Έχουμε προβεί σε μια πρώτη καθαρά θεωρητική παρέμβαση για την χρηματική θεωρία του Μίχαελ Χάινριχ, σε γενικές γραμμές υπέρ του.1 Η όλη αντιπαράθεση έχει έντονο και ιδιαίτερο εγχώριο ενδιαφέρον, καθ' όσον ο Χάινριχ είναι γνωστός από τις μεταφράσεις στα ελληνικά των έργων του και από την παρουσία του στο παράρτημα Αθηνών του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ στα πλαίσια των εργασιών του από 2017 συνεδρίου για τα 150 χρόνια από την έκδοση του “Das Kapital”.2
Αυτό που παρατηρούμε, είναι το πρωτόγνωρο φαινόμενο της εκστρατείας προσωπικά κατά του Χάινριχ με απόφαση του πιο πρόσφατου συνεδρίου του ΚΚΕ (7/2021), κάτι το οποίο επεφέρθη στον ίδιο χρόνο με την σχετική αρθογραφία στην ΚΟΜΕΠ.3 Επίσης κατά τον ίδιο χρόνο δημοσιεύθηκαν άρθρα στο περιοδικό “Θέσεις. Αναλύσεις, Κριτική, Ζητήματα της Πάλης των Τάξεων” περί κριτικής εις βάρος του Χάινριχ, αν και πρέπει να σημειωθεί, ότι στο ίδιο τεύχος δόθηκε χώρος (όπως και παλιότερα) σε απάντηση του ιδίου.4 Δεν διαφεύγει της προσοχής μας, ότι η αντιπαράθεση αυτή συγχρονίσθηκε με την από 2019 δημόσια στήριξη στο ΚΚΕ και συμμετοχή σε επίσημες διαδικασίες του, του ιδρυτή και Διευθυντή των “Θέσεων” Γ. Μηλιού.5
Όλ' αυτά προκαλούν εντύπωση που πρέπει να διασκεδασθεί, καθ' όσον 1ον ο Χάινριχ είναι απλά ένας μελετητής, με τις εκ των πιο ταπεινών και σεβάσμιων δημόσιων παρουσιών στις συναφείς διαδικασίες, και όχι εκπρόσωπος κάποιου κόμματος ή κάποιας διακριτής πολιτικής τάσης, και 2ον ενέχει μια παραδοξότητα το οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα του ελλαδικού χώρου να παίρνει απόφαση από το ανώτερο όργανό του κριτικής σε ένα φυσικό πρόσωπο, και μάλιστα σε έναν Γερμανό, που διαθέτει θεσμική ιδιότητα στα Γερμανικά Πανεπιστήμια.
-Γιατί δηλαδή (ακόμη κι αν δεχθούμε ότι οι εις βάρος του θεωρησιακές κατηγορίες του συνεδρίου είναι έγκυρες) ξεχωρίζεται ο Χάινριχ ανάμεσα σε τόσους οπορτουνιστές και διαστρεβλωτές θεωρητικούς;
Αξιωματικά είμαστε παλαιόθεν υπέρμαχοι της ελεύθερης βούλησης κάτι που βρίσκει την πληρέστερη ανάπτυξη στο ότι η ελεύθερη ανάπτυξη ενός εκάστου είναι προϋπόθεση διά την ελεύθερη ανάπτυξη απάντων. Απ' αυτήν την άποψη δεν κρίνουμε τις μετακινήσεις φυσικών προσώπων από κόμμα σε κόμμα, ούτε κάνουμε δίκην προθέσεων πάνω σε θεωρητικά ρεύματα και τάσεις επί της εργατικής κριτικής. Αυτό ισχύει πολλαπλά στο μέτρο που οι εμπρόσωποι φορείς της έρευνας της εργατικής κριτικής συμβάλλουν στην πολιτική ανεξαρτησία του κινήματος της εργατικής τάξης, όπως ο Χάινριχ. Το γνωστό ρητό της Ρόζας για το αλάθητο της κάθε Κεντρικής Επιτροπής επιβεβαιώνεται εκ νέου και μέσα απ' αυτό το παράδειγμα.
Έχουμε, όμως, την υποψία, ότι η ουσία της διαπάλης δεν αφορά τόσο το “Das Kapital” per se, όσο ζητήματα ύπαρξης ή μη ύπαρξης θετικού, δηλαδή κωδικοποιημένου σε ενιαίο κειμενικό corpus Συντάγματος, σε άλλες χώρες πλην Γερμανίας, Ελλάδας, καθ' όσον οι τελευταίες διαθέτουν κωδικοποιημένο Σύνταγμα εδώ και πολλές δεκαετίες. Επομένως, αφορά χώρες του British Commonwealth. Mόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πρωτόγνωρο της όλης αντιπαράθεσης.
Κατ' αυτόν τον τρόπο -αν έχει εγκυρότητα η υποψία μας- τίθεται η προβληματική της εκ του πλαγίου θετικιστικής συνταγματοποίησης της κριτικής της πολιτικής οικονομίας, κάτι το οποίο πρέπει να αποφευχθεί.
Λυπούμεθα που θα το πούμε, αλλά το όλο ζήτημα προσιδιάζει σε δεισιδαιμονισμό.
1 Βλ. https://techspek999.blogspot.com/2024/06/blog-post_4.html
No comments:
Post a Comment