Στην Αριστοτελική φιλοσοφία κατά την διαδικασία της αυτοματικής ενδελεχούς ανάπτυξης (ήτοι κατά την διαδικασία της τυποποίησης) η τελική αιτία καθορίζει την αρχική μορφή.
Αυτό στην πρόσφατη και σύγχρονη σχολαστικιστική σκέψη αντανακλάται στο ότι ο μαρξισμός βρίσκει την ενδελέχειά του στην κομματική μορφή. Το σχολαστικιστικό τράβηγμα αυτής της θέσης είναι ότι η κομματική μορφή παρίσταται ως η εφ' όλων τελική αιτία, ως αντικατάσταση της Ιδέας περί Θεού. Το τυπικολογικό και πολιτισμικό ισοδύναμο αυτής της παρερμηνείας ανευρίσκεται στην μεσαιωνική θεωρία περί παπικής “απεριόριστης/πλήρους εξουσίας” (“plenitudo potestatis”).
Σε πρώτο χρόνο, πρέπει να επισημανθεί, ότι η συνοδοιπορία με την εξουσία εκφράζει μια στοιχειώδη ανθρώπινη ανάγκη: την ανάγκη ουσιολογικής μεθέξεως σε ένα ποσοστό στερημένης ή απαλλοτριωμένης υφ' ώτερων υπεραπόλαυσης. Στο όνομα αυτής της ανάγκης κατά καιρούς δικαιολογούνται πλείστα πολιτικά ατοπήματα. Βέβαια, στις ευφυές στιγμές αυτής της αντίληψης η δικαιολόγηση της παπικού τύπου “απεριόριστης εξουσίας” της κομματικής μορφής γίνεται ξανά με επίκληση της Αριστοτελικής φιλοσοφίας, και δη με την επίκληση της οντολογικής ανεξαρτησίας της μορφής από την ύλη στο πλαίσιο της Φυσικής φιλοσοφίας. Ωστόσο, εν τοις ιδίοις όροις το δίλημμα που τίθεται επ' αυτής της επιλογής, είναι αν προτιμάται ο φορμαλισμός της ανεξάρτητης μορφής ή ο υλισμός του περιεχομένου.
Υπάρχει μια γραμμή κριτικής, που άρχισε να αναπτύσσεται ήδη από τους 13ους-14ους αιώνες, ότε ετέθη το ζήτημα, ότι από διανοητική άποψη αυτό προσιδιάζει σε ισλαμιστικές προσλήψεις της σύμφυρσης Αριστοτελισμού και θεολογίας, κάτι το οποίο συνομολογείται και εξωτερικεύεται όλο και πιο ρητά στην σύγχρονη εποχή. Απομυστικοποιημένο, στα πλαίσια της Σμιτικής κριτικής αυτό συγκεκριμενοποιείται στην πολιτικοσυνταγματική κατηγορία περί ραγιαδισμού.
Αν, όμως, αυτό είναι κάτι το οποίο κρίνεται μέσα στην κοινωνική πρακτική, μέσα στην ταξική πάλη, είναι ωφέλιμη η ανατροπή της αντίληψης, η οποία αναπαριστά την μορφή ως αιτιοκρατικά υπέρτερη της ύλης.
Επ' αυτού η απόδειξη είναι απλή: η εργατική κριτική υπάρχει και αναπτύσσεται τόσο εκτός, όσο και χωρίς κομματική μορφή, καθ' όσον ούσα ενεργό περιεχόμενο παράγει πλείστες όσες μορφές (καλλιτεχνικές, επιστημονικές, θεσμικές, μηχανικές, πολιτικές), που μέσα στο σύστημα της κοινωνικής εργασίας συνιστούν in actu τα νέα παραγόμενα περιεχόμενα που με την σειρά τους παράγουν εαυτά και νέες εξελιγμένες μορφές. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την αντίληψη της ενεργής εξέλιξης ως μίας κομματικής ή ιδρυματικής δομής, από την αντίληψη της επί της συγκυρίας πολιτικής πάλης ως ανωριμότητας.
-Αλήθεια, σε αυτήν την αντίληψη η μαρξιστική ωριμότητα είναι -ως είθισται- ιδιώτευση ή αυτοκτονία? Έναντι αυτού ας προτιμηθούν οι εξεγερτικές ανωριμότητες.
Δυο φορές βέβαια, ο εντός της κομματικής μορφής ετεροδοξισμός δικαιολογείται ρητορικά με την σταλινική καραμέλα ότι ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα κλπ. Δεν γνωρίζουμε για τον μαρξισμό, αλλά για την εργατική κριτική μπορούμε να πούμε ότι ο αντιδογματικός χαρακτήρας της έχει παρερμηνευθεί με μια τόσο ξεχειλωμένη διασταλτική ερμηνεία (lato sensu), ώστε εκτίθεται στο φιλοθέαμον εκκλησίασμα ως ex nihilo. Αυτό σημαίνει, ότι η εργατική κριτική δεν αποκρίνεται σε κάποιο θρησκειολογικό ή φιλοσοφικό δόγμα, πλην όμως, διαθέτει πολιτισμικό πλαίσιο και τα προσίδια συμφραζόμενα παραγωγής και αναφοράς της, που συνίστανται από την συνολικότητα της χειραφετητικής, απελευθερωτικής κίνησης.
Τρεις φορές βέβαια, -ως γνωστό- η εξουσία, η κάθε εξουσία είναι αφροδισιακό. Γι' αυτό και στον ετεροδοξισμό η στρεβλωτική ταύτιση του Λενινισμού με την ανά κάθε περίσταση και περίπτωση “κατάληψη της εξουσίας”, δηλαδή ο νεο-Φαβιανός κρατικισμός, αντιδιαστέλλεται στην -φεῦ- ιστορικά αποτυχημένη κομμούνα, παρότι η υπεραπόλαυση κατά κανόνα εγχωρεί εντός της κομμούνας και όχι εντός του Λενινιστικού intelligent state. Κατ' αυτόν τον τρόπο, το δυστύχημα είναι ότι ακόμα κι ο γνήσιος Λενινισμός αποκόπτεται οργανικά από την πειθαρχία της εργατικής κριτικής, και συνδέεται με αντίπαλα περιεχόμενα.
No comments:
Post a Comment