε ένα ναζιστικό πλακάτ, αρκεί μόνο οι “Ιουδαίοι” να αντικατασταθούν απ’ τους “μεγαλόσχημους”. Αυτό ουδέν έχει να κάνει με μια κριτική των ενεργών δυναμικών της κρίσης οι οποίες έμπρακτα προκαλούν τους διανεμητικούς αγώνες να κλιμακωθούν μέχρι την επιφάνεια. Αυτό δεν είναι μια έκφραση μιας ενάντιας αρχής προς το φασισμό αλλά απλά ο ποπουλιστικός αντίπαλός του.

 

1  https://www.zdfheute.de/politik/deutschland/linken-vorsitzende-schwerdtner-van-aken-gehalt-spende-100.html

2  https://www.kpoe-graz.at/tag-der-offenen-konten-2023.phtml

3  https://www.konicz.info/2025/03/23/alle-werden-wagenknecht/

4  https://www.untergrund-blättle.ch/politik/theorie/emanzipation-in-der-krise-7306.html

5  https://jungle.world/artikel/2025/14/autoland-ist-abgebrannt

6  https://www.rosalux.de/fileadmin/rls_uploads/pdfs/Studien/Studien_3-24_Linke_Triggerpunkte_web.pdf

7  https://www.konicz.info/2025/03/23/alle-werden-wagenknecht/

8  https://www.konicz.info/2021/06/29/schreiben-wie-ein-internettroll/

9  https://www.konicz.info/2025/05/26/trump-an-der-inneren-schranke-des-kapitals/

10  https://www.konicz.info/2022/01/14/die-klimakrise-und-die-aeusseren-grenzen-des-kapitals/

11  https://www.akweb.de/politik/russland-ukraine-konflikt-kampf-auf-der-titanic/

12  https://www.konicz.info/2024/01/13/e-book-faschismus-im-21-jahrhundert/

13  https://www.konicz.info/2024/05/29/aktualisierte-neuausgabe-klimakiller-kapital/

14  https://www.konicz.info/2025/11/01/understanding-jd-vance/

15  https://www.konicz.info/2025/01/28/schwarz-brauner-durchbruch-in-der-heissen-wahlkampfphase/

16  https://www.zdfheute.de/video/zdfheute-live/reichinnek-bundestag-redebeitrag-debatte-migrationsgesetz-video-100.html

17  https://x.com/antonnft6/status/1919821830660976804

18  https://www.faz.net/aktuell/politik/inland/kommentar-zum-unvereinbarkeitsbeschluss-die-cdu-sollte-ihr-verhaeltnis-zur-linken-aendern-110466519.html

19  https://www.tagesschau.de/inland/innenpolitik/geheimdienst-gremium-reichinnek-afd-100.html

20  https://www.n-tv.de/politik/Linken-Chefin-haelt-Erhoehung-des-Renteneintrittsalters-fuer-moeglich-article25948019.html

21  https://www.zdfheute.de/politik/deutschland/rentenalter-linke-schwerdtner-aussage-korrektur-100.html

22  https://www.wsws.org/de/articles/2024/01/04/link-j04.html

23 https://www.konicz.info/2021/09/24/linkspartei-wagenknecht-statt-kampf-um-emanzipation/

24  Οι εργάτες είναι τόσο υπο-εκπροσωπούμενοι ώστε το Κόμμα έπρεπε να θεσπίσει μια έξτρα εγκύκλιο κατά το 2025. https://www.freitag.de/autoren/sebastian-baehr/die-linkspartei-will-eine-arbeiterquote-einfuehren-kann-das-klappen

25  https://x.com/fr_dr_kniffel/status/1992268626490269713

26  https://www.konicz.info/2013/03/15/happy-birthday-schweinesystem/

27  https://www.konicz.info/2025/05/26/trump-an-der-inneren-schranke-des-kapitals/

28  https://www.konicz.info/2022/10/02/die-subjektlose-herrschaft-des-kapitals-2/

29  https://x.com/tkonicz/status/1992636311359172882

30  https://x.com/tkonicz/status/1928306598717403243

31  https://konicz.substack.com/p/the-exodus-of-the-money-people

32  https://www.konicz.info/2024/06/06/linkspartei-querfrontschrecken-ohne-ende/

33  Robert Kurz, Die antideutsche Ideologie, Vom Antifaschismus zum Krisenimperialismus: Kritik des neuesten linksdeutschen Sektenwesens in seinen theoretischen Propheten, Münster, 2003 S. 14

34  https://www.konicz.info/2024/04/19/ki-als-der-finale-automatisierungsschub/

35  https://www.konicz.info/2024/05/26/die-grosse-regression/

36  Robert Kurz, Die antideutsche Ideologie, Vom Antifaschismus zum Krisenimperialismus: Kritik des neuesten linksdeutschen Sektenwesens in seinen theoretischen Propheten, Münster, 2003, S. 14, 15

37  https://www.konicz.info/2022/10/12/emanzipation-in-der-krise/

38  Die antideutsche Ideologie, Vom Antifaschismus zum Krisenimperialismus: Kritik des neuesten linksdeutschen Sektenwesens in seinen theoretischen Propheten, Münster, 2003, S. 227

39  Στις ΗΠΑ οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής και το οπισθοχωρητικό ξεφτίδι Jacobin εκπληρώνουν μια παρόμοια λειτουργία ιδεολογίας κρίσης. 

40  https://www.untergrund-blättle.ch/politik/theorie/den-transformationskampf-aufnehmen-fuer-ein-kaempferisches-krisenbewusstsein-009092.html

41  https://www.konicz.info/2025/03/23/alle-werden-wagenknecht/

42  https://x.com/tkonicz/status/1995044050798612824

43  https://x.com/tkonicz/status/1995108620632002741

44  https://x.com/tkonicz/status/1995110373213536561

45  https://www.konicz.info/2024/04/19/ki-als-der-finale-automatisierungsschub/

46  https://x.com/tkonicz/status/1995107787139936504/photo/1

 

https://www.konicz.info/2025/11/30/populismus-fuer-arme/?fbclid=IwdGRzaAOZjNtjbGNrA5mMzWV4dG4DYWVtAjExAHNydGMGYXBwX2lkDDM1MDY4NTUzMTcyOAABHscutolWEgBqSQjWOZdSJVkNt3dQU2PQ-xaxbmUdX8QqLsvtzM7_DEBgxBhE_aem_83jtm9yM7x4NS4YfabjtUg&sfnsn=mo